Na ettelijke luisterbeurten blijkt deze plaat één van de lastigst te bespreken albums die ik al in deze serie beluisterd heb. Op het eerste gehoor lijkt het een jazzplaat als een andere: lang uitgesponnen composities waar je de draad meer dan eens in verliest en waar je na een tijdje geen idee meer in hebt of ze aan het eerste of laatste nummer bezig zijn.Echter, eenmaal je de nummers wat van dichterbij begint te beluisteren, krijg je steeds meer gevoel voor de nuances en vooral voor de genialiteit van Thelonious Monk. Het dertien minuten durende Be-Lue Bolivar Ba-Lues-Are is een juweeltje waarin prachtig pianospel zich afwisselt met een solo-moment voor contrabas en drums waarna het hele nummer opnieuw hervalt naar het thema dat het nummer inleidt.
Ook de andere nummers zijn bijzonder goed te genieten en hebben voldoende wendingen om de plaat aandachtig, maar ontspannen door te komen.
Punten: 7,5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten