zondag 28 december 2008

196 - 1970 - George Harrison - All Things Must Pass

"All Things Must Pass" is een geweldig album in alle opzichten. Er staan geweldig veel goede song op, er staan een aantal geweldige jams op en het is ook nog eens geweldig lang. Zoek je meer dan twee uur muziek? Dan is dit het album wat je moet hebben!

Dat maakt dit album ook zo moeilijk om te beluisteren. Na talloze keren kan ik nog steeds geen enkel nummer als favoriet opnoemen, simpelweg omdat alle 23 songs sterke momenten kennen. Waarom Harrison hier dan ook niet meer dan één album uit gepuurd heeft, is me een raadsel. Was dit zijn statement om te zeggen dat ook hij geweldige songs schreef?

Verder ben ik een absolute fan van zijn gitaarsound. Zijn gitaar is geen opgevoerde naaimachine, maar een prachtig instrument met een geweldige klank. Daarnaast klinken de arrangementen op dit album enorm "vol" waardoor je altijd wel het gevoel hebt, dat er iets te beleven valt.

Harrison werd naast Lennon en McCartney weleens vergeten als song-writer, maar op "All Things Must Pass" laat hij zien dat hij zich er gerust naast mag plaatsen.

Punten: 10/10

zaterdag 27 december 2008

195 - 1970 - Rod Stewart - Gasoline Alley

Een album van Rod Stewart goed vinden, beschouwde ik tot voor kort nog nét geen misdaad tegen de menselijkheid en nu mag ik er zelf één bespreken. Ik zat klaar om dit album genadeloos en tot op de grond af te breken maar dan bleek ik "Gasoline Alley" zowaar een interessant album te vinden en Rod Stewart een goede zanger.

Het heeft dan ook even geduurd voor ik deze review kon/durfde schrijven, want dit had ik allesbehalve verwacht. Op "Gasoline Alley" wordt er gerockt met zowel elektrische als akoestische gitaren, worden er prima songs gespeeld (Gasoline Alley en Only A Hobo als absolute blikvangers) en zingt Stewart *slik* de sterren van de hemel.

God beware mij voor deze bespreking, maar dit zijn negen songs die toch echt wel de moeite zijn om te beluisteren.

Punten: 9/10

maandag 15 december 2008

194 - 1970 - Soft Machine - Third

Tachtig minuten muziek, maar toch maar vier nummers tellen; deze plaat boeide me wel. Ik heb ze dan ook zeker tien keer beluisterd en telkens ontdekte ik nieuwe elementen die deze plaat zo geniaal maakt.

De eerste twee nummers zijn hoofdzakelijk rond jazz-thema's opgebouwd, terwijl de volgende twee rockelementen, orgel en electronica bevatten; met andere woorden, een totaal gestoorde combinatie.

Het is dan ook een plaat die het moet hebben van meermaals beluisteren. Met een beetje inspanning is dit een plaat die je regelmatig zult opzetten.

Punten: 8/10

woensdag 3 december 2008

193 - 1970 - The Who - Live At Leeds

Dat The Who live het best tot hun recht kwamen, bewijst het album "Live At Leeds". De originele versie bevat slechts zes nummers, maar daarop hoor je al hoe een geweldige band ze zijn. Op de volledige versie, met niet minder dan dertien songs en "Tommy" live, ontdek je dat ze ongelooflijk compleet zijn.

Vooral de versie van My Generation die niet minder dan vijftien minuten duurt is echt geniaal te noemen en is stukken beter dan eender welk studiomateriaal dat ze hebben uitgebracht tot hiertoe.

The Who bewijst op dit album een geweldige live-band te zijn en niet te moeten onderdoen voor andere grootheden uit begin jaren '70.

Punten: 9/10

dinsdag 2 december 2008

192 - 1970 - Ananda Shankar - Ananda Shankar

Ik heb de nachtmerries over Ravi Shankar's "Sounds Of India" nog maar net achter mij gelaten, of daar is weer een sitaralbum. Deze keer blijft het in de familie want Ananda Shankar is het neefje van Ravi. Zijn nonkel heeft hem echter niet geleerd de sitar te bespelen, daar had hij een andere leermeester voor nl. Lalmani Misra (what's in a name).

Ananda Shankar pakt het dan ook heel anders aan dan Ravi. Waar die laatste zich hoofdzakelijk bezighield met het verspreiden van typische Indiase muziek, speelt Ananda toch eerder Westers geïnspireerde muziek waardoor het toch net iets toegankelijker klinkt. Dit weet hij te bereiken dankzij sitar-covers van Jumpin' Jack Flash en Light My Fire.

Ook de originele composities komen op dit album prima tot hun recht, waardoor ik aan dit sitaralbum geen nachtmerries overhou. Het is een eigenaardig instrument, die sitar, maar wel één waar je duidelijk veel mee kunt.

Punten: 7,5/10

maandag 1 december 2008

191 - 1970 - Nick Drake - Bryter Later

Dat ik Nick Drake wel kon appreciëren bleek al uit mijn bespreking van "Five Leaves Left", een geweldig singer-songwriter-album dat de tand des tijds prima bleek doorstaan te hebben. Een jaar na dat geweldig album maakte Drake "Bryter Later", opnieuw een album dat het eeuwige leven lijkt te hebben.

Op dit album zijn dan ook tien ijzersterke songs te vinden, waarvan drie instrumentale, die de aandacht grijpen, die je kippenvel doen krijgen. De vergelijking met "Five Leaves Left" gaat niet echt op, aangezien er een stuk jazzier passages op dit album zitten. Bijzonder geslaagd vind ik At The Chime Of The City Clock, met een prachtig saxofoon-arrangement in de achtergrond. De rest van de band wordt overigens gevormd door de leden van Fairport Convention, die stuk voor stuk een prima stukje muziek afleveren.

Deze tien songs zijn opnieuw stuk voor stuk meesterwerkjes. Dit album bewijst alvast dat deze singer-songwriter veel te vroeg is komen te overlijden.

Punten: 10/10