Noemde ik het vorige album van The Velvet Underground al experimenteel, dan kan je dit gewoon een bak herrie noemen. De band ging nog voor minder compromissen, brak met Nico en Andy Warhol en ging gewoon twee dagen in een studio lopen jammen tot ze met White Light/White Heat buitenkwamen.Ik kan me alvast moeilijk voorstellen dat eind jaren '70, ondanks dat experimenteel geneuzel in muziek bijzonder geapprecieerd werd, dit album hoge ogen kon gooien. De band was gewoon te ver vooruit op zijn tijd. Waar The Beatles over Sgt. Peppers zongen, Jimi Hendrix met zijn gitaar in de weer was, The Kinks thee dronken in de namiddag en The Young Rascals niets anders wilden dan "grooven" zorgden Reed en co voor een album vol gitaarfeedback, sonische experimenten en rauwe teksten. Wat ze niet deden: songs schrijven.
Het enige wat je nog ergens onder een "song" kunt catalogeren is The Gift. Dit macabere verhaal heeft nog enigszins de overzichtelijkheid van een gewoon nummer. Al de rest van de nummers zijn experimentjes, maar wel stuk voor stuk ongelooflijk geslaagde experimentjes.
Dit album is een shock; niets meer, niets minder. En als dat nu nog steeds zo is, hoe zou het dan in de jaren '60 zijn geweest?
Punten: 9/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten