Bands die hun tijd ver vooruit waren zijn in het algemeen ook niet erg populair. Dit gold ook voor The Monks midden jaren '60. Hun ritme-georiënteerde muziek deed het in een tijd van melodieën en harmonieën niet bijzonder goed, maar heeft de tand des tijds misschien hierdoor wel des te beter doorstaan. "Black Monk Time" is een album dat zelfs nu nog steeds zou uitgebracht kunnen worden.Waarom? Simpel, deze muziek kan niet dateren omdat er nooit een gelijke van de band is geweest. The Monks zijn quasi uniek. Tuurlijk had je andere garage-bands in die tijd, zoals The Sonics. Later zou ook The Velvet Underground gelijkaardige muziek maken. Je kunt The Monks zelfs een voorloper van het punkgeluid zien. Toch ken ik niets dat klinkt zoals deze band.
Monk Time, Shut Up, Complication, Love Came Tumblin' Down en Blast Off zijn op dit album de absolute topppers. De band ragt zich doorheen deze nummers zonder ook maar één keer om te kijken. Daarnaast hebben ze stuk voor stuk gewoonweg géén patroon. Verwacht geen "strofe-refrein-strofe-brug-refrein"-liedjes want dat kent de band duidelijk niet.
Ook teksten, daar hebben The Monks niets voor. Dit zijn namelijk niets meer dan nihilistische schrijfels die gewoon niets te vertellen hebben. Vaak krijg je één zin gedurende een heel nummer te horen, op andere momenten wordt er dan weer een hele tekst afgehaspeld zonder ook maar enige samenhang en in Blast Off krijg je enkel een aftelling te horen met daarachter de woorden "Blast Off!". Geniaal in z'n eenvoud, maar totaal onbegrepen.
Dat geldt in principe voor de hele band. Pas later zou blijken dat ze een geniaal stukje muziekgeschiedenis bij elkaar hebben gespeeld.
Punten: 10/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten