225 - 1971 - Led Zeppelin - Led Zeppelin IV

Elk album van Led Zeppelin komt tot hiertoe al voor in de lijst, wat niet meer dan terecht kan genoemd worden. De eerste drie albums van Led Zeppelin waren immers geweldige platen, wat ook gezegd kan worden van "Led Zeppelin IV".

Deze plaat blijft immers verrassen, je hoort permanent zaken die je bij eerdere luisterbeurten nog niet had gehoord. Daarnaast zit het ook vol afwisseling: Black Dog, Battle Of Evermore, Going To California, When The Levee Breaks en natuurlijk het onvermijdbare Stairway To Heaven; in geen enkel nummer valt de band in herhaling.

Op dit album is Led Zeppelin dan ook op de top van hun kunnen. Albums komen niet veel perfecter dan dit.

Punten: 10/10

226 - 1971 - Serge Gainsbourg - Histoire De Melody Nelson

Als er één album uit 1971 niet klinkt alsof het in dat jaar gemaakt is, dan is het wel "Histoire De Melody Nelson" van Serge Gainsbourg. Hij was met dit muzikaal meesterwerk overduidelijk zijn tijd vooruit; het is dan ook een album dat gemakkelijk door Air had kunnen gemaakt zijn, zonder dat ze hun oudbollig hadden geklonken.

Het is een conceptalbum met als baseline: oudere man wordt verliefd op véél te jong meisje, ze nemen het ervan waarna het meisje omkomt en de oudere man opnieuw alleen achterblijft. Serge Gainsbourg spreekt over een baslijn, waarbij strijkers, gitaar en andere instrumenten regelmatig komen invallen. Dit is op zo'n geweldige manier gedaan dat je onmiddellijk in het album getrokken wordt.

"Histoire De Melody Nelson" is dan ook zowat het beste wat 1971 tot nu toe gebracht heeft, samen met Marvin Gaye. Een must-have!

Punten: 10/10

224 - 1971 - Emerson, Lake And Palmer - Tarkus

De progressieve superband Emerson, Lake And Palmer maakte met "Tarkus" één van hun meesterwerken. Deze plaat is wel grotendeels opgehangen aan de geweldige titelsong, een lang en episch stuk van meer dan 20 minuten, opgedeeld in zeven verschillende delen. Vooral de keyboards van Keith Emerson spelen hierin een grote rol, ook al mag het geweldige drumwerk van Carl Palmer allerminst vergeten worden. Deze progressieve rocksong mag dan ook als een hoogtepunt in de rockgeschiedenis worden gezien.

Jammer genoeg is de rest van het album heel wat minder interessant. Vooral songs als Jeremy Bender en Are You Ready Eddy doen weinig ter zake op dit album. Daarnaast is er, logisch ook, weinig ander werk op deze plaat dat het geniale Tarkus naar de kroon kan steken.

Net als bij Don McLean is dit dan ook een "one song"-album, maar wel één song met geniale allures.

Punten: 8/10

223 - 1971 - Don McLean - American Pie

Don McLean maakte met "American Pie" zijn doorbraakalbum, maar dan wel een album dat helemaal beheerst wordt door de gelijknamige song. Met Vincent (Starry Starry Night), Grave en Babylon staan er nog wel een aantal goeie songs op het album maar American Pie weet hij op geen enkel moment te overtreffen.

Dit moet je niet verwonderen want dit is echt een fantastisch nummer, later jammer genoeg helemaal verkracht door Madonna. Over de interpretatie van de tekst bestaan veel discussies, erg veel verschillende groepen zijn het nummer naar hun idee gaan interpreteren, maar mij lijkt de verklaring over de teloorgang van de onschuld van de Amerikaanse samenleving de meest waarschijnlijke. Muzikaal gezien start dit eind de jaren '50 met de dood van Buddy Holly, ontwikkelt zich verder met Bob Dylan en The Beatles doorheen de "Summer Of Love" en eindigt in Altamont met een dode en massale histerie bij een optreden van The Rolling Stones. Ook wordt er hier en daar naar politiek verwezen met de moord op Kennedy en Martin Luther King en de gebeurtenissen in Vietnam. De referenties naar al deze verschillende personen, bands en gebeurtenissen zorgen ervoor dat tekstueel deze song een geweldige indruk nalaat.

Jammer dat McLean niet de ganse plaat op dit hoge niveau acteerde, want dan was het een echte topper geweest. Nu is het hoofdzakelijk één goede song waaraan de rest van de plaat vasthangt. Maar wat een song!

Punten: 8/10

222 - 1971 - Dolly Parton - Coat Of Many Colors

Dolly Parton had al een zak vol hits en een compilatie ervan op haar naam staan toen ze "Coat Of Many Colors" maakte. Dit is echter haar eerste échte albumsucces waarop ze best sterk uit de hoek komt.

Nouja, sterk, muziek die op eender welke manier in een country-jasje zit, is niet zo onmiddellijk mijn ding. Bij Dolly Parton vind ik echter wel een aantal pluspunten: Coat Of Many Colors, Traveling Man en Early Morning Breeze zijn best leuke nummers. Deze worden erg sterk en gevoelig gebracht door Parton. Hieruit blijkt ook dat het verhaal in Coat Of Many Colors haar ook echt is overkomen.

Toch blijft dit, naast de drie nummers, voor mij een album dat me niet kan blijven boeien. Bijzonder jammer, zeker als je beseft dat dit album slechts 30 minuten duurt.

Punten:6,5/10

221 - 1971 - Elton John - Madman Across The Water

Het lijkt wel een slechte grap van de schrijvers van het boek om Elton John na Can te plaatsen. Waar Can uitblinkt in experimentaliteit verwacht je van Elton John immers een lamlendig popplaatje. Of dacht je nu echt dat de maker van Nikita en Candle In The Wind met iets zou komen dat écht interessant zou zijn voor de muziekliefhebber?

Ik moet mijn mening echter herzien want op "Madman Across The Water" zijn wel degelijk enkele prachtige popsongs terug te vinden zijn waardoor je alle andere miskleunen zowat vergeet. Alleen al het orchestrale Tiny Dancer is een prachtsong die waarvoor je dit album zeker een moet beluisteren. Ook de titeltrack Madman Across The Water is het noteren waard.

Naar het einde toe verwaterd het album wat maar toch is dit nog meer dan de moeite om een keertje te beluisteren. Ik verwachtte me aan een album dat ik probleemloos de grond in zou kunnen boren, maar voor liefhebbers van een goede popsong is dit de moeite waard om een keer te beluisteren.

Punten: 8/10

220 - 1971 - Can - Tago Mago

Bizar. Dat is wel het minst wat ik over dit album kan zeggen. "Tago Mago" is immers geen plaat die je verwacht aan het begin van de jaren '70. Er wordt geëxperimenteerd met gitaar, bas, drum én electronica alsof het een lieve lust is en hele geluidslandschappen worden neergezet.

"Tago Mago" mag je dan ook gerust een sonisch experiment noemen; een experiment met hoogte- maar ook dieptepunten. Vooral het eerste deel (met Paperhouse, Mushroom, Oh Yeah en Halleluwah) kan bijzonder geslaagd te noemen zijn én vooral beluisterbaar. Je vindt patronen terug die permanent herhaald worden en die je in de plaat trekken.

Totaal tegenovergesteld zijn de twee volgende nummers: Aumgn en Peking O. Laat ons eerlijk zijn, dit is totaal onbeluisterbare noise. Interessant, dat wel; maar niet aan te horen!

"Tago Mago" is echter zo'n mijlpaal dat vooral het eerste, geniale gedeelte moet blijven hangen. Dit is een album dat iedereen met een beetje zin voor experiment een keer moet beluisteren.

Punten: 8,5/10

219 - 1971 - The Doors - L.A. Woman

Compleet afgeleefd, zo klinkt Jim Morrison op "L.A. Woman", wat niet in het minst aan zijn overmatige drankgebruik zal gelegen hebben. "L.A. Woman" is dan ook de laatste plaat die hij maakte voor hij stierf in Parijs in juli 1971. Daarnaast klinkt het hele muzikale arsenaal van The Doors hoe langer, hoe bluesier.

De absolute topsongs op deze plaat zijn L.A. Woman en Riders On The Storm, allicht niet toevallig de twee langste songs op het album. Ze zijn namelijk absolute uitblinkers als het gaat over solo's en lange composities; om dit te ontdekken is een keer naar The End of Light My Fire luisteren al meer dan voldoende.

Ook de kortere songs (Changeling, Been Down So Long) mogen er gerust zijn, maar dat The Doors toch eerder een 'hit & miss' band waren valt niet te ontkennen, bewijze ook dat er slechts 3 albums van hen in deze lijst staan. Hun self-titled staat op eenzame hoogte, met kort daarachter "Morrison Hotel" en dit "L.A. Woman".

Punten: 9,5/10

218 - 1971 - Yes - Fragile

Het vorige Yes-abum, simpelweg "The Yes Album" getiteld, kon ik al appreciëren; zeker omwille van het genre-definiërende aspect dat in dit album vervat zat. Progrock werd voor een deel door Yes uitgevonden en ze gaan hier op "Fragile" mee voort en zetten misschien nog wel een stapje extra in de richting van stukken geniale muziek.

Zo heb je het geweldige openingsnummer Roundabout dat herwerkt ook schitterde als een single. Een iets minder commercieel succes, slechts een B-kantje, maar daarom niet minder geniaal was Long Distance Runaround. In principe had dit nummer alles om een single te zijn, maar werd het nooit op die manier uitgebracht. Daarnaast heeft het instrumentale, voornamelijk op akoestische gitaar geënte Mood For A Day en het klassiek geïnspireerde Cans And Brahms wel iets aparts.

"The Yes Album" mag dan een behoorlijk album zijn geweest, toch heeft "Fragile" nog dat tikkeltje meer. Ondanks dat ik hierboven dan niet onmiddellijk de super-progressieve songs kies als de uitblinkers, zijn ook die nummers meer dan geslaagd.

Punten: 9/10

217 - 1971 - The Beach Boys - Surf's Up

Begin jaren '70 waren The Beach Boys al een heel eind over hun hoogtepunt. De echt goede albums kwamen in het midden van de jaren '60 uit en aan het eind van het decennium wisten ze niet meer echt van welk hout pijlen maken. "Surf's Up" hoort ook in het rijtje van de vergeten Beach Boys albums, althans bij het grote publiek.

De fans van de band, waar ik mezelf niet onder reken, weten immers al langer dat ook op dit album enkele pareltjes terug te vinden zijn. Zo is vooral het afsluitend trio (Day In The Life Of A Tree, Till I Die en Surf's Up) van bijzondere schoonheid. Daarnaast de meeste composities op "Surf's Up" nog behoorlijk fris te noemen. Op Student Demonstration Time na, wat ik evenmin een slecht nummer vind, hebben alle songs de tand des tijds goed doorstaan.

Ergens hou ik dan ook wel meer van "Surf's Up" dan van "Pet Sounds" of "Today!", twee geweldige albums, maar misschien niet met de tijdloosheid van dit album.

Punten: 9,5/10

216 - 1971 - John Lennon - Imagine

Dit album zit me al een tijdje in de weg om verder te gaan met deze lijst. John Lennon is namelijk een figuur waar ik bijzonder moeilijk over kan schrijven. Waar ik enorm hield van The Beatles heb ik nooit hun eigen werk echt beluisterd. "Imagine" was dan ook een plaat die ik eerst een tijd wilde laten bezinken voor ik er mijn mening over uitschreef.

Niet omdat dit een slecht album is; allerminst! Ik hou van songs als Give Me Some Truth, It's So Hard, Oh My Love, Oh Yoko! en natuurlijk het bijzonder naïeve Imagine. Deze songs tonen aan dat Lennon een groot songschrijver was en misschien wel het hart van The Beatles vormde. 

Probleem was dat dit album me niet hetzelfde gevoel gaf als The Beatles. Het mogen dan wel goede songs zijn, ze hebben lang niet dezelfde impact die de songs van dat bandje uit Liverpool wel hadden.

Ik ben nu echter over dit eerder gematigd gevoel bij dit album en ben ermee gestopt om deze songs te vergelijken met het werk van The Beatles. Dit is John Lennon en "Imagine" is een prima album.

Punten: 9/10

215 - 1971 - The Rolling Stones - Sticky Fingers

1971: The Beatles zijn intussen gesplit terwijl The Rolling Stones uitstekende muziek blijven produceren. Ik vond "Let It Bleed" net iets minder geslaagd als "Beggars Banquet", maar "Sticky Fingers" pakken The Rolling Stones me opnieuw helemaal in.

De band rockt zich als nooit tevoren doorheen dit album: Brown Sugar, Sway, Wild Horses, Bitch en zowat alle andere songs op dit album zijn van bijzonder straffe makelij waardoor de Stones op geen enkel moment gaan vervelen. 

"Beggars Banquet" overtreffen ze jammer genoeg net niet, maar toch, na enkele mindere albums in deze lijst is "Sticky Fingers" opnieuw een echte topper!

Punten: 9/10

214 - 1971 - The Allman Brothers - At Fillmore East

Net als "Shaft" van Isaac Hayes weet ook "At Fillmore East" van The Allman Brothers mij niet echt te overtuigen. Ook hier is er weer sprake van eindeloze jams waar maar geen eind aan lijkt te komen en waar zelfs na tal van luisterbeurten geen touw aan vast te knopen valt.

Technisch gezien is dit album wel puur vakmanschap: het gitaar- en orgelspel zijn bijzonder lekker om te beluisteren; één probleem: twee minuten nadat het album afloopt ben je die toffe riffs alweer vergeten. De blues op dit album zijn dan ook al tal van keren beter gespeeld dan dat The Allman Brothers doen.

Met andere woorden: "At Fillmore East" is net zomin erg memorabel ondanks enkele leuke passages.

Punten: 6/10

213 - 1971 - Isaac Hayes - Shaft

"Hot Buttered Soul" van Isaac Hayes werkte wonderwel goed bij mij. Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar de soundtrack die Hayes voor de film "Shaft" bij elkaar schreef. Jammer genoeg kan ik hier niet zo euforisch over zijn.

Dit album heeft al ettelijke keren gespeeld hier, maar toch hou ik er weinig van vast. In een film is de muziek allicht bijzonder goed gekozen, maar als je het gewoon beluistert, zit er teveel vullertjes in. Je hebt te weinig het gevoel dat er een song geschreven wordt om écht een song te schrijven, dan wel als begeleiding van beelden.

Daarnaast is ook zowat 90% van het album instrumentaal. Dit stoort niet, maar toch, ik vond het vorige album van Hayes net zo bijzonder dankzij zijn fantastische stem. Daarom zijn de songs waarin wel wat zang verwerkt zit ook onmiddellijk de besten.

Jammer genoeg kan "Shaft" me een stuk minder boeien dan "Hot Buttered Soul". Als een soundtrack vast en zeker geslaagd, maar zonder beelden alvast een heel stuk minder boeiend.

Punten: 6/10

212 - 1971 - Carole King - Tapestry

Carole King is een singer-songwriter waar ik voor het beluisteren van dit album nog nooit van gehoord had. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik zowat elk nummer op "Tapestry" kende. Nog groter was mijn verbazing toen bleek dat de schrijfster van deze songs King zelve was, terwijl je de nummers toch steeds vereenzelvigd met de uitvoerders.

Carole King brengt dan ook een bijzonder intieme versie van deze nummers. Geen zware instrumentatie maar voornamelijk piano en een beetje drum zijn de enige muzikale ondersteuning die ze krijgt. Haar stem mag dan misschien niet de beste zijn, en bijlange niet de beste die deze songs ooit gezongen heeft, toch voelt het hele album erg juist aan.

Dat is misschien dan ook het belangrijkste: dat al deze songs ook eens een keer door de schrijfster erachter ingespeeld werden. Ze brengt de songs zoals ze ze in haar hoofd had en dat is zeker niet onverdienstelijk.

Punten: 8,5/10

211 - 1971 - The Who - Who's Next

"My Generation", "The Who Sells Out" en vooral "Tommy" waren al aardige albums van The Who. "Who's Next" is echter nog enkele klasses sterker. Waar de andere albums nog minder goede songs aan boord hadden of zich helemaal verloren in het concept heeft The Who op dit album gewoon negen keigoede songs bij elkaar geplaatst.

Daarnaast wordt op dit album ook op bijzonder smaakvolle wijze gebruik gemaakt van synths. Dit is doorheen het hele album maar vooral opener Baba O'Riley vind ik dankzij de geweldige intro onmiddellijk een topper. Daarnaast heb je natuurlijk ook nog het overbekende, maar in de versie van The Who ook geweldige, Behind Blue Eyes.

Met andere woorden, op dit album heeft The Who zich duidelijk overtroffen. Dit album is wat mij betreft het beste album van The Who dat intussen al gepasseerd is.

Punten: 9/10

210 - 1971 - The Bee Gees - Trafalgar

Op zoek naar de meligheid der dingen? Dan zit je bij "Trafalgar" van The Bee Gees onmiddellijk goed. Geen enkele, maar ook geen enkele song is interessant te noemen op dit album. Versta me niet verkeerd, ik hou soms wel eens van meligheid. Zo kan ik best een Novastar wel appreciëren en als het echt moet kijk ik een live-set van Milow ook nog wel uit; maar dit gaat er voor mij ver over.

Na het genietbare "Odessa" knap ik met "Trafalgar" weer helemaal af op de Bee Gees.

Punten: 1/10 (het artwork is misschien nog wel ok?)

209 - 1971 - Yes - The Yes Album

Ik beken: ik heb altijd al een zwak gehad voor progressieve rock & metal. Rush is altijd één van mijn favoriete bands geweest (ik kijk nu al uit naar "2112") en ook bepaalde albums van Dream Theater kan ik wel waarderen. "The Yes Album" was dan ook een album dat voor mij voorbestemd was om van te houden.

En dat doe ik dan ook. Yours Is No Disgrace, Starship Trooper: A. Life Seeker / B.Disillusion / C. Wurm en Perpetual Change zijn songs die gewoon het hele genre definiëren: elk gaan ze een stuk over de vijf minuten, zitten er talloze tempowisselingen in en wordt voornamelijk de aandacht getrokken door het instrumentale kunnen van de bandleden (wankers!). Heerlijk gewoonweg!

Toch is er nog één minder nummer terug te vinden op dit album namelijk The Clap. Best jammer, maar toch is dit album zeker een érg genietbaar prog-album.

Punten: 8,5/10

208 - 1971 - Marvin Gaye - What's Going On

Ik moet toegeven, ik keek behoorlijk op tegen twee, no offence, 'zwarte' albums na elkaar. Dit komt omdat ik zwarte muziek van toen niet los kan zien van de rotslechte rap en r&b-crap die tegenwoordig gemaakt wordt en nu nog steeds onder de noemer soul verkocht wordt. Echter, Marvin Gaye heeft met "What's Going On" ervoor gezorgd dat ik soul met een heel ander oog bekijk dan voordien.

Dit album is dan ook pure genialiteit, een voorbeeld voor song-writing en hoe een goed album opgebouwd dient te worden. De songs worden prachtig in elkaar verweven, waardoor het album perfect als één geheel kan worden opgevat. Ondanks dat het dan misschien lijkt alsof het allemaal wat hetzelfde gaat klinken, heeft elke song toch steeds z'n eigen opbouw.

Daarnaast zijn ook de teksten (al duidelijk als je titels van songs leest: What's Going On, Save The Children, Mercy Mercy Me (The Ecology)) behoorlijk kritisch voor de maatschappij en de manier waarop er geleefd wordt en met de aarde omgegaan wordt (toen al!). De prachtig zang van Marvin Gaye zorgt er dan weer voor dat dit op geen enkel moment prekerig gaat klinken.

Dit is voor mij dan ook zowat hét hoogtepunt op het vlak van soulalbums. Pure perfectie waar misschien de muzikanten van nu maar eens inspiratie uit zouden moeten opdoen.

Punten: 10/10

207 - 1971 - Sly & The Family Stone - There's A Riot Going On

"There's A Riot Going On" van Sly & The Family Stone is na "Stand!" het tweede album van de band in deze reeks. Waar er op het vorige album echter nog maar beperkt aandacht was voor de funksound en verder ging met soul na een aantal nummers gaat het er op dit album heel wat funkier aan toe. Dit is dan ook al een belangrijke reden waarom het een nog beter album dan "Stand!" is geworden.

Daarnaast zijn de teksten nog een stuk maatschappijkritischer dan ze op "Stand!" al waren. Verder zit het ook wel goed met het hele coole sfeertje dat gedurende dit hele album hangt. De band weet met nummers als Family Affair, (You Caught Me) Smilin' en Africa Talks To You 'The Asphalt Jungle' een geweldige sfeer neer te zetten.

Mede daarom is dit album ook zo goed herbeluisterbaar. De songs vervelen niet na enkele luisterbeurten, mede daarom is dit album nog beter dan "Stand!".

Punten: 9/10

206 - 1971 - David Crosby - If I Could Only Remember My Name

Na solo-albums van Stephen Stills en Neil Young is David Crosby de derde Crosby, Stills, Nash & Young-muzikant die een solo-album opneemt. Waar de anderen me slechts beperkt kunnen overtuigen ben ik helemaal weg van de muziek die David Crosby op "If I Could Only Remember Your Name" heeft opgenomen.

Dit album beluisteren heeft namelijk iets weg van een religieuze ervaring. Je moet je helemaal laten meeslepen in de muziek, je laten verdrinken in het songmateriaal van David Crosby (die wel hier en daar geassisteerd wordt door andere leden van CSNY). Pas dan kan dit album volledig tot haar recht komen. Er staan songs vol melancholie en pure tristesse op dit album; niet het "ik heb medelijden met mezelf"-soort songs maar wel een soort melancholie die je voelt, die permanent sluimert doorheen de songs.

"If I Could Only Remember Your Name" is dan ook één van de mooiste, meest meeslepende albums van de CSNY-familie tot hiertoe. Geweldige muziek om in te verdrinken.

Punten: 9/10

205 - 1971 - Jethro Tull - Aqualung

Nog zo'n band die ik eigenlijk allang een keer had moeten checken is Jethro Tull. Deze band komt regelmatig terug in reviews van één van mijn favoriete progressieve metalprojecten, namelijk Ayreon, maar het bleef voor mij toch steeds een blinde vlek.

Na een aantal keer "Aqualung" beluisterd te hebben, heb ik hier dan ook behoorlijk spijt van. Dit is namelijk een topalbum dat een staalkaart biedt van wat progressieve rock nu eigenlijk is. Daarnaast is hun mix met daarin ook de nodige folk verwerkt ook gewoonweg meeslepend waardoor je bij elke beluistering nieuwe elementen ontdekt.

De absolute toppers op "Aqualung" zijn voor mij Aqualung, Cross-Eyed Mary en My God; wat niet wegneemt dat ook de andere nummers de beluistering meer dan waard zijn.

Punten: 9,5/10

204 - 1970 - Syd Barrett - The Madcap Laughs

Het eerste solo-album van Syd Barrett is een moeilijke nooit om kraken. Niet dat de songs vreselijk complex zijn, wel omdat ik gedurende het hele album tussen twijfel en euforie zweef (en niet omdat ik net als Syd aan de pot met verboden snoepjes heb gezeten).

Nee, dit album is gewoon geniaal, gestoord tot irritant in één keer. Zelfs in één song (Dark Globe) zijn momenten van geniale ingevingen afgewisseld met gestoorde, irritante en ronduit valse passages (wat uiteraard wel de bedoeling is). Zelf ben ik 200% fan van het nummer Octopus.

Dit album is echter zo'n persoonlijke belevenis dat je dit zelf een keer moet checken. In ieder geval één van de meest schizofrene platen uit deze reeks.

Punten: 8/10

203 - 1970 - Santana - Abraxas

Weer zo'n superheld op gitaar! Ik kwam met Carlos Santana pas in aanraking toen hij Smooth opnam, maar wat hou ik van dat nummer en het gemak waarmee hij gitaar speelt. Met het boek kom ik nu ook in contact met zijn véél vroeger werk, shame on me dat ik dat nog nooit eerder gecheckt heb, namelijk met "Abraxas".

Dit album klinkt nog een stuk puurder dan hetgeen hij in de jaren '90 heeft gedaan en ook hier klinkt het alsof hij maar naar z'n gitaar moet kijken of het geluid komt er al uit. Zelden hoorde ik iemand met zo'n gemak, zo prachtig spelen. Natuurlijk is het niet enkel Carlos waarrond dit album draait; zo is ook de percussie geweldig uitgevoerd en val ik helemaal voor het orgel in Hope You're Feeling Better. Dit is één van de absolute hoogtepunten, samen met Black Magic Woman/Gypsy Queen, Incident at Neshabur en het rustigere Samba Pa Ti.

Eigenlijk zou ik nog veel meer van deze band moeten gaan checken, want net als voor Smooth val ik helemaal omver van de kwaliteit die geboden wordt in de "latin rock" op "Abraxas".

Punten: 9,5/10

202 - 1970 - Paul McCartney - McCartney

In hetzelfde jaar als George Harrison en John Lennon brengt Paul McCartney ook een solo-album uit. Deze blijkt lang niet het niveau te halen van de albums van zijn vroegere twee bandgenoten, integendeel.

Bij de beluistering vroeg ik me regelmatig af of dit album ooit was opgepikt zonder dat daar de naam McCartney op zou geplakt hebben. Ik betwijfel het alvast. De songs pakken gewoonweg niet. Op geen enkel moment heb ik het gevoel dat dit album tussen de andere platen van dit boek mag staan op basis van de songs.

Toch vind ik één lichtpuntje, namelijk Maybe I'm Amazed. Dit nummer heeft wel een hook en refrein dat blijft hangen. De punten voor dit album zijn dan ook enkel en alleen op het conto te schrijven van deze song (en ook wel een erg klein beetje op dat van de instrumentaaltjes).

Punten: 6/10

201 - 1970 - James Taylor - Sweet Baby James

Dankzij dit boek heb ik al enkele prachtige platen leren kennen en "Sweet Baby James" van James Taylor is er daar eentje van. Deze singer-songwriter mixt country-invloeden in zijn muziek en weet op die manier een heel knap album neer te zetten.

Het opent schitterend met het titelnummer Sweet Baby James. Daarnaast zijn ook Fire And Rain, Steamroller, Country Roads en het speelse Oh Susannah absolute blikvangers. Het beste nummer is misschien wel de afsluiter Suite For 20 G waarin naast de klassieke instrumenten ook wat blazers worden bovengehaald.

Dit album is dan ook weer de ontdekking van een geweldige singer-songwriter.

Punten: 10/10

200 - 1970 - The Stooges - Fun House

We zijn aan nummer 200 gekomen en wat een album is dit! "Fun House" van The Stooges is rauw, smerig en gewoon een keiharde mep in je gezicht. Daarnaast is dit ook pure, muzikale chaos!

Het album klinkt erg live en na wat onderzoek blijkt dit ook zo opgenomen te zijn: de band ging de studio in, speelde de zeven nummers en kwam er terug uit met een plaat onder de arm; of toch zoiets. Dit doet erg veel goed aan de plaat, verdere bewerkingen zouden de rauwe sound en de hele feel die je bij dit soort punk "avant la lettre" krijgt, helemaal teniet doen.

Geen enkele song moet voor elkaar onderdoen, maar als ik dan toch voorkeuren moet hebben, gaan deze naar T.V. Eye, Dirt, Loose en 1970. Daarnaast is ook de sax, die in chaos zeker niet moet onderdoen voor het gitaarspel of zang, een toevoeging die ik geweldig kan appreciëren.

Dit album verkocht dan misschien niet te best op het moment dat het uitkwam, maar dit blijft gewoon een klassieker; een voorloper op alles wat in het punkgenre nog moest komen.

Punten: 10/10

199 - 1970 - Traffic - John Barleycorn Must Die

Traffic maakte op hun self-titled album weinig indruk op mij. Ze klonken daar als een standaard bandje zoals er in 1968 allicht tientallen rondliepen. Op "John Barleycorn Must Die" bewijzen ze echter een hele transformatie achter de rug te hebben.

Hun rock klinkt nog steeds heel erg bluesy, maar met veel meer jazz (sax!!!) en funk-elementen dan op het self-titled album. Daarnaast vervelen de composities ook op geen enkel moment hoewel, minpuntje, er ook geen enkel echt gedenkwaardig nummer op dit album terug te vinden is waarmee je Traffic later opnieuw associeert.

Toch is dit een lekker luisteralbum voor mensen die een mengeling van stijlen kunnen appreciëren. Traffic maakt in ieder geval een iets leuker album dan hun self-titled.

Punten: 8,5/10

198 - 1970 - Cat Stevens - Tea For The Tillerman

Where Do The Children Play? en Tea For The Tillerman, twee songs die de laatste tijd regelmatig op televisie kwamen, de eerste in reclame voor Electrabel, de tweede bij de aftiteling van Extra's, maar waarvan ik niet wist wie nu eigenlijk de artiest achter het nummer was.

Dit blijkt Cat Stevens te zijn en deze twee songs blijken slechts twee van de vele hoogtepunten die op Tea For The Tillerman te vinden zijn. Andere absolute hoogtepunten voor mij zijn Wild World, Sad Lisa en Father And Son. Ook de andere songs op dit album zijn een genot voor het oor.

Dit is dan ook een album dat nog lang op mijn iPod zal staan. Zelden hoorde ik een betere combinatie van breekbare, melancholische nummers met uiteindelijk toch een ondertoon van optimisme.

Punten: 10/10

197 - 1970 - Simon And Garfunkel - Bridge Over Troubled Water

Na "Bookends" en "Parsley, Sage, Rosemary And Thyme" ben ik weer helemaal verkocht aan Simon And Garfunkel. "Bridge Over Troubled Water" is dan wel hun laatste album, maar herbergt opnieuw een heel stel prima songs.

Toch brengt het niet de perfectie van "Bookends", niet elke song betoverd me op dezelfde manier als de songs van dat album. Toch staat ook hier het nodige degelijke materiaal op: Bridge Over Troubled Water, Cecilia, The Boxer en de schitterende afsluiter Song For The Asking zijn stuk voor stuk songs die je gewoon eens moet geluisterd hebben.

Met "Bridge Over Troubled Water" kwam dan wel een eind aan hun carrière samen, toch bleek het een uitstekend album te zijn.

Punten: 9/10