215 - 1971 - The Rolling Stones - Sticky Fingers

1971: The Beatles zijn intussen gesplit terwijl The Rolling Stones uitstekende muziek blijven produceren. Ik vond "Let It Bleed" net iets minder geslaagd als "Beggars Banquet", maar "Sticky Fingers" pakken The Rolling Stones me opnieuw helemaal in.

De band rockt zich als nooit tevoren doorheen dit album: Brown Sugar, Sway, Wild Horses, Bitch en zowat alle andere songs op dit album zijn van bijzonder straffe makelij waardoor de Stones op geen enkel moment gaan vervelen. 

"Beggars Banquet" overtreffen ze jammer genoeg net niet, maar toch, na enkele mindere albums in deze lijst is "Sticky Fingers" opnieuw een echte topper!

Punten: 9/10

214 - 1971 - The Allman Brothers - At Fillmore East

Net als "Shaft" van Isaac Hayes weet ook "At Fillmore East" van The Allman Brothers mij niet echt te overtuigen. Ook hier is er weer sprake van eindeloze jams waar maar geen eind aan lijkt te komen en waar zelfs na tal van luisterbeurten geen touw aan vast te knopen valt.

Technisch gezien is dit album wel puur vakmanschap: het gitaar- en orgelspel zijn bijzonder lekker om te beluisteren; één probleem: twee minuten nadat het album afloopt ben je die toffe riffs alweer vergeten. De blues op dit album zijn dan ook al tal van keren beter gespeeld dan dat The Allman Brothers doen.

Met andere woorden: "At Fillmore East" is net zomin erg memorabel ondanks enkele leuke passages.

Punten: 6/10

213 - 1971 - Isaac Hayes - Shaft

"Hot Buttered Soul" van Isaac Hayes werkte wonderwel goed bij mij. Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar de soundtrack die Hayes voor de film "Shaft" bij elkaar schreef. Jammer genoeg kan ik hier niet zo euforisch over zijn.

Dit album heeft al ettelijke keren gespeeld hier, maar toch hou ik er weinig van vast. In een film is de muziek allicht bijzonder goed gekozen, maar als je het gewoon beluistert, zit er teveel vullertjes in. Je hebt te weinig het gevoel dat er een song geschreven wordt om écht een song te schrijven, dan wel als begeleiding van beelden.

Daarnaast is ook zowat 90% van het album instrumentaal. Dit stoort niet, maar toch, ik vond het vorige album van Hayes net zo bijzonder dankzij zijn fantastische stem. Daarom zijn de songs waarin wel wat zang verwerkt zit ook onmiddellijk de besten.

Jammer genoeg kan "Shaft" me een stuk minder boeien dan "Hot Buttered Soul". Als een soundtrack vast en zeker geslaagd, maar zonder beelden alvast een heel stuk minder boeiend.

Punten: 6/10

212 - 1971 - Carole King - Tapestry

Carole King is een singer-songwriter waar ik voor het beluisteren van dit album nog nooit van gehoord had. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik zowat elk nummer op "Tapestry" kende. Nog groter was mijn verbazing toen bleek dat de schrijfster van deze songs King zelve was, terwijl je de nummers toch steeds vereenzelvigd met de uitvoerders.

Carole King brengt dan ook een bijzonder intieme versie van deze nummers. Geen zware instrumentatie maar voornamelijk piano en een beetje drum zijn de enige muzikale ondersteuning die ze krijgt. Haar stem mag dan misschien niet de beste zijn, en bijlange niet de beste die deze songs ooit gezongen heeft, toch voelt het hele album erg juist aan.

Dat is misschien dan ook het belangrijkste: dat al deze songs ook eens een keer door de schrijfster erachter ingespeeld werden. Ze brengt de songs zoals ze ze in haar hoofd had en dat is zeker niet onverdienstelijk.

Punten: 8,5/10

211 - 1971 - The Who - Who's Next

"My Generation", "The Who Sells Out" en vooral "Tommy" waren al aardige albums van The Who. "Who's Next" is echter nog enkele klasses sterker. Waar de andere albums nog minder goede songs aan boord hadden of zich helemaal verloren in het concept heeft The Who op dit album gewoon negen keigoede songs bij elkaar geplaatst.

Daarnaast wordt op dit album ook op bijzonder smaakvolle wijze gebruik gemaakt van synths. Dit is doorheen het hele album maar vooral opener Baba O'Riley vind ik dankzij de geweldige intro onmiddellijk een topper. Daarnaast heb je natuurlijk ook nog het overbekende, maar in de versie van The Who ook geweldige, Behind Blue Eyes.

Met andere woorden, op dit album heeft The Who zich duidelijk overtroffen. Dit album is wat mij betreft het beste album van The Who dat intussen al gepasseerd is.

Punten: 9/10