190 - 1970 - The Grateful Dead - American Beauty

Voor "Live/Dead" van The Grateful Dead ging ik allesbehalve plat. Dit live-album van The Grateful Dead bevatte hoofdzakelijk veel te lange improvisaties waar weinig of niets uitkwam wat ook maar enigszins op een song leek.

Daar staat "American Beauty" dan ook lijnrecht tegenover. Waar ze eerder met beide voeten vol in de psychedelica stonden, houdt de band zich op dit album eerder in de country en folk-hoek op. Je kan dan ook vergelijkingen trekken met een band als Crosby, Stills, Nash & Young: goed uitgewerkte maar toch gemakkelijk in het gehoor liggende songs waar je als luisteraar absoluut niets op tegen hebt dat ze opstaan.

Meer doet dit album me echter niet. Dit is prima achtergrondmuziek, maar de plaat grijpt me nooit echt vast.

Punten: 8/10

189 - 1970 - Van Morrison - Moondance

Mr. Morrison, you proved me wrong. Waar ik bij de bespreking van "Astral Weeks" nog schreef dat ik het nooit iets zou worden tussen mij en zijn muziek, vind ik "Moondance" een erg mooi album.

De redenen? Drie prachtige songs: And It Stoned Me, Moondance en Crazy Love. Ook de rest van dit album, met de folky en jazzy instrumentatie kan ik bijzonder goed smaken. Waar ik de vlakke stem van Morrison op "Astral Weeks" een zwaar minpunt vond, vind ik het nu net bijdragen tot de sfeer die het hele album uitademt.

Daarom: Van Morrison bewijst met "Moondance" dat hij wel degelijk een album kon maken wat mij wel kon boeien. Zeker en vast geen verkeerd stukje jazzy folk.

Punten: 8,5/10

188 - 1970 - Deep Purple - Deep Purple In Rock

Na tweemaal Black Sabbath en driemaal Led Zeppelin is het nu eindelijk de beurt aan die andere iconen van Deep Purple. Op dit album verkeerde de band, in de klassieke 'Mark II' line-up met Blackmore, Gillan, Glover, Lord en Paice, in bloedvorm en schreef een album dat de competitie kan aangaan met "Led Zeppelin III" en "Paranoid".

Ook op dit album staat één rasechte klassieker, namelijk het geweldige Child In Time. Zelfs als je dit keer op keer beluistert, dan nog blijft dit een geweldige song die perfect overeind blijft. Aanvankelijk vond ik op "Deep Purple In Rock" weinig andere boeiende songs, maar na enkele luisterbeurten blijven opener Speed King, het stomende Flight Of The Rat en het beukende Into The Fire ook nog hangen.

Het kan dan wel de competitie aan met de albums van Led Zeppelin en Black Sabbath, toch zal het pleit steeds beslecht worden in het voordeel van de beide anderen. Waar Led Zeppelin nog iets meer afwisseling in de muziek wist te brengen en Black Sabbath het voordeel had om gewoon complete albums te schrijven die keer op keer blijven boeien, heeft Deep Purple dat net ietsje minder. Dit album krijgt dan ook net ietsje minder dan beide andere.

Punten: 8/10

187 - 1970 - Led Zeppelin - Led Zeppelin III

Elk album van Led Zeppelin in deze lijst maakt me telkens een beetje meer fan van de band en doet me steeds weer hopen op een optreden van hen (mét Robert Plant, uiteraard), zo ook met "Led Zeppelin III". Op dit album geen zuivere heavy rock maar heavy rock met folk-invloeden die we ook op het volgende album nog te horen krijgen.

Het album start natuurlijk met een knaller als Immigrant Song, nog steeds één van mijn favoriete Led Zeppelin-songs. Daarnaast vind ik vooral Gallows Pole, Tangerine en Celebration Day (wat een geweldig solo'tje!) schitterende nummers. Verder is ook het iets rustiger beginnend maar steeds aanzwellend Since I've Been Loving You een hoogtepunt in het werk van de band.

Led Zeppelin stond bij het maken van dit album dan ook op het hoogtepunt van hun kunnen, zeker nu ze de iets rustigere (akoestische) passages beginnen af te wisselen met iets heavier, bluesier materiaal. Kortom, weer zo'n klassieker!

Punten: 10/10

186 - 1970 - Neil Young - After The Goldrush

Na geweldige passages bij Crosby, Stills, Nash & Young en Buffalo Springfield en het prachtige solo-album "Everybody Knows This Is Nowhere" had ik hoge verwachtingen voor "After The Goldrush". Ik ben namelijk geen Neil Young-adept en ken nauwelijks albums van hem. Dit is dan ook een indruk na een tiental luisterbeurten.

Jammer genoeg worden mijn verwachtingen niet ingevuld. Er zitten nauwelijks nummers in die me echt doen opkijken of waarvoor ik de plaat opnieuw zou opzetten. Voor mij valt dit album dan ook eerder te klasseren als middelmatig dan als een echte klassieker.

Punten: 7/10

185 - 1970 - Black Sabbath - Paranoid

Ik was al bijzonder te spreken over het self-titled debuutalbum van Black Sabbath, hun tweede album "Paranoid" is nog een aantal keren straffer. Dit is Metal met de grote M, no doubt about it.

Het album begint met het geniale vierluik War Pigs, Paranoid, Planet Caravan en Iron Man. War Pigs en Iron Man zijn enigszins gelijkaardige songs, relatief lange, uitgewerkte songs met geweldige gitaarlijnen. Paranoid is dan weer In-Your-Face en gewoonweg dé klassieker van deze band. Planet Caravan is eningszins de vreemde eend in de bijt, maar is toch een ongelooflijk intrigerend nummer.

De andere vier songs die volgen zijn iets minder legendarisch, maar desalniettemin bijzonder sterk met geweldig gitaarwerk van gitaargod Iommi. "Paranoid" overtreft dan ook "Black Sabbath" ruimschoots.

Punten: 9,5/10

184 - 1970 - Crosby, Stills, Nash & Young - Deja Vu

Na het eerste album van het trio Crosby, Stills & Nash werd ook Neil Young aan boord gehesen voor het tweede album. Vier is beter dan drie en dat blijkt op dit album. Waar het vorige album al een juweeltje was, dan is dit nog een stukje knapper.

Zo zijn de songs uitgewerkt met een ongelooflijk oog voor detail. De mix van rock, country, folk en akoestische muziek doet het album echt ademen en laat steeds ruimte voor onverwachte wendingen in de songs. Om dat te ontdekken moet je zomaar even de eerste vier songs beluisteren: vier totaal verschillende stijlen, maar op dit album kan dit alles zonder dat je er raar van opkijkt.

"Deja Vu" is dan ook een solide album van vier geweldige songwriters.

Punten: 9,5/10

183 - 1970 - John Lennon - John Lennon/Plastic Ono Band

The Beatles mochten dan wel mijn helden zijn, wat ze solo deden na de split heb ik mezelf geen moment afgevraagd. In plaats van dat uit te zoeken zette ik gewoonlijk nog een keertje "Abbey Road", "Sgt. Peppers" of "The White Album" op. Met "John Lennon/Plastic Ono Band" heb ik voor het eerst ook één van die solo-albums beluisterd en ik moet zeggen, John Lennon proved me wrong.

Dit album mag immers gerust een klassieker genoemd worden. Lennon schreef hiervoor ook weer geweldige songs die tot op de dag van vandaag de tand des tijds redelijk goed doorstaan. Geen enkel moment had ik immers het gevoel te luisteren naar een album dat niet minder dan 38 jaar oud is! Vooral songs als Working Class Hero, Remember, Love en God blijven bij mij hangen.

Ik kijk er dan ook naar uit om nog meer solo-albums van Lennon en natuurlijk ook McCartney te beluisteren. Dit is alvast een goede, eerste kennismaking met het solowerk van Lennon.

Punten: 9,5/10

182 - 1970 - Stephen Stills - Stephen Stills

Als je in Buffalo Springfield hebt gespeeld en lid bent van Crosby, Stills & Nash dan zijn de verwachtingen bij een solo-album uiteraard bijzonder hoog. Die koesterde ik dan ook bij het beluisteren van het self-titled solo-album van Stephen Stills.

Dit is dan ook een plaat waar weinig op aan te merken valt. De productie is uitstekend, de songs zitten goed en de namen van de gasten op dit album zijn niet van de minsten (Jimi Hendrix, Eric Clapton, Ringo Starr en uiteraard David Crosby en Graham Nash). Songs als Love The One You're With, Black Queen en Church (Part Of Someone) zijn dan ook gewoonweg schitterend.

Toch is dit geen album wat écht memorabel is. Teveel songs lijken toch wat op elkaar en zelfs na een tiental luistebeurten blijft er weinig hangen. Geschikt als muzikaal behang, maar geen album waar je keer op keer bij opkijkt.

Punten: 7,5/10

181 - 1970 - The Carpenters - Close To You

"Close To You" is een album waar ik in principe een hekel aan zou moeten hebben. De melodietjes, harmonieën, matige teksten en het zeemzoete gevoel dat aan heel wat songs vasthangt zijn gewoon zaken die ik niet zoek in muziek.

Toch is de pop van The Carpenters niet zo onoverkomelijk slecht als die van The Mamas And The Papas. Na meer luisterbeurten blijkt dat zeemzoete gevoel namelijk niet zó zoet te zijn en zijn die harmonieën best wel ok. Zo vind ik songs als We've Only Just Begun en Love Is Surrender best te beluisteren. Er is echter één song die er bij mij steeds bovenuit steekt en dat is Mr Gruder. 

Ze hadden van één ding wel moeten afblijven en dat is Help van The Beatles. Die cover is het absolute dieptepunt van dit album.

Punten: 7/10

180 - 1970 - The Doors - Morrison Hotel

Drie jaar en bijna 90 albums na hun self-titled debuut is er eindelijk nog eens een teken van leven van The Doors in deze lijst. Ze hadden in die periode dan wel enkele albums uitgebracht, maar deze waren toch allen van een iets mindere kwaliteit. Op het eerste zicht lijkt ook dit album allesbehalve bekend: op Morrison Hotel zijn geen overbekende songs als The End, Break On Through of Light My Fire te vinden.

En inderdaad, echt bekend klinken de meeste songs me niet in de oren. Daar staat echter wel tegenover dat The Doors op dit album perfect begrepen hebben hoe ze rock, blues en psychedelica in elkaar laten overvloeien. Zo zijn Roadhouse Blues, Waiting For The Sun, The Spy en Queen Of The Highway wat mij betreft stuk voor stuk pareltjes die gerust op één lijn met die van hun debuut mogen geplaatst worden.

"Morrison Hotel" is dan ook weer opnieuw een geweldig hoogtepunt in deze lijst. The Doors mochten tussendoor dan een aantal mindere albums neergezet hebben, dit is een topper.

Punten: 10/10

178 - 1970 - Spirit - Twelve Dreams Of Dr. Sardonicus

Dat ik het album van Spirit vergeten was, is niet echt te verwonderen. "Twelve Dreams Of Dr. Sardonicus" mag dan wel een solide album zijn, echt memorabel is het niet; zeker niet als het tussen grootheden als Miles Davis, Black Sabbath en The Doors terecht komt.

Het klinkt enigszins anders dan de andere rockalbums uit hun tijd, maar tegelijk blijft er geen enkele song hangen.

Ik heb dan ook mijn bedenkingen bij dit album. Terwijl je het luistert, is het allemaal wel ok; maar achteraf bleek er niets dat is blijven hangen. Net boven de middelmaat dus.

Punten: 7,5/10

179 - 1970 - Black Sabbath - Black Sabbath

Jaren heb ik enkel maar metal geluisterd, maar één band ging er bij mij nooit in: Black Sabbath. Ik vond het qua gitaarspel wel altijd schitterend (Iommi is een genie!) maar de stem van Ozzy op de eerdere albums zinde me nooit. Daarom wende ik aan Sabbath via de periode met Dio om dan toch nog eens de eerdere albums op te zetten.

Mijn god wat had ik me vergist. Ook hun eerste album "Black Sabbath" was een ongelooflijke mijlpaal. Eigenlijk past de stem en de zangtechniek van Ozzy perfect bij de sfeer en de gitaarlijnen van Iommi, maar had ik het steeds niet beseft.

Toppers op dit album zijn natuurlijk Black Sabbath, maar ook N.I.B. en Behind The Wall Of Sleep. Stuk voor stuk meesterwerkjes die een periode van heavy metal en heavy rock inluidden.

Punten: 9/10

177 - 1970 - Miles Davis - Bitches Brew

Jazzalbums en ik zijn al de hele lijst geen al te beste maatjes: Duke Ellington, John Coltrane, Bill Evans en in mindere mate de andere albums van Miles Davis; geen van allen boeiden me écht. "Bitches Brew" van Miles Davis zou je zo in hetzelfde rijtje kunnen zetten, ware het niet dat dit album me plots die klik geeft om toch opnieuw eens goed naar jazz te luisteren. Dat deed ik dan ook met een aantal albums van Miles Davis en plots bleek er toch een deur open te gaan die me jazz enigszins deed begrijpen.

Dit album hangt aan elkaar van de jams, maar ook de producers hebben hier het nodige werk van gemaakt want naast de jams maakten zij ook geluidscollages van het opgenomen werk. Hierdoor kom je aan nummers die vaak langer dan 20 minuten duren maar, indien je aandachtig luistert, toch bijzonder boeiend zijn.

Dit is dan ook geen evident album om zomaar eventjes te beluisteren, het heeft me bijna vier dagen gekost om effectief hierover iets op papier te krijgen, maar het is ongelooflijk fascinerend eenmaal je er even goed voor gaat zitten.

Punten: 9,5/10