060 - 1966 - The Beatles - Revolver

Wéér een geniaal album van The Beatles. Na Rubber Soul maakten ze met Revolver een echt groots album. Dit is een album dat al meer dan veertig jaar overeind weet te blijven en nog steeds fris weet te klinken?

Het recept? Ongelooflijk veel afwisseling, niet-alledaagse instrumenten (sitar, strijkers, allerhande studiotrukjes) en stuk voor stuk bloedmooie popnummers. Geen enkel nummer klinkt op geen enkel moment gedateerd, alles blijft origineel klinken. Vooral het schitterende Eleanor Rigby blijft me bij. Dit nummer, zuiver op strijkers geschreven, is gewoonweg een monument dat de volgende veertig jaar ook gemakkelijk overleeft.

Nog meer goede songs? Genoeg! Denk maar aan Love You To, voornamelijk dankzij het geweldige sitar-arrangement. Good Day Sunshine is dan weer uniek dankzij het schitterende karakter van de hele song. For No One bewijst dan weer dat intieme liedjes misschien wel de mooiste kunnen zijn van allemaal. Top of the bill is echter het experimentele Tomorrow Never Knows. Niet te geloven dat een nummer met dit experimenteel karakter al in 1966 kon gemaakt worden!

Deze bespreking is een aaneenhechting van uitroeptekens en superlatieven. "Revolver" is dan ook één van de beste Beatles-CD's ooit gemaakt!

Punten: 10/10

059 - 1965 - The Who - My Generation

Hoe tien seconden rock'n'roll de perceptie van rockmuziek in de jaren '60 kan doen veranderen: The Who zette al met de intro van Out In The Street een nieuwe standaard wat betreft gitaargeluid en smerigheid van de muziek. De rest van het nummer zit in dezelfde stijl en is pure rock'n'roll.

Naast Out In The Street staan er nog een heleboel andere sterke nummers op het album: uiteraard My Generation, The Good's Gone en The Ox. Verder weet de band te imponeren door haar rauwe spel. Geen gezeik, gewoon rammen is de boodschap! Deze CD mag dan wel compleet alle subtiliteiten over boord gooien, The Who bewijst al op hun eerste album dat ze schijt mogen hebben aan alle mogelijke conventies over rockmuziek.

Jammere van het album is wel dat er een aantal erg matige nummers op het album staan. Zo zijn de twee covers van James Brown misschien wel goed gedaan, maar in principe totaal overbodig. Had hier een goede The Who-original gestaan, dan had het in ieder geval een nog beter album geweest!

Punten: 8/10

058 - 1965 - Bob Dylan - Highway 61 Revisited

Een triomf! Enkel dat woord kan de lading van "Highway 61 Revisited" dekken. Dit album is, zonder vooruit te lopen op de rest van het boek, waarschijnlijk één van de beste rockalbums ooit; althans, met een aantal van de grootste en mooiste rocknummers ooit!

Dat kan natuurlijk niet anders als je start met Like A Rolling Stone. Dit is niet voor niets door het magazine Rolling Stone verkozen tot de beste song allertijden. Geen seconde gaat dit nummer vervelen en het enige wat je wilt nadat het is afgelopen, is het opnieuw opzetten. Bob Dylan opent hiermee ook zijn eerste complete elektrische album.

Dan komt de stevige rocker Tombstone Blues gevolgd door twee niet ZO noemenswaardige nummers. Ze mogen dan wel goed zijn, Bob Dylan heeft nu eenmaal betere nummers. En dat bewijst hij in Ballad Of A Thin Man. Dit is ge-ni-aal van begin tot eind. Hier hou ik gewoon zes minuten mijn adem voor in.

Ook de titeltrack van het album is erg knap, maar alles wordt overstegen door de elf-minuten-durende afsluiten Desolation Row. Het prachtige gitaarspel, de schitterende stem van Dylan en de absurde teksten; een triomf over de critici toendertijd die beweerden dat een goed nummer slechts drie minuten moest duren.

De vorige albums van Dylan bleken enkel maar spielerij in vergelijking hiermee. "Highway 61 Revisited" is dan ook één van de beste rockalbums aller tijden en een "essential" voor iedereen die zich een rocker noemt.

Punten: 10/10 (omdat meer niet kan)

057 - 1965 - The Byrds - Mr. Tambourine Man

Met dit album lanceren The Byrds de folkrock-stroming. Natuurlijk was Dylan op "Bringing It All Home" al voor de helft elektrisch gegaan, toch leek het alsof hij nog niet echt 100% elektrisch wilde gaan. The Byrds daarentegen zetten een sterk folk-geïnspireerd album neer, maar met een hele grote rand rock erin.

De cover van Dylan's Mr. Tambourine Man bewijst al onmiddellijk dat een folksong gerust elektrisch kan gebracht worden, zonder de oorspronkelijke betekenis van het nummer helemaal af te breken. Ook in de andere songs zetten de The Byrds een erg vol geluid neer dat een mooie combinatie van elektrische rock en folk is.

Minpuntje aan het album is dat de songs in het begin redelijk inwisselbaar zijn. De nummers lijken hier en daar wel wat op elkaar, waardoor het enkele luisterbeurten en een hoe langer hoe betere kennis van de arrangementen vergt voordat je het album echt weet te appreciëren.

Al bij al hebben The Byrds met "Mr. Tambourine Man" een sterk album neergezet, waarbij mij vooral de titelsong bijblijft.

Punten: 8/10

056 - 1965 - Bert Jansch - Bert Jansch

Aan deze reeks geweldige albums lijkt geen eind te komen, ook het album van deze voor mij tot nu toe nobele onbekende Bert Jansch blijkt een pareltje te zijn. Het is iets heel anders dan het studiowerk van The Beatles, Bob Dylan of The Rolling Stones; want waar eerder genoemde artiesten al op een platenlabel zaten nam Jansch zijn materiaal op met een taperecordertje in de keuken van een bevriende producer om het album later voor een peulschil aan een platenlabel te verkopen.

Zijn folk is echter van hoog niveau en mag gerust naast het vroege werk van Bob Dylan staan. Nummers als Do You Hear Me? en Needle Of Death zijn beiden nummers die gerust naast bijvoorbeeld Mr. Tambourine Man mag staan. Hij is echter nooit zo groot geworden als zijn Amerikaanse tegenhanger.

Instrumentale afsluiter Angie zet de kers op de taart. Het is duidelijk: niet voor niets dat Bert Jansch een grote invloed was op grote namen als Jimmy Page en Neil Young! Dit album is daar dan ook de illustratie van.

Punten: 9/10

055 - 1965 - The Beatles - Rubber Soul

Bloedmooi! Een ander woord kan ik onmogelijk op "Rubber Soul" van The Beatles plakken. Na een wat mindere periode op creatief vlak (commercieel gezien zijn The Beatles immers een succesverhaal pur sang) vinden ze zichzelf helemaal terug op deze plaat. Naast de traditionele rockinstrumenten worden ook de sitar en mandoline op dit album gebruikt en is de songwriting een stuk volwassener geworden.

Dit resulteert in een aantal prachtige songs: Norwegian Wood (met sitar-arrangement dat niet overdreven dominant is), het introspectieve Nowhere Man, het frisse The Word, het meeslepende rustige nummer Michelle, het lichte What Goes On, het dan weer meer zwaarmoedige Girl, I'm Looking Through You met een geniaal gitaarriedeltje en de geweldige afsluiter Run For Your Life.

Acht van de veertien nummers zijn het vermelden waard, maar ook de anderen mogen er gerust zijn. Op "Rubber Soul" komt dan ook het gehele talent en de creativiteit van The Beatles boven, en dan met name van het songwriter-duo John Lennon en Paul McCartney.

Punten: 9,5/10 (er komen nóg betere Beatles-albums)

054 - 1965 - B.B. King - Live At The Regal

"Live At The Regal" is hét handboek bij uitstek voor de beginnende (blues)muzikant, met als voornaamste onderwerp: Hoe zet ik een fantastische performance neer? B.B. King sloeg hier immers in als geen andere, op geen enkel live-album, uit het boek dan, heb ik tot nu toe zijn gelijke gevonden.

Hij praat met het publiek, speelt er perfect op in bij zijn songkeuze, laat ze gillen bij elke gitaarhook die hij uit zijn Lucille tovert en weet bij de introductie van zijn band iedereen uit zijn dak gaan! B.B. King is met andere woorden een performer pur sang. Maar niet enkel live zouden zijn songs staan als een huis, want hij is ook nog eens een fantastisch gitarist.

"Sit back, relax and enjoy!" Dat is mijn advies bij het beluisteren van dit prachtige bluesalbum.

Punten: 9/10

053 - 1965 - John Coltrane - A Love Supreme

Een religieus moment, een gebed op jazzklanken; dat is wat John Coltrane op "A Love Supreme" tracht neer te zetten. Of hij dat goed doet of niet, dat is wat mij betreft van minder belang; muzikaal zit het allemaal immers enorm goed. Waar sommige jazzalbums verzanden in geldingsdrang van de diverse muzikanten, blijft dit muziekstuk erg beluisterbaar. Grote troef van dit album is dan ook nog eens de korte duur: slechts een goeie dertig minuten.

Meer woorden hoef ik aan "A Love Supreme" dan ook niet vuil te maken. De vier nummers die op dit album terug te vinden zijn, zijn vooral beluisterbaar en dat wil, wat mij betreft, bij jazz al heel wat zeggen.

Punten: 7/10

052 - 1965 - Beach Boys - The Beach Boys Today!

Hopla! Weer een legendarische band! Voor "The Beach Boys Today!" scoorde de band al ettelijke immense hits, voornamelijk met hun surfmuziek. Hier gaat het er echter heel wat volwassener aan toe. Nouja, volwassen, de teksten zouden tegenwoordig eerder geschreven worden voor een bubblegum-popband, maar dat terzijde.

Compositorisch groeide de band echter enorm. Brian Wilson kreeg steeds meer grip op studiotechnieken, waardoor hij uitgroeide tot een uitstekend producer. In 1964 had hij ook al afscheid genomen van het touren, waardoor hij zich fulltime kon concentreren op producen en songwriting.

Dit album plukt daar duidelijk de vruchten van, met name het nummer She Knows Me Too Well is bloedmooi en kent de geweldige harmonieën die de band zo kenmerken. Er staan nog wel een aantal andere goede nummers op maar geen enkele song weet dit hoogtepunt te overtreffen.

"The Beach Boys Today" is een eerste stap richting de albums die later nóg beter zouden worden. Dit is dan ook een leuk album, niet meer dan dat. Ohja, skip steeds Bull Session With Big Daddy, pure nonsens!

Punten: 8,5/10

051 - 1965 - Otis Redding - Otis Blue: Otis Redding Sings Soul

Meestal worden popzangers echte legendes nadat ze vroegtijdig, en liefst nog bij een ongeluk, overleden zijn. Otis Redding kwam om in een vliegtuigcrash in December 1967 en ook hij scoorde zijn grootste hits na zijn dood, zowel op het vlak van singles als albums. Met andere woorden, betere een goede dode artiest, dan een schitterende levende.

Ik dwaal echter af, want dit album bevat ook enkele meesterwerkjes. Er mogen dan wel maar twee eigen nummers opstaan, zowel Ol' Man Trouble als Respect zijn beiden schitterend. Die laatste mag dan wel vooral bekend zijn van Aretha Franklin's cover, de Otis Redding-versie moet je gewoon geluisterd hebben.

Daarnaast staan er ook een hoop covers op van onder anderen Sam Cooke (hij stierf in 1965) en The Rolling Stones. Van die laatsten coverde hij Satisfaction waarbij hij op stembereik de broek van Mick Jagger zo afdoet. Natuurlijk heeft een soul-versie van het nummer een hele andere intensiteit maar toch slaagt Redding erin om zijn nummer de nodige geloofwaardigheid mee te geven.

Kortom, Redding was een prima artiest en maakte met dit album een soul-album dat ik net onder Cooke posteer, maar boven eerder beluisterde albums van James Brown en Solomon Burke. Net niet dé top, maar hij schurkt er dicht tegenaan.

Punten: 8/10

050 - 1965 - Bob Dylan - Bringing It All Back Home

Albums uit het platentijdperk zijn vaak vreemde dingen, zo ook deze "Bringing It All Back Home" van Bob Dylan. Je hoort immers duidelijk de twee zijden van het album terug: aan de ene kant stond de "nieuwe" elektrische Bob Dylan, terwijl aan de andere kant de meer "traditionele" akoestische/folk Bob Dylan te beluisteren is.

Hij beheerst beide kunstjes echter tot in de details. Aan de elektrische kant zijn nummers als Subterranean Homesick Blues, Maggie's Farm en Bob Dylan 115th Dream de absolute uitblinkers, terwijl aan de akoestische kant vooral Mr. Tambourine Man en It's Alright Ma (I'm Only Bleeding) mijn hart gestolen hebben.

Dit album graaft alvast een pak dieper dan "The Freewheelin' Bob Dylan" en biedt heel wat meer variatie. Twee Bob Dylan's voor de prijs van één, veel beter kan het alvast niet worden!

Punten: 10/10

049 - 1965 - The Sonics - Here Are The Sonics

Als er één album als een onbekende parel mag gezien worden, dat is het wel dit zuiver rock'n'roll-album van The Sonics. De band geraakte niet verder dan regionale bekendheid in de Verenigde Staten, in de streek rond Seattle maar echt nationale, laat staan internationale bekendheid hebben ze nooit gehad.

Hoe kan het ook: dit album is een zuivere mokerslag. Zowel hun eigen werk (The Witch, Strychnine, Psycho) als hun covers (Roll Over Beethoven, Good Golly Miss Molly en de zoveelste versie van Money) verscheuren je trommelvliezen. Dit is pure garage rock, een gitaar, een drumstel en een zanger die spuwt in de microfoon, meer heb je niet nodig om een puur en intens album neer te zetten. Tien jaar voor er ook maar sprake was van punk zetten The Sonics eigenlijk al een punkalbum neer.

Ik moet mezelf echt inhouden om dit album geen 10 te geven. Enige aftrek die ik hen uiteindelijk kan geven is een half puntje, omdat ze niet meer geniale eigen nummers zoals The Witch, Psycho of Stychnine op de plaat hebben gezet.

Punten: 9,5/10

048 - 1965 - Jerry Lee Lewis - Live At The Star Club, Hamburg

Jerry Lee Lewis is de zoveelste discutabele persoon in het boek. Met Sam Cooke hadden we al een zanger die onder zeer louche en onopgehelderde omstandigheden is vermoord, Charles Mingus was een zware psychiatrische patiënt, Phil Spector simpelweg een moordenaar en Jerry Lee Lewis trouwde met zijn dertienjarige nicht. Hij zag hierdoor eind jaren '50, begin jaren '60 een knappe carrière simpelweg in het water vallen; enkel bij een groepje échte fans bleef hij een geliefde muzikant.

In 1965 had hij met "Live At The Star Club, Hamburg" toch nog een dikke hit te pakken. Dit is dan ook één van de beste live-albums ooit opgenomen. Jerry Lee Lewis zet zich achter zijn piano en speelt, klopt, bonkt, loopt zo hard over de toetsen. De band achter zich kan hem met moeite bijhouden, maar dat zijn details. De energie loopt hier vanaf en natuurlijk is een song als Great Balls Of Fire live enorm knap, maar ook songs als Whole Lotta Shakin' Goin' On, Good Golly Miss Molly en zijn versies van Money en Hound Dog zijn razend.

Jerry Lee Lewis was dan een vreselijk narcist (in elk nummer hoor je zijn naam wel een keer) maar als je de enige KING van rock'n'roll bent, dan mag je dat ook zijn.

Punten: 9/10

047 - 1965 - Buck Owens And His Buckaroos - I've Got A Tiger By The Tail

Howdy cowboys! Naast de British Invasion met The Rolling Stones en The Beatles, de soul van artiesten van heel divers pluimage en dan nog wat zaken als bossa nova werd er in de jaren '60 ook nog rasechte hilbilly muziek gemaakt. De country van Buck Owens And His Buckaroos is typische redneck muziek, waar iedereen die ook maar iets van muziek houdt van walgt.

Maar toch, toch, stiekem, is dit écht geen slécht album. Er staan een aantal extreem leuke nummers op die je echt uit je kop moet kloppen: I've Got A Tiger By The Tail en Wham Bam zijn daar twee goeie voorbeelden van. Daarnaast blijf ik de slide-guitar een ongelooflijk interessant instrument vinden. Dit heeft zo'n unieke sound die je nu nog maar slechts zelden hoort, dat ik toch van dit soort muziek kan smullen.

"I've Got A Tiger By The Tail" is dan ook in alles beter dan het album van Ray Price, zolang je de muziek maar niet té serieus neemt.

Punten: 7,5/10

046 - 1964 - The Rolling Stones - The Rolling Stones

Na twee albums van The Beatles komt nu ook het debuutalbum van The Rolling Stones aan de beurt. De impact van dit album valt niet te onderschatten: The Rolling Stones zetten op deze plaat de blues een stuk rauwer en kwader neer dan dat de muziekliefhebber in de jaren '60 gewoon was. Er staan dan ook een aantal erg sterke nummers op deze plaat: Route 66, Carol en I'm A King Bee zijn stuk voor stuk nummers die omwille van hun historische relevantie zeker het luisteren waard zijn.

Echter, de nummers zijn ook het pijnpunt van dit album, dat hoofdzakelijk bestaat uit covers van andere artiesten uit die tijd. Ik blijf hiermee toch enigszins op mijn honger zitten, want The Rolling Stones associeer ik uiteraard niet met covers, hoe goed ze ook gebracht zijn.

Het is dan ook vooral de historische relevantie dat dit album in deze lijst laat staan: The Rolling Stones kwamen eraan en zouden hierna nog tal van goede platen maken; mét eigen materiaal!

Punten: 7/10

045 - 1964 - Dusty Springfield - A Girl Called Dusty

Als er één album uit de lijst tot nu toe opnieuw potten zou kunnen breken, zij het in een geupdate versie, dan is het wel deze. "A Girl Called Dusty" brengt een sound die dankzij moderne Britse soulzangeressen als Amy Winehouse en Kate Nash helemaal terug van deze tijd is. Deze twee dames zijn dan ook zwaar schatplichtig aan Dusty. Ook Duffy en Adele mogen in dit lijstje absoluut niet ontbreken.

En ok, ik beken, ik vind bovenstaande zangeressen ook dik de moeite; hun muziek welteverstaan. Ook Dusty Springfield valt bij mij in de smaak. Met knappe nummers als You Don't Own Me en Anyone Who Had A Heart bewijst ze dat ze een heel breed genre als soul compleet dekt. Daarnaast is ook de hele instrumentatie achter haar van erg hoog niveau.

Waar de vrouwelijke solo-artiestes me totnutoe niet echt konden beklijven, doet Dusty Springfield het wel. Zij heeft de stem én de interessante songs met een tikkeltje pure klasse.

Punten: 9/10

044 - 1964 - Solomon Burke - Rock 'n' Soul

Het is eigenlijk niet eerlijk om na een fantastisch album als dat van Brel, een typisch Anglo-Amerikaans soul-album te gaan bespreken. Het klinkt immers allemaal een stuk braver, met minder bezieling (ook al is het soul...) dan het geniale talent van het podiumbeest Brel.

Toch is ook "Rock 'n' Soul" een allesbehalve slecht album. Burke heeft een goede stem, goede nummers en een goede begeleidingsband achter zich. Toch is het niet meer dan goed, de vlam slaat nooit in de pan zoals bij Sam Cooker of James Brown. Misschien dat dat het verschil is tussen een live-album waar de hele band er vol voor gaat en een studio-album.

Goed? Ja! Onvergetelijk? Nee!

Punten: 7/10

043 - 1964 - Jacques Brel - A L'Olympia 1964

Jacques Brel is de enige Belg in het boek, maar één van de grootste Belgen heeft ook onmiddellijk één van de meest ontroerende, grappige en mooie albums uit de hele lijst. Het is een registratie van een concert in de Olympia in Parijs waar hij massaal toegejuicht werd, met een knappe setlist.

De nummers zijn één na één schitterend: Amsterdam, Les Timides, Toros, Plat Pays, Bonbons, Mathilde, Bourgeois, Jef, Madeleine; kortom, op dit album is geen enkel slecht nummer terug te vinden. Er staan ook een aantal versies op, waaronder van Amsterdam, die doorgaan als de ultieme versie van het nummer.

Brel is daarnaast ook nog eens een fantastische performer. Je voelt op dit album gewoon dat hij zijn songs tot leven brengt op het podium, met een lach en een traan. De Youtube-filmpjes van Brel bevestigen dit ook. Vooral het filmpje van Bonbons is prachtig, hieronder dan ook terug te vinden.

Brel is dan ook een must voor iedereen, jong en oud. Hij brengt schitterende songs, op een schitterende manier.

Punten: 10/10

YouTube - Jacques Brel - Concert 1964 - 07 - Les Bonbons
 

042 - 1964 - The Beatles - A Hard Day's Night

Hoe lyrisch ik ook kan zijn over The Beatles, "A Hard Day's Night" vond ik aanvankelijk toch een iets minder album. Het staat dan wel vol van de catchy nummertjes, toch bleef er in eerste instantie weinig hangen dat me écht aanstond.

Natuurlijk heb je de hitjes: A Hard Day's Night en Can't Buy Me Love, twee nummers en al redenen te over om dit album keer op keer te beluisteren. Daarnaast begon ik hoe langer, hoe meer ook andere juweeltjes te ontdekken: het felle Any Time At All is mijn absolute favoriet op de plaat, het rustigere If I Fell en het mooie I Should Have Known Better zijn stuk voor stuk toppers.

Belangrijk op dit album was dat alle nummers geschreven waren door McCartney-Lennon; in die tijd al een zeldzaamheid. Hun muziek blijft echt hangen en klinkt mij allesbehalve gedateerd in de oren: waarom zouden bands als The Kooks anders tegenwoordig nog steeds zo hoog scoren met nummers die in principe niet meer dan een doorslagje zijn dan die van The Beatles?

Kortom, topplaat, ook al hou ik mezelf nog iets meer aan het latere Beatles-werk.

Punten: 9/10

041 - 1963 - Stan Getz And Joao Gilberto - Getz/Gilberto

Dit is het tweede album van Getz dat in het boek staat, nu opgenomen samen met de Braziliaan Joao Gilberto. Opmerkelijkste verschil met het vorige album is dat er nu op gezongen wordt. Joao Gilberto brengt prachtige, ietwat twijfelende, low-key Portugese teksten, die perfect passen bij de bossa nova.

Vooral de nummers van Desafinado en The Girl From Ipanema, met gastoptreden van de zus Astrid van Gilberto, blinken uit; hoewel het hele album uitblinkt in rustige pracht. Dat is misschien ook wel een klein nadeel aan het album: je moet er echt naar luisteren en echt voor openstaan anders gaat het écht saai worden.

Ik vind dit album echter bloedmooi, relax en erg beluisterbaar. Geniet er van!

Punten: 9/10

040 - 1963 - James Brown - Live At The Apollo

Zonder de DIY-mentaliteit van James Brown had dit album nooit uitgekomen. De platenbazen waren niet geïnteresseerd in een live-album en Brown besloot hierop om zelf de nodige apparatuur te huren en zijn optreden in de Apollo op te nemen. Een voltreffer want later zou hij zijn investering hiervoor dubbel en dik terug verdienen.

James Brown mag dan een grotere naam zijn, maar toch is het live-album van Sam Cooke naar mijn mening een stuk interessanter. Op Live At The Apollo zijn vooral flarden te bewonderen van hoe goed "The hardest working man in showbusiness" live wel niet was. Er zijn slechts een zevental liedjes op te beluisteren, voor de rest vind je er vooral instrumentale tussenstukjes op terug die er eigenlijk niet toe doen. Dit doet wel afbreuk aan het album als een geheel.

Daarnaast staan er ook toffe nummers op: Night Train, I'll Go Crazy en Think zijn stuk voor stuk best in orde. Toch maak ik als het op soul aankomt de keuze voor Sam Cooke en laat ik dit toch opzij staan.

Punten: 7/10

039 - 1963 - Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady

De eerste keer dat ik "The Black Saint And The Sinner Lady" opzette, was het eerste wat ik deed de CD ook zo snel mogelijk afzetten. De jazz was té chaotisch, té ingewikkeld, té weinig structuur; er zat naar mijn idee nagenoeg niets in dat echt bleef hangen.

De tweede keer dat ik het hoorde, zag ik toch al enige punten van genialiteit. Doordat ik vaak naar bands als The Dillinger Escape Plan en Converge luister, merkte ik plots dat net zij de mosterd voor een groot deel hebben gehaald bij de jazz en bij de wil om verschillende emoties te versmelten tot één groot muziekstuk met tal van wendingen.

De derde keer dat ik het album luisterde, vielen mij vooral Solo Dancer en Duet Solo Dancers op. Vooral het blaasduel in Duet Solo Dancers viel mij bijzonder in de smaak en bleef uitermate hard hangen.

Nu luister ik "The Black Saint And The Sinner Lady" voor de vierde keer en durf ik zeggen dat Charles Mingus gewoon een gestoorde gek was, die een fantastisch album bij elkaar heeft gespeeld, samen met zijn orkest achter hem dan uiteraard.

Dit is pure jazz die voor de eerste keer inderdaad in pure en ongecontroleerde chaos uitslaat, maar na ettelijke luisterbeurten hoor je het genie en de emoties in de muziek doordringen.

Punten: 9/10

038 - 1963 - Sam Cooke - Live At Harlem Square

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

Dit album is live opgenomen voor een zwart publiek, de natuurlijke biotoop van Sam Cooke.

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

Hij bewijst dat hij een volbloed entertainer is en de zaal perfect kan opzwepen.

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

Daarnaast heeft hij nummers die bol staan van de soul.

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

En een geweldige stem.

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

Sam Cooke zette die avond dan ook een optreden neer dat zeker de moeite is.

(hooh! aah!) (hooh! aah!)

Een luistertip, ook voor mensen die niet zo van zwarte soul houden.

Punt- (hooh! aah!) -en: 8,5/10

037 - 1963 - Phil Spector - A Christmas Gift For You

Een kerstalbum in juni beluisteren, het heeft iets aparts, iets van de pot gerukt; maar toch is deze muziek uit haar context een pak toffer dan aan het einde van het jaar. Dan wordt het vooral ergerlijk, zoetsappig en krijg ik steeds de neiging om mensen iets aan te doen. Net zoals Phil Spector, de samensteller van dit album heeft gedaan in 2003.

Deze Phil Spector is dus eigenlijk voornamelijk samensteller en producer op dit album. Waarom het album met enkel andere artiesten (Darlene Love, Ronettes, Crystals, Bob B. Soxx & The Blue Jeans) is opgenomen in dit boek is me dan ook een raadsel. Wat ik wel weet is dat hij hier met klassiekers als White Christmas en Rudolph The Red-Nosed Reindeer aan de slag gaat en echt wel weet te verrassen.

Ook de andere, misschien wel minder bekende kerstnummers worden leuk dankzij Phil Spector's behandeling. Grappig detail is misschien wel het laatste nummer waarin Phil Spector over vrede, liefde en wat weet ik nog allemaal spreekt; wetende dat hij 40 jaar later losjes iemand vermoord heeft. Details...

Punten: 7,5/10

036 - 1963 - Bob Dylan - The Freewheelin' Bob Dylan

You fasten the triggers
For the others to fire
Then you set back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
As young people's blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud
--------------------------------------------
Let me ask you one question
Is your money that good
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul

And I hope that you die
And your death'll come soon
I will follow your casket
In the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand o'er your grave
'Til I'm sure that you're dead
--------------------------------------------
Twee stukjes tekst uit Masters Of War die enorm indrukwekkend klinken. Bob Dylan mag dan niet de grootste zanger, gitarist of mondharmonicaspeler ooit zijn, zijn spelstijl gecombineerd met geniale teksten zorgen er wel voor dat hij wat mij betreft met "The Freewheelin' Bob Dylan" één van de interessante en meest beklijvende albums ooit heeft gemaakt.

Daarnaast klinkt de muziek ook allesbehalve gedateerd. Er zijn wel referenties in de teksten die niet meer van deze tijd zijn, maar muzikaal staat dit als een huis en blijft het luisterbeurt na luisterbeurt groeien.

Deze plaat is daarnaast ook erg belangrijk geweest voor de ontwikkeling van het singer-songwriter-genre. Bob Dylan schreef, in tegenstelling tot heel wat muzikanten toen, zijn muziek en teksten zelf, iets wat intussen onlosmakelijk verbonden is met jezelf muzikant te mogen noemen.

Een historisch album!

Punten: 10/10

035 - 1963 - The Beatles - With The Beatles

Wat ben ik blij dat ik met het vijfendertigste album onmiddellijk op het eerste album van The Beatles stoot. Hun Abbey Road, Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band, White Album en Revolver behoren al tot mijn all-time favorieten en daarnaast is Macca's solo-optreden in het Sportpaleis nog steeds één van de beste optredens die ik ooit gezien heb, zoniet hét beste.

Daar gaat deze blog natuurlijk niet over, maar wel over "With The Beatles". Aan mijn bovenstaande keuze van Beatles-albums merk je misschien dat ik enkel maar interesse had in het latere werk van The Beatles en het eerder ietwat links heb laten liggen, buiten de echte hitjes natuurlijk.

Toch is "With The Beatles" gevuld met een aantal erg goede nummers: de schitterende opener It Won't Be Long, gevolgd door All My Loving en het niet door McCartney of Lennon geschreven Please Mr. Postman. In het tweede deel vallen vooral I Wanna Be Your Man en de afsluiter Money op.

Toch staan er op deze plaat nog een aantal mindere nummers (Roll Over Beethoven, You've Really Got A Hold On Me), iets wat bij de latere platen niet meer het geval zou zijn. Toch is dit "With The Beatles" gewoon een verplichte plaat voor iedereen die van pop & rock houdt.

Punten: 9/10

034 - 1962 - Ray Price - Night Life

Je hebt country en country, dat werd me na het beluisteren van dit album meer dan duidelijk. Waar ik wild-enthousiast was over het album van Marty Robbins, nog steeds trouwens, is deze country-muzikant maar flauwtjes en oninteressant. De nummers klinken stuk voor stuk hetzelfde en waren volgens mij al gedateerd toen het album uitkwam. Daarnaast zijn de teksten hier en daar ook redelijk bedenkelijk.

Goede punten? Weinig, ondanks dat Price's stem wel geschikt is voor dit soort muziek én de slide-guitar in beperkte mate wel een knap instrument is.

Punten: 4,5/10

033 - 1962 - Stan Getz And Charlie Byrd - Jazz Samba

Met dit album brachten saxofonist Stan Getz en gitarist Charlie Byrd de stijl Bossa Nova onder de aandacht in de Verenigde Staten, een stijl die uitgroeide tot een ware hype in de midden jaren '60. Bossa nova heeft een deel van haar wortels in de samba, logisch dus dat ze voor deze albumtitel gekozen hebben.

Muzikaal werkt het vooral als "behang", het is ideale achtergrondmuziek om lekker bij te relaxen, een aperitiefje te nemen voor het eten of ... Echt intensieve beluisteringsmuziek is het echter niet. Het enige nummer dat hier wel toe in aanmerking komt is het knappe Desafinado. Daarnaast zijn de muzikanten ook een erg sterk duo waar technisch niets op aan te merken valt.

Muzikaal behang blijft echter de beste omschrijving. Boeiend, maar nu ook weer niet té...

Punten: 7/10

032 - 1962 - Booker T. & The M.G.s - Green Onions

Een hoop soepgroenten op de cover van je album zetten, het is niet zoiets wat je onmiddellijk associeert met muziek die boeiend is en blijft hangen. Toch kent iedereen Booker T. & The M.G.s. Beluister maar eens het nummer Green Onions en je weet onmiddellijk wat ik hiermee bedoel.

Hun muziek is eigenlijk een combinatie van de Hammondorgel-sound van Jimmy Smith met de instrumentatie van een rock'n'roll band erachter. Het orgel krijgt dan wel de belangrijkste rol toebedeelt, toch is ook het gitaarwerk van een aardig niveau. Daarnaast klinkt het ook als een bijzonder spontaan album. De band speelt erg relax, maar tegelijk zitten er toch hier en daar accenten in die je niet verwacht.

"Green Onions", het blijft een ongelooflijk bizarre albumtitel, maar wat je samen met deze van de pot gerukte titel krijgt is een prima album. De sound is dan wel enigszins gedateerd (zelfs sterk over datum), toch is het allemaal erg aardig.

Punten: 8/10

031 - 1962 - Ray Charles - Modern Sounds In Country And Western Music

Deze plaat van Ray Charles is na "The Genius Of Ray Charles" een behoorlijke tegenvaller. Waar het ander album een knappe en afwisselende eerste en tweede helft presenteerde, is dit vooral redelijk monotoon. Veel trage nummers, weinig swing; dat is ongeveer de constatatie die je kunt maken na een paar luisterbeurten.

Toch zijn er wel een aantal nummers op het album te vinden die wél de moeite zijn: "Bye Bye Love", "I Can't Stop Lovin' You" en "Hey Good Lookin'" zijn stuk voor stuk aanraders!

Punten: 7,5/10

030 - 1961 - Bill Evans - Sunday At The Village Vanguard

Bill Evans mag dan een geweldig pianist zijn, iets wat hij op dit album bewijst en wat hij ook samen met Miles Davis op "Kind Of Blue" bewees, maar dit album is gewoonweg onbeluisterbaar. Vier nummers staan er in een iets gewijzigde versie tweemaal op en in de andere loop je gegarandeerd verloren. Het pianospel mag knap zijn, toch boeit het lang niet het complete album.

Punten: 4/10

029 - 1960 - Muddy Waters - At Newport

Dit is, na Duke Ellington, het tweede live-album dat op het Newport Jazz Festival werd opgenomen. Muddy Waters zet echter een veel indrukwekkender set neer dan Duke Ellington en dit album zal dan ook geen enkele blues-, zelfs rockfan onberoerd laten. Muddy Waters speelt heerlijk gitaar en weet met zijn repetitieve teksten al snel een zekere ambiance in het publiek te brengen.

Beste nummers op dit album zijn (I'm Your) Hoochie Coochie Man, en I've Got My Mojo Working en I've Get My Mojo Working Pt. 2. Liefhebbers van dit soort muziek zullen echter niet enkel deze maar ook I Got My Brand On You, Tiger In Your Tank en I Feel So Good weten te appreciëren.

Dit album is dan ook in 1 woord genieten!

Punten: 9,5/10