"Da Capo" was al een sterk album, maar "Forever Changes" overtreft het toch een aantal keer. Geen 18-minuten durend epos à la Revelation dit keer, maar stuk voor stuk kortere (vier, maximum vijf minuten) songs die bij elke luisterbeurt beklijven.Het zag er echter niet goed uit voor Love op het moment toen ze dit album opnamen. Producer Bruce Botnick trof een band in staat van ontbinding aan en besluit de nummers van Bryan MacLean en Arthur Lee met sessiemuzikanten op te nemen. Na twee opnames herpakte de band zich echter en besloot opnieuw keihard te gaan werken aan de nieuwe songs.
Dat er keihard gewerkt is aan de songs, mag duidelijk zijn. Dit zijn geen nummers die je in één keer absorbeert en onmiddellijk weet hoe ze gaan. Hoogtepunten Alone Again Or, The Red Telephone en Live And Let Live zijn stuk voor stuk meesterwerkjes waar verschillende luisterbeurten over gaan voordat je ze volledig weet te appreciëren.
De arrangementen op dit album zijn voornamelijk uitgewerkt rond de akoestische gitaar, met occasioneel (zoals in Live And Let Live) een invallende elektrische gitaar. Ook wordt er regelmatig gebruik gemaakt van de nodige blaasinstrumenten (Alone Again Or) waardoor er net dat beetje meer sfeer in de songs wordt gestoken.
"Forever Changes" is in zijn geheel een ondergewaardeerde plaat. Vreemd dat dit geen absolute klassieker is geworden.
Punten: 10/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten