De eerste keer dat ik "The Black Saint And The Sinner Lady" opzette, was het eerste wat ik deed de CD ook zo snel mogelijk afzetten. De jazz was té chaotisch, té ingewikkeld, té weinig structuur; er zat naar mijn idee nagenoeg niets in dat echt bleef hangen.De tweede keer dat ik het hoorde, zag ik toch al enige punten van genialiteit. Doordat ik vaak naar bands als The Dillinger Escape Plan en Converge luister, merkte ik plots dat net zij de mosterd voor een groot deel hebben gehaald bij de jazz en bij de wil om verschillende emoties te versmelten tot één groot muziekstuk met tal van wendingen.
De derde keer dat ik het album luisterde, vielen mij vooral Solo Dancer en Duet Solo Dancers op. Vooral het blaasduel in Duet Solo Dancers viel mij bijzonder in de smaak en bleef uitermate hard hangen.
Nu luister ik "The Black Saint And The Sinner Lady" voor de vierde keer en durf ik zeggen dat Charles Mingus gewoon een gestoorde gek was, die een fantastisch album bij elkaar heeft gespeeld, samen met zijn orkest achter hem dan uiteraard.
Dit is pure jazz die voor de eerste keer inderdaad in pure en ongecontroleerde chaos uitslaat, maar na ettelijke luisterbeurten hoor je het genie en de emoties in de muziek doordringen.
Punten: 9/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten