Slapper dan slap, dat is wel het minste wat je kunt zeggen van een album dat met een slap nummer als Monday, Monday start. The Mamas And The Papas weten, ondanks een aantal erg kleine lichtpuntjes, absoluut niet te overtuigen en maken misschien wel één van de minste albums die ik in dit boek al tegengekomen ben.Hoeveel mensen zouden zich niet bekocht gevoeld hebben na het beluisteren van de eerste single California Dreamin'? Dat nummer heeft immers wel alles wat een goede song dient te hebben: muzikaal en vocaal zit het goed, de instrumentatie is prachtig en ook de hele sfeer die de song uitstraalt is perfect in orde.
Luister hierna naar de absolute ruknummers op het album: Spanish Harlem en Do You Wanna Dance. Geen seconde dat ik hiervan ook maar enigszins van kan genieten, totaal foute instrumentatie, gezongen zonder blijkbaar er een ziel in te willen steken. Bah bah bah!
Toch nog één lichtpuntje: het leuke Go Where You Wanna Go. Weer een song die gezongen is met bezieling, waar een krachtige instrumentatie achterstaat en waar je gewoon van geniet, ondanks een misschien wel licht verstreken versheidsdatum.
Bij een goede song hoor je dat echter minder dan op zowat de rest van het album. Pers California Dreamin' en Go Where You Wanna Go op een CD'tje en je hebt alles wat je moet hebben.
Punten: 2/10 (in principe zelfs maar 2/12)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten