028 - 1960 - Jimmy Smith - Back At The Chicken Shack

Jimmy Smith haalde het orgel uit de stoffige sfeer van kerken en bracht dit naar een jazzpubliek. Dat is zowat de formule van zijn muziek kort samengevat. "Back At The Chicken Shack" is dankzij deze eenvoudig formule ook heel goed te beluisteren, mede dankzij het fantastische saxofoonspel van Stanley Turrentine en gitarist Kenny Burell.

Hierdoor is het misschien wel voor mij het meest interessante en afwisselende jazzalbum uit deze serie. Waar anderen uitblonken in langdradigheid gaat zelfs het 12-minuten-durende Messy Bessie nergens in de fout en blijft het heerlijk om dit album te beluisteren. "Back At The Chicken Shack" is daarnaast ook een album dat je gemakkelijk enkele keren kunt herbeluisteren, want vervelen deed dit plaatje me alvast geen seconde, zelfs niet na een vijftal luisterbeurten.

Punten: 8,5/10

027 - 1960 - The Everly Brothers - A Date With The Everly Brothers

De titel zegt alles: in de jaren '60 was dit een album vol met popmuziek voor jonge tieners. Toch is dit een album dat de tand des tijds prima doorstaan heeft met erg leuke nummers als Lucille, Donna Donna en Love Hurts, dat voor de eerste maal werd opgenomen door The Everly Brothers. Van erg ver hoor je hier ook al The Beatles aankomen: het lekker poppy gitaarspel en de samenzang hoor je op hun vroegere albums ook helemaal terug.

Dit is alvast een erg leuk album om een aantal keer te beluisteren. The Everly Brothers zetten twaalf goeie songs weg, zonder enige pretentie om meer te zijn dan hitmakers voor een jong publiek.

Punten: 8,5/10

026 - 1960 - Miriam Makeba - Miriam Makeba

Miriam Makeba is één van de grote namen uit de wereldmuziek, haar bijnaam is niet voor niets Mama Africa. Eind jaren '50 wist ze het Zuid-Afrikaanse Apartheidsrégime te ontvluchten waarop ze dit album maakte; een mix van typisch Zuid-Afrikaanse muziek, gecombineerd met enkele Engelstalige traditionals.

Enkele van die bekende nummers zijn (net zoals bij Joan Baez) House Of The Rising Sun en One More Dance. Dit is leuk om te horen, maar niets gaat boven de echte "native" songs vanop het eerste deel waarin ze de kracht van Afrikaanse muziek laat horen. Vooral het leuke en krachtige The Click Song, genoemd naar het zogenaamde "klikken" met de tong aan het begin van bepaalde woorden, dat op huwelijken in Afrika wordt gezongen viel mij wel in de smaak.

Hoewel wereldmuziek niet mijn ding is, allesbehalve, is dit album van Miriam Makeba wel erg sterk en, belangrijk bij dit genre muziek, erg goed beluisterbaar!

Punten: 8/10

025 - 1960 - Elvis Presley - Elvis Is Back!

Elvis kwam terug van zijn legerdienst uit Duitsland en bracht mee ... dit album! Elvis zette zich hiermee na twee jaar afwezigheid opniew overduidelijk op de landkaart van de rock-'n'-roll.

Dit doet hij wel pas in het tweede deel van de plaat. Van het eerste gedeelte is enkel Fever een echt opmerkelijk nummer: spannend, pakkend én catchy. Van dan af gaat het echter wat naar beneden tot Soldier Boy en Such A Night. Dat laatste is voor mij de absolute topper van het album. Daarnaast sluit het tweede deel succesvol af met het supernummer Reconsider Baby.

Echter, door het matige eerste deel is dit album toch geen absolute topper. Elvis zal niet meer voorkomen in deze lijst en écht overtuigd ben ik niet van zijn beide albums die erin stonden. Is Elvis dan toch vooral een greatest hits-album-artiest?

Punten: 7,5/10

024 - 1960 - Joan Baez - Joan Baez

Jeej, de sixties! We beginnen dit nieuwe decennium met Joan Baez, één van de grote dames uit het hippie-tijdperk, ze speelde zelfs nog op Woodstock 1969! Haar self-titled album bestaat dan ook grotendeels uit traditionals zoals "Silver Dagger" of "House Of The Rising Sun".

Ze brengt deze enkel met stem en gitaar en slaagt hier wonderwel goed in. Haar gitaarspel mag dan niet indrukwekkend te noemen zijn, toch weet ze de liedjes een mooie touch te geven. De zang daarentegen is wel erg knap. Hoewel het me een aantal luisterbeurten heeft gekost om haar stem een plaats te geven (veel hoge uithalen) zijn alle blokjes de laatste keer dat de plaat luisterde op hun plaats gevallen. Hierdoor bleken de meeste nummers echt wel goed te genieten zijn.

Er staan ook wel een paar missers op, maar toch is dit album zeker een startpunt richting de folk toe.

Punten: 7/10

Dit waren ... de fifties

Het eerste decennium van het boek zit erop en uiteraard is het dan tijd voor een kleine round-up. Het gemiddelde cijfer over de eerste 23 albums bedraagt: 7,6 op 10!

De zeven beste nummers van de 23 albums:

1) Marty Robbins - El Paso
2) The Louvin Brothers - Knoxville Girl
3) Little Richard - Tutti Frutti
4) Marty Robbins - Big Iron
5) Ella Fitzgerald - Let's Call The Whole Thing Off
6) Frank Sinatra - You Make Me Feel So Young
7) Fats Domino - Blueberry Hill

Dit zijn alvast, wat mij betreft, de échte aanraders van het decennium!

023 - 1959 - Dave Brubeck Quarter - Time Out

Het laatste album van de jaren '50 en het is nog een goeike. Dave Brubeck is een uitstekend pianist die met niet-alledaagse jazz-arrangementen en maatsoorten weet te scoren. Dat hoor je onmiddellijk in Blue Ronde A La Turk: de start van het nummer is niet-alledaags, erg zenuwachtig en tegelijk ook erg interessant. Ook het nummer Three To Get Ready is erg leuk om te horen: een lichte pianotoets, waar voldoende ruimte is gehouden voor de andere instrumenten die elk op hun beurt op de voorgrond treden.

Wat mij betreft konden de jaren '50 in het boek niet beter afgesloten worden: een toffe jazzplaat die zeker ook de jazzleken gaan kunnen appreciëren!

Punten: 8,5/10

022 - 1959 - Marty Robbins - Gunfighter Ballads And Trail Songs

Marty Robbins moet voor mij zowat de ontdekking van de jaren '50 zijn. Country & Western mag dan helemaal niet cool zijn, toch weet hij het te brengen dat het wel enorm cool wordt. "Gunfighter Ballads And Trail Songs" is dan ook een plaat die ik al enkele keren met ingehouden
adem heb beluisterd.

Zowel muziek als tekstueel is dit album namelijk erg interessant. Op de albums van de jaren '50 heb ik immers weinig zulke interessante gitaarmuziek tegengekomen, terwijl er prachtige western-verhalen (waarvan je weet hoe ze aflopen, maar dat zijn details) worden verteld. Vooral de nummers Big Iron en Billy The Kid, beiden geweldige cowboy-verhalen, weten te imponeren. Het mooiste van al is echter El Paso. Dat nummer staat vol van de passie en liefde, hoe een cowboy zijn schrik voor de dood overwint om toch nog eenmaal zijn geliefde te kunnen zien. Schitterend!

Dit album is dan ook een enorme verrassing voor me. De stem van Marty Robbins, het gitaarspel, de teksten; kortom, de songs, staan als een huis!

Punten: 9,5/10

021 - 1959 - Miles Davis - Kind Of Blue

Een klasseplaat van een klassemuzikant, dat is wel het minste wat je van "Kind Of Blue" van Miles Davis kunt zeggen. Deze trompettist oefende zo'n immense invloed uit op de jazz dat hij gerust als een genre-overschrijdende persoonlijkheid kan gesproken worden, iemand die bijzonder veel heeft betekend voor de muziek in het algemeen.

Op dit album wordt er eigenlijk permanent gejamd. Er waren wel een aantal patronen vooruit geschreven, maar nergens waren hele nummers ingeoefend om dan zo correct mogelijk op plaat na te spelen. De band, onder leiding van Miles Davis uiteraard, speelt bepaalde patronen waarin improvisaties worden verwerkt. Alles werd dan ook in één take opgenomen, behalve Flamenco Sketches wat twee keer werd ingespeeld.

Dat dit erg goed uitpakt hoor je onmiddellijk op het album. De klasse druipt er vanaf maar de muziek pakt pas echt goed uit als achtergrondplaat: aanwezig, maar toch weer niet té aanwezige muziek.

Punten: 8,5/10

020 - 1959 - Ray Charles - The Genius Of Ray Charles

Ray Charles zet op dit album niet zomaar efkes een jazzke neer. Waar het eerste deel er aanvankelijk op lijkt dat dit een gewoon jazzalbum zal worden (nouja, gewoon, met Let The Good Times Roll staat er wel een fameuze kraker op), maken we op het tweede deel de geboorte van de soul mee. Dit is dan ook een echte "plaat": het eerste gedeelte, ofwel de A-kant, staat in het teken van de jazz; het tweede gedeelte, de B-kant, in het teken van de meer soulvolle, rustigere nummers.

Vooral dat tweede deel kan me bekoren. Het zijn echt prachtige luisterliedjes geworden, vooral het geweldige Just For A Thrill waarin Ray zijn prachtige stem combineert met superieur pianospel.

Dit album toont dan ook wat voor een genie Ray Charles wel was.

Punten: 8/10

019 - 1959 - Ella Fitzgerald - Sings The George And Ira Gershwin Song Book

Dit album uitzitten is als een marathon lopen: niet minder dan drie uur muziek is er op deze plaat verzameld. Niet verwonderlijk als je weet dat Ella Fitzgerald het materiaal van één van de grootste Amerikaanse songwriters ooit zingt op dit album. In de jaren '50 zongen artiesten immers het materiaal van songwriters in plaats van eigen materiaal te schrijven.

Fitzgerald heeft misschien wel de meest aangename stem van de drie diva's (Billie Holiday, Sarah Vaughan en Ella Fitzgerald) en zet op dit album een erg aangename prestatie neer. Door de lange duur luister je niet zo ingespannen naar de muziek, maar toch verveelt Fitzgeralds stem op geen enkel moment. Leukste nummer van de bijna 60 songs is Let's Call The Whole Thing Off.

Trek in ieder geval gerust eens wat tijd uit voor dit album. Het mogen dan niet allemaal topsongs zijn, er staan wel een aantal goeie nummers op.

Punten: 7,5/10

018 - 1958 - Sarah Vaughan - At Mister Kelly's

Bij het beluisteren van deze registratie van Sarah Vaughan's optreden beeld ik me een kleine rokerige club in de Verenigde Staten voor, waar het publiek gezellig rond de tafeltjes zit en geboeid luistert naar de prachtige stem van mevrouw Vaughan. Deze concertregistratie is dan ook een prachtig document van de tijdsgeest van de jaren '50. Tijdens de introductie wordt er verteld dat Sarah Vaughan haar live-album gaat opnemen en wordt er gevraagd dat iedereen zich gedraagd zoals ze normaal zouden doen.

Vaughan's stem moet zowat het tegenovergestelde zijn van die van Billie Holiday: de energie spat er gewoon vanaf en zelfs de hoogste tonen haalt ze probleemloos. Maar ook de nummers, dankzij het prima instrumentale werk van haar trio muzikanten, blijven prima hangen en gaan niet snel vervelen.

Zangeressen in de jaren '50 konden met andere woorden ook erg interessante muziek maken, hopelijk zeg ik hetzelfde na het beluisteren van het drie uur durende album van Ella Fitzgerald "Ella Sings The Gershwin Song Book".

Punten: 8/10

017 - 1958 - Jack Elliott - Jack Takes The Floor

"Jack Takes The Floor" van Jack Elliott heeft me bijna tien luisterbeurten gekost voordat het album zich echt begon te openbaren, maar hoe langer, hoe meer begin ik van zijn prachtige mix van country en folk te genieten. Net als bij The Louvin Brothers is ook hier het "southern" accent sterk aanwezig, iets waar je van houdt of haat. Daarnaast is zijn gitaarspel ook afwisselender en interessanter dan hetgeen de vorige rock-bands tot hiertoe neerzetten.

Ook logisch dat een hele hoop bekende artiesten hem als een voorname inspiratiebron aanzien: Mick Jagger, Lou Reed, Van Morrison, Paul McCartney en Bruce Springsteen plaatsen Jack Elliott allemaal als een belangrijke inspiratiebron voor hun muziek.

Ik ben alvast helemaal mee met dit album, voor liefhebbers van bovenstaande artiesten dan ook een must om één van de grootste invloeden van hun helden te ontdekken.

Punten: 8,5/10

016 - 1958 - Billie Holiday - Lady In Satin

Billie Holiday's "Lady In Satin" is zo'n "love it or hate it"-album: ofwel hou je van Holiday's raspende stem ofwel wil je de muziek zo snel mogelijk uitzetten. Ik zat in de tweede groep, maar beet toch enkele keren door om toch een eerlijk oordeel over het album te kunnen vellen. Toch is dat niet veel positiever geworden na een viertal keren luisteren.

De CD doet denken aan Frank Sinatra's "In The Wee Small Hours". Ook hier staan stuk voor stuk melancholieke songs op en net als Frank Sinatra zat Billie Holiday, in haar geval door zwaar drugsgebruik, diep in de put.

Toch kan de CD me in het algemeen maar weinig boeien. De songs pakken me niet echt, misschien eerder een herfst- dan een lente-album?

Punten: 4,5/10

015 - 1958 - Tito Puente - Dance Mania

Tito Puente ken ik enkel maar van de gastrolletjes die hij speelde in The Simpsons als sympathieke, Cubaanse jazzleraar van Lisa. Dance Mania toont echter een volbloed Cubaans/Amerikaanse jazz-muzikant die de basis legde voor mambo en salsa. Dance Mania is dan ook een album dat swingt van begin tot einde.

Het aantal instrumentale en gezongen nummers liggen ongeveer in balans, maar vooral de instrumentale nummers zijn interessanter. De gezongen nummers klinken wat flauwer en zijn ook ietsjes minder boeiend.

Al bij al is het dus een album dat wat vergelijkbaar is met Machito en Cabu, maar Tito Puente pakt het toch lichtjes verschillend aan. Het klinkt allemaal net iets minder jazz en meer salsa en mambo.

Punten: 7/10

014 - 1957 - Little Richard - Here's Little Richard

Een Little Richard in vorm toont op deze plaat dat Elvis nog niet in zijn schaduw mocht staan in de begindagen van de rock-'n'-roll. Zijn geweldige furieuze zangstijl gaat van het begin van Tutti Frutti tot het einde van She's Got It door merg en been. Daarnaast zijn er ook nog zijn gilletjes die je gewoon een enorm feelgood gevoel geven. Wat betreft rock-'n'-roll is dit dan ook één van dé albums die de stijl vorm gegeven heeft.

De krachtige zang, de gilletjes, de opzwepende muziek, de fantastische nummers; Little Richard ademt rock-'n'-roll! Niet verwonderlijk dat hij als één van de eerste artiesten opgenomen werd in de Rock and Roll Hall Of Fame! A-Wop-Bop-A-Loo-Bop-A-Lop-Bam-Boom!!

Punten: 9,5/10

013 - 1957 - Machito - Kenya

Maak een combinatie van de jazzmuzikanten (Duke Ellington, Count Basie, Miles Davis) die al zijn geweest met het swingende en wat zenuwachtige van Sabu, dan krijg je dit Machito. De vergelijking met Sabu loopt echter al vrijwel onmiddellijk mank, want Machito brengt een stuk coherentere en interessantere muziek voort. De irritante gezangen die wel eens op Palo Congo voorkomen, zijn op dit album niet aanwezig, wat het een veel relaxer en tegelijkertijd ook interessanter geluid meegeeft.

Daarnaast zijn de composities naar mijn idee ook afwisselender en interessanter dan dat van de reeks jazzmuzikanten die we al overlopen hebben. Dankzij het Afrikaans/Zuid-Amerikaans tintje in de muziek krijg je veel meer mogelijkheden wat het geheel ook veel frisser doet klinken.

Machito brengt met Kenya dan ook het beste van twee werelden voort.

Punten: 8/10

012 - 1957 - Miles Davis - The Birth Of Cool

Miles Davis is één van de meest invloedrijke jazzmuzikanten aller tijden en dat hoor je al aan dit album. Van zijn relaxe manier van spelen kan zelfs de grootste jazzleek (ik dus) keer op keer genieten. Echter, na een tijdje voelt het allemaal toch redelijk onderling inwisselbaar aan. Ik liep met andere woorden regelmatig verloren in het album.

Toch is het beluisteren van dit album zeker een aanrader: je hoort enkele fantastische muzikanten aan het werk en ondanks dat er een kleine tien muzikanten op spelen heb je nooit het gevoel overdonderd te worden door een grootse jazzband.

Dit album is met andere woorden proberen, luisteren en nog eens luisteren. Na een tijdje vind je hierin zeker wel iets wat je interesseert.

Punten: 6,5/10

011 - 1957 - Sabu - Palo Congo

Dat deze plaat door een New Yorker is opgenomen, dat zou je allerminst zeggen. De mix van Afrikaanse drumritmes met Spaanse gezangen klinkt namelijk erg exotisch. Het is dan ook één van de minst makkelijk te typeren albums die ik al heb beluisterd.

De ritmes zorgen er echter wel voor dat het een goed te behappen album is. Stilzitten terwijl je dit album luistert is er alvast niet bij. Enige minpunten zijn de hier en daar wat vreemde gezangen die na een tijdje serieus op de zenuwen gaan werken.

Dit Palo Congo is dus vooral interessant omwille van het geweldige drumspel, maar er elke dag naar luisteren zal ik allerminst doen.

Punten: 6/10

010 - 1957 - Thelonious Monk - Brilliant Corners

Na ettelijke luisterbeurten blijkt deze plaat één van de lastigst te bespreken albums die ik al in deze serie beluisterd heb. Op het eerste gehoor lijkt het een jazzplaat als een andere: lang uitgesponnen composities waar je de draad meer dan eens in verliest en waar je na een tijdje geen idee meer in hebt of ze aan het eerste of laatste nummer bezig zijn.

Echter, eenmaal je de nummers wat van dichterbij begint te beluisteren, krijg je steeds meer gevoel voor de nuances en vooral voor de genialiteit van Thelonious Monk. Het dertien minuten durende Be-Lue Bolivar Ba-Lues-Are is een juweeltje waarin prachtig pianospel zich afwisselt met een solo-moment voor contrabas en drums waarna het hele nummer opnieuw hervalt naar het thema dat het nummer inleidt.

Ook de andere nummers zijn bijzonder goed te genieten en hebben voldoende wendingen om de plaat aandachtig, maar ontspannen door te komen.

Punten: 7,5/10

009 - 1957 - Count Basie - The Amatomic Mr. Basie

Dat ik geen jazzfanaat ben, mocht al blijken uit mijn bespreking van Duke Ellington's "Ellington at Newport". Ook Count Basie speelt jazz, maar bevindt zich in een totaal verschillend spectrum. Waar Ellington zich voornamelijk richt op complexiteit, is deze plaat eerder gericht op jazz met een easy-listening randje. Dit kan je gerust opzetten, zonder dat je er na een half nummer al gek van wordt!

Het album is dus voornamelijk gericht op goeie composities en dat wordt in het eerste nummer (Kid From Red Bank, ook het beste nummer op de plaat) onmiddellijk duidelijk. Ik kon alvast niet stilzitten toen ik het voor het eerst hoorde, swingen, dat was mijn antwoord op deze muziek!

Ik veronderstel dan ook dat een echte doorgewinterde jazzliefhebber hier minder van zal houden, maar een totale leek die zoveel mogelijk wil ontdekken uit verschillende stijlen, zal dit wel kunnen pruimen.

Punten: 7/10

008 - 1957 - The Crickets - The "Chirping" Crickets

Buddy Holly schreef met "The "Chirping" Crickets" een stukje rock'n'roll-geschiedenis! Deze plaat mag dan niet de bekendste zijn uit de jaren '50, toch hoor je gewoon de invloeden van deze plaat terug bij The Beatles en The Rolling Stones. De plaat duurt slechts een vijfentwintigal-minuutjes, maar hierin weten ze wel tien hitjes neer te zetten die probleemloos blijven hangen.

Dit is ook het eerste rock'n'roll album uit het boek waar ik later nog met erg veel plezier naar zal luisteren! Laat je dus niet misleiden door het stelletje nerds op de cover, maar luister er ook een keer naar!

Punten: 9/10

007 - 1956 - Frank Sinatra - Songs For Swingin' Lovers!

In mijn bespreking van het eerste albums van Sinatra, "In The Wee Small Hours", kon ik mijn bewondering voor dit album niet onder stoelen of banken steken. Dit moet echt het ultieme swing-album zijn dat ooit gemaakt is. Nummers als You Make Me Feel So Young, Too Marvelous For Words, Pennies From Heaven en Makin' Whoopee zijn gewoon de perfecte feelgood nummertjes bij een prachtige lentedag.

Sinatra klinkt op deze plaat ook een stuk opgewekter dan op "In The Wee Small Hours". Natuurlijk is dit voor een deel een kwestie van smaak, maar geef mij dan toch dit album maar: 15 perfecte popnummers van om en bij de 3-minuten!

Punten: 10/10

006 - 1956 - Duke Ellington - Ellington At Newport

Dat Duke Ellington een groot jazzmuzikant was, dat ben ik te laatste om te ontkennen; maar deze "Ellington Live At Newport" is mij toch iets teveel van het goede. Veertig songs lang geven Ellington en band het beste van zichzelf, wat toch net iets te lang is om te blijven boeien. Er zitten dan wel een aantal fragmenten tussen met introducties maar toch, een plaat, die dan nog eens compleet instrumentaal is, moet wat mij betreft niet zolang duren.

Ik heb evenmin de originele versie beluisterd, maar een versie die eind jaren '90 was uitgebracht. Voor de originele versie waren de opnames niet voldoende goed opgenomen om uit te brengen en moest Ellington en de band alles opnieuw inspelen in de studio en werd daar hoofdzakelijk applaus overgezet. De versie uit 1999 is het originele concert: de mastertapes waren hiervoor digitaal onder handen genomen en konden op die manier toch uitgebracht worden.

De liefhebbers van instrumentale muziek en jazz zullen zich hier vast in kunnen vinden, maar geef mij toch maar een lekker klinkend "liedje".

Punten: 5/10

005 - 1956 - Fats Domino - This Is Fats Domino

Na de swing van Frank Sinatra, de rock'n'roll van Elvis, de country van The Louvin Brothers en jazz van Louis Prima is de R&B van Fats Domino het vijfde genre dat dit boek covert uit de jaren '50. Zeg nog eens dat er zoveel jaar terug geen muzikale verscheidenheid was!

Fats Domino heeft alvast één troef: zijn prachtige, relaxe stem. Genieten doe je sowieso wanneer je zijn muziek luistert, al kan ik maar moeilijk zeggen waarom. Op dit album klinkt het gewoon allemaal zo juist: de songs, de stem, de muzikale begeleiding; het is gewoon genieten van begin tot eind.

Vooral dat begin blijft hangen met de prachtige song Blueberry Hill, door liefhebbers aanzien als zijn beste werk en, voorzover ik het kan want ik ken natuurlijk slechts dit album, ik kan ze enkel maar bijtreden. Dit nummer kon ik blijven luisteren, terwijl de andere, hoewel goed, minder blijven hangen.

Punten: 7,5/10

004 - 1956 - Louis Prima - The Wildest!

Een interessante plaat, deze "The Wildest!" van Louis Prima. IJzersterk omwille van het prachtige trompetspel van Louis himself, maar misschien nog beter omwille van de prachtige stem van zijn 22-jarige vrouw Keely Smith. Vooral in het nummer (Nothing's Too Good) For My Baby weet ze te beklijven. Louis' zang in Buona Sera is dan weer uitstekend te genieten.

Daarnaast staan er ook nog twee meer instrumentale nummers op waar ik vooral te spreken ben over de kwaliteit van de opnames. Waar albums van nu te strak klinken, luistert dit lekker weg: geen elektronische foefjes, geen overdubs, geen elfhonderd-en-tachtig takes om iets op te nemen; deze muziek is puur!

Punten: 8,5/10

003 - 1956 - The Louvin Brothers - Tragic Songs Of Life

Pure rednecks, deze Louvin Brothers! Als je aan het diepe zuiden van de Verenigde Staten denkt, dan is dit album de perfecte soundtrack voor je gedachten. Het accent, de muziek, de teksten; alles verwijst gewoon naar deze regio op dit album.

Dacht je echter dat het er braafjes aan toe gaat op dit album, dan heb je het grondig mis. The Louvin Brothers zingen teksten die nu niet meer zouden kunnen. Lees het volgende tekstje uit Knoxville Girl:

I met a liitle girl in Knoxville, a town we all know well,
And every Sunday evening, out in her home I'd dwell,
We went to take an evening walk about a mile from town,
I picked a stick up off the ground and knocked that fair girl down.

She fell down on her bended knees for mercy she did cry,
Oh Willy dear don't kill me here, I'm unprepared to die,
She never spoke another word, I only beat her more,
Until the ground around me within her blood did flow.

I took her by her golden curls and I drug her round and around,
Throwing her into the river that flows through Knoxville town,
Go down, go down, you Knoxville girl with the dark and rolling eyes,
Go down, go down, you Knoxville girl, you can never be my bride.

Beeld jezelf in dat deze tekst nu zou gezongen worden door één of andere rapper en je kunt jezelf al inbeelden dat we, in tegendeel tot wat we zelf denken, een stuk conservatiever zijn geworden.

Het album is echter niet helemaal gevuld met zo'n prachtige meesterwerkjes, maar weet toch van begin tot eind te boeien.

Punten: 8/10

002 - 1956 - Elvis Presley - Elvis Presley

Een lastig album, deze eersteling van Elvis Presley. Dat deze plaat belangrijk was voor de muziek die hierop volgde, dat kan ik nog begrijpen; maar er zijn hierna toch betere albums uitgebracht, zowel door de "King" en door andere mensen die deze muziekstijl speelden. Ik vind vooral de iets swingender nummers interessanter: Blue Suede Shoes, One-Sided Love Affair en Tutti Frutti. De rest klinkt minder geïnspireerd, zelfs een tikkeltje saai.

Ik kijk dan ook uit naar de andere Elvis-albums in dit boek, want deze zal nooit mijn favoriet worden.

Punten: 5,5/10

001 - 1955 - Frank Sinatra - In The Wee Small Hours

Met Frank Sinatra staat er onmiddellijk een legende op het menu van het boek. Ik kende zijn album "Songs For Swingin' Lovers" wel, maar deze CD klinkt heel anders. Waar SFSL een album is gevuld met nummers die swingen van begin tot einde, is "In The Wee Small Hours" gevuld met zuivere melancholie. Dit wordt perfect geïllustreerd door Mood Indigo, I Get Along Without You Very Well en In The Wee Small Hours Of The Morning. Dit zijn ook onmiddellijk de aanraders van deze plaat.

Er staan verder nog wel enkele knappe nummers op, maar de pure melancholie gaat op de duur misschien ook wel enigszins vervelen.

Deze CD is zonder twijfel enorm knap gemaakt, maar tegelijk haalt ze het voor mij niet bij SFSL, die hier later nog besproken zal worden.

Punten: 7/10

1001 albums, de start!

Zonet heb ik in de FNAC in Antwerpen een boek gekocht met de titel "1001 albums you must hear before you die". Ik ga de komende tijd dan ook 1 à 2 albums per dag beluisteren en die hier kort becommentariëren. Starten doen we met Frank Sinatra's "In The Wee Small Hours"; eindigen zal deze blog binnen 2 à 3 jaar met "Get Behind Me Satan" van The White Stripes!

Hopelijk veel leesplezier!