Bizar. Dat is wel het minst wat ik over dit album kan zeggen. "Tago Mago" is immers geen plaat die je verwacht aan het begin van de jaren '70. Er wordt geëxperimenteerd met gitaar, bas, drum én electronica alsof het een lieve lust is en hele geluidslandschappen worden neergezet."Tago Mago" mag je dan ook gerust een sonisch experiment noemen; een experiment met hoogte- maar ook dieptepunten. Vooral het eerste deel (met Paperhouse, Mushroom, Oh Yeah en Halleluwah) kan bijzonder geslaagd te noemen zijn én vooral beluisterbaar. Je vindt patronen terug die permanent herhaald worden en die je in de plaat trekken.
Totaal tegenovergesteld zijn de twee volgende nummers: Aumgn en Peking O. Laat ons eerlijk zijn, dit is totaal onbeluisterbare noise. Interessant, dat wel; maar niet aan te horen!
"Tago Mago" is echter zo'n mijlpaal dat vooral het eerste, geniale gedeelte moet blijven hangen. Dit is een album dat iedereen met een beetje zin voor experiment een keer moet beluisteren.
Punten: 8,5/10
