Ergens tussen country, blues en vooral folk bevond zich in 1966 ene Fred Neil. Deze semi-crooner, semi-singer-songwriter toont dat er op het randje van folk en folkrock ook best goede muziek kan gemaakt worden. Deze self-titled plaat is echter niet te onderschatten: het duurde een tijdje voor ik zijn specifieke stemgeluid kon appreciëren en ook muzikaal is het niet altijd even toegankelijk.Vooral erg mooi zijn Dolphins, Badi-Da en Sweet Cocaine. Deze songs tonen Fred Neil als een prima muzikant en iemand die een liedje kan vertellen alsof het een verhaal is. Iets heel anders op deze plaat is dan weer Cynicrustpetefredjohn Rage. Dit instrumentale nummer neemt je mee naar een heel ander muzikaal spectrum dan de rest van de plaat.
Dit is dan ook een plaat waar je best wat tijd in investeert voor je de echte schoonheid ervan tegenkomt.
Punten: 7,5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten