196 - 1970 - George Harrison - All Things Must Pass

"All Things Must Pass" is een geweldig album in alle opzichten. Er staan geweldig veel goede song op, er staan een aantal geweldige jams op en het is ook nog eens geweldig lang. Zoek je meer dan twee uur muziek? Dan is dit het album wat je moet hebben!

Dat maakt dit album ook zo moeilijk om te beluisteren. Na talloze keren kan ik nog steeds geen enkel nummer als favoriet opnoemen, simpelweg omdat alle 23 songs sterke momenten kennen. Waarom Harrison hier dan ook niet meer dan één album uit gepuurd heeft, is me een raadsel. Was dit zijn statement om te zeggen dat ook hij geweldige songs schreef?

Verder ben ik een absolute fan van zijn gitaarsound. Zijn gitaar is geen opgevoerde naaimachine, maar een prachtig instrument met een geweldige klank. Daarnaast klinken de arrangementen op dit album enorm "vol" waardoor je altijd wel het gevoel hebt, dat er iets te beleven valt.

Harrison werd naast Lennon en McCartney weleens vergeten als song-writer, maar op "All Things Must Pass" laat hij zien dat hij zich er gerust naast mag plaatsen.

Punten: 10/10

195 - 1970 - Rod Stewart - Gasoline Alley

Een album van Rod Stewart goed vinden, beschouwde ik tot voor kort nog nét geen misdaad tegen de menselijkheid en nu mag ik er zelf één bespreken. Ik zat klaar om dit album genadeloos en tot op de grond af te breken maar dan bleek ik "Gasoline Alley" zowaar een interessant album te vinden en Rod Stewart een goede zanger.

Het heeft dan ook even geduurd voor ik deze review kon/durfde schrijven, want dit had ik allesbehalve verwacht. Op "Gasoline Alley" wordt er gerockt met zowel elektrische als akoestische gitaren, worden er prima songs gespeeld (Gasoline Alley en Only A Hobo als absolute blikvangers) en zingt Stewart *slik* de sterren van de hemel.

God beware mij voor deze bespreking, maar dit zijn negen songs die toch echt wel de moeite zijn om te beluisteren.

Punten: 9/10

194 - 1970 - Soft Machine - Third

Tachtig minuten muziek, maar toch maar vier nummers tellen; deze plaat boeide me wel. Ik heb ze dan ook zeker tien keer beluisterd en telkens ontdekte ik nieuwe elementen die deze plaat zo geniaal maakt.

De eerste twee nummers zijn hoofdzakelijk rond jazz-thema's opgebouwd, terwijl de volgende twee rockelementen, orgel en electronica bevatten; met andere woorden, een totaal gestoorde combinatie.

Het is dan ook een plaat die het moet hebben van meermaals beluisteren. Met een beetje inspanning is dit een plaat die je regelmatig zult opzetten.

Punten: 8/10

193 - 1970 - The Who - Live At Leeds

Dat The Who live het best tot hun recht kwamen, bewijst het album "Live At Leeds". De originele versie bevat slechts zes nummers, maar daarop hoor je al hoe een geweldige band ze zijn. Op de volledige versie, met niet minder dan dertien songs en "Tommy" live, ontdek je dat ze ongelooflijk compleet zijn.

Vooral de versie van My Generation die niet minder dan vijftien minuten duurt is echt geniaal te noemen en is stukken beter dan eender welk studiomateriaal dat ze hebben uitgebracht tot hiertoe.

The Who bewijst op dit album een geweldige live-band te zijn en niet te moeten onderdoen voor andere grootheden uit begin jaren '70.

Punten: 9/10

192 - 1970 - Ananda Shankar - Ananda Shankar

Ik heb de nachtmerries over Ravi Shankar's "Sounds Of India" nog maar net achter mij gelaten, of daar is weer een sitaralbum. Deze keer blijft het in de familie want Ananda Shankar is het neefje van Ravi. Zijn nonkel heeft hem echter niet geleerd de sitar te bespelen, daar had hij een andere leermeester voor nl. Lalmani Misra (what's in a name).

Ananda Shankar pakt het dan ook heel anders aan dan Ravi. Waar die laatste zich hoofdzakelijk bezighield met het verspreiden van typische Indiase muziek, speelt Ananda toch eerder Westers geïnspireerde muziek waardoor het toch net iets toegankelijker klinkt. Dit weet hij te bereiken dankzij sitar-covers van Jumpin' Jack Flash en Light My Fire.

Ook de originele composities komen op dit album prima tot hun recht, waardoor ik aan dit sitaralbum geen nachtmerries overhou. Het is een eigenaardig instrument, die sitar, maar wel één waar je duidelijk veel mee kunt.

Punten: 7,5/10

191 - 1970 - Nick Drake - Bryter Later

Dat ik Nick Drake wel kon appreciëren bleek al uit mijn bespreking van "Five Leaves Left", een geweldig singer-songwriter-album dat de tand des tijds prima bleek doorstaan te hebben. Een jaar na dat geweldig album maakte Drake "Bryter Later", opnieuw een album dat het eeuwige leven lijkt te hebben.

Op dit album zijn dan ook tien ijzersterke songs te vinden, waarvan drie instrumentale, die de aandacht grijpen, die je kippenvel doen krijgen. De vergelijking met "Five Leaves Left" gaat niet echt op, aangezien er een stuk jazzier passages op dit album zitten. Bijzonder geslaagd vind ik At The Chime Of The City Clock, met een prachtig saxofoon-arrangement in de achtergrond. De rest van de band wordt overigens gevormd door de leden van Fairport Convention, die stuk voor stuk een prima stukje muziek afleveren.

Deze tien songs zijn opnieuw stuk voor stuk meesterwerkjes. Dit album bewijst alvast dat deze singer-songwriter veel te vroeg is komen te overlijden.

Punten: 10/10

190 - 1970 - The Grateful Dead - American Beauty

Voor "Live/Dead" van The Grateful Dead ging ik allesbehalve plat. Dit live-album van The Grateful Dead bevatte hoofdzakelijk veel te lange improvisaties waar weinig of niets uitkwam wat ook maar enigszins op een song leek.

Daar staat "American Beauty" dan ook lijnrecht tegenover. Waar ze eerder met beide voeten vol in de psychedelica stonden, houdt de band zich op dit album eerder in de country en folk-hoek op. Je kan dan ook vergelijkingen trekken met een band als Crosby, Stills, Nash & Young: goed uitgewerkte maar toch gemakkelijk in het gehoor liggende songs waar je als luisteraar absoluut niets op tegen hebt dat ze opstaan.

Meer doet dit album me echter niet. Dit is prima achtergrondmuziek, maar de plaat grijpt me nooit echt vast.

Punten: 8/10

189 - 1970 - Van Morrison - Moondance

Mr. Morrison, you proved me wrong. Waar ik bij de bespreking van "Astral Weeks" nog schreef dat ik het nooit iets zou worden tussen mij en zijn muziek, vind ik "Moondance" een erg mooi album.

De redenen? Drie prachtige songs: And It Stoned Me, Moondance en Crazy Love. Ook de rest van dit album, met de folky en jazzy instrumentatie kan ik bijzonder goed smaken. Waar ik de vlakke stem van Morrison op "Astral Weeks" een zwaar minpunt vond, vind ik het nu net bijdragen tot de sfeer die het hele album uitademt.

Daarom: Van Morrison bewijst met "Moondance" dat hij wel degelijk een album kon maken wat mij wel kon boeien. Zeker en vast geen verkeerd stukje jazzy folk.

Punten: 8,5/10

188 - 1970 - Deep Purple - Deep Purple In Rock

Na tweemaal Black Sabbath en driemaal Led Zeppelin is het nu eindelijk de beurt aan die andere iconen van Deep Purple. Op dit album verkeerde de band, in de klassieke 'Mark II' line-up met Blackmore, Gillan, Glover, Lord en Paice, in bloedvorm en schreef een album dat de competitie kan aangaan met "Led Zeppelin III" en "Paranoid".

Ook op dit album staat één rasechte klassieker, namelijk het geweldige Child In Time. Zelfs als je dit keer op keer beluistert, dan nog blijft dit een geweldige song die perfect overeind blijft. Aanvankelijk vond ik op "Deep Purple In Rock" weinig andere boeiende songs, maar na enkele luisterbeurten blijven opener Speed King, het stomende Flight Of The Rat en het beukende Into The Fire ook nog hangen.

Het kan dan wel de competitie aan met de albums van Led Zeppelin en Black Sabbath, toch zal het pleit steeds beslecht worden in het voordeel van de beide anderen. Waar Led Zeppelin nog iets meer afwisseling in de muziek wist te brengen en Black Sabbath het voordeel had om gewoon complete albums te schrijven die keer op keer blijven boeien, heeft Deep Purple dat net ietsje minder. Dit album krijgt dan ook net ietsje minder dan beide andere.

Punten: 8/10

187 - 1970 - Led Zeppelin - Led Zeppelin III

Elk album van Led Zeppelin in deze lijst maakt me telkens een beetje meer fan van de band en doet me steeds weer hopen op een optreden van hen (mét Robert Plant, uiteraard), zo ook met "Led Zeppelin III". Op dit album geen zuivere heavy rock maar heavy rock met folk-invloeden die we ook op het volgende album nog te horen krijgen.

Het album start natuurlijk met een knaller als Immigrant Song, nog steeds één van mijn favoriete Led Zeppelin-songs. Daarnaast vind ik vooral Gallows Pole, Tangerine en Celebration Day (wat een geweldig solo'tje!) schitterende nummers. Verder is ook het iets rustiger beginnend maar steeds aanzwellend Since I've Been Loving You een hoogtepunt in het werk van de band.

Led Zeppelin stond bij het maken van dit album dan ook op het hoogtepunt van hun kunnen, zeker nu ze de iets rustigere (akoestische) passages beginnen af te wisselen met iets heavier, bluesier materiaal. Kortom, weer zo'n klassieker!

Punten: 10/10

186 - 1970 - Neil Young - After The Goldrush

Na geweldige passages bij Crosby, Stills, Nash & Young en Buffalo Springfield en het prachtige solo-album "Everybody Knows This Is Nowhere" had ik hoge verwachtingen voor "After The Goldrush". Ik ben namelijk geen Neil Young-adept en ken nauwelijks albums van hem. Dit is dan ook een indruk na een tiental luisterbeurten.

Jammer genoeg worden mijn verwachtingen niet ingevuld. Er zitten nauwelijks nummers in die me echt doen opkijken of waarvoor ik de plaat opnieuw zou opzetten. Voor mij valt dit album dan ook eerder te klasseren als middelmatig dan als een echte klassieker.

Punten: 7/10

185 - 1970 - Black Sabbath - Paranoid

Ik was al bijzonder te spreken over het self-titled debuutalbum van Black Sabbath, hun tweede album "Paranoid" is nog een aantal keren straffer. Dit is Metal met de grote M, no doubt about it.

Het album begint met het geniale vierluik War Pigs, Paranoid, Planet Caravan en Iron Man. War Pigs en Iron Man zijn enigszins gelijkaardige songs, relatief lange, uitgewerkte songs met geweldige gitaarlijnen. Paranoid is dan weer In-Your-Face en gewoonweg dé klassieker van deze band. Planet Caravan is eningszins de vreemde eend in de bijt, maar is toch een ongelooflijk intrigerend nummer.

De andere vier songs die volgen zijn iets minder legendarisch, maar desalniettemin bijzonder sterk met geweldig gitaarwerk van gitaargod Iommi. "Paranoid" overtreft dan ook "Black Sabbath" ruimschoots.

Punten: 9,5/10

184 - 1970 - Crosby, Stills, Nash & Young - Deja Vu

Na het eerste album van het trio Crosby, Stills & Nash werd ook Neil Young aan boord gehesen voor het tweede album. Vier is beter dan drie en dat blijkt op dit album. Waar het vorige album al een juweeltje was, dan is dit nog een stukje knapper.

Zo zijn de songs uitgewerkt met een ongelooflijk oog voor detail. De mix van rock, country, folk en akoestische muziek doet het album echt ademen en laat steeds ruimte voor onverwachte wendingen in de songs. Om dat te ontdekken moet je zomaar even de eerste vier songs beluisteren: vier totaal verschillende stijlen, maar op dit album kan dit alles zonder dat je er raar van opkijkt.

"Deja Vu" is dan ook een solide album van vier geweldige songwriters.

Punten: 9,5/10

183 - 1970 - John Lennon - John Lennon/Plastic Ono Band

The Beatles mochten dan wel mijn helden zijn, wat ze solo deden na de split heb ik mezelf geen moment afgevraagd. In plaats van dat uit te zoeken zette ik gewoonlijk nog een keertje "Abbey Road", "Sgt. Peppers" of "The White Album" op. Met "John Lennon/Plastic Ono Band" heb ik voor het eerst ook één van die solo-albums beluisterd en ik moet zeggen, John Lennon proved me wrong.

Dit album mag immers gerust een klassieker genoemd worden. Lennon schreef hiervoor ook weer geweldige songs die tot op de dag van vandaag de tand des tijds redelijk goed doorstaan. Geen enkel moment had ik immers het gevoel te luisteren naar een album dat niet minder dan 38 jaar oud is! Vooral songs als Working Class Hero, Remember, Love en God blijven bij mij hangen.

Ik kijk er dan ook naar uit om nog meer solo-albums van Lennon en natuurlijk ook McCartney te beluisteren. Dit is alvast een goede, eerste kennismaking met het solowerk van Lennon.

Punten: 9,5/10

182 - 1970 - Stephen Stills - Stephen Stills

Als je in Buffalo Springfield hebt gespeeld en lid bent van Crosby, Stills & Nash dan zijn de verwachtingen bij een solo-album uiteraard bijzonder hoog. Die koesterde ik dan ook bij het beluisteren van het self-titled solo-album van Stephen Stills.

Dit is dan ook een plaat waar weinig op aan te merken valt. De productie is uitstekend, de songs zitten goed en de namen van de gasten op dit album zijn niet van de minsten (Jimi Hendrix, Eric Clapton, Ringo Starr en uiteraard David Crosby en Graham Nash). Songs als Love The One You're With, Black Queen en Church (Part Of Someone) zijn dan ook gewoonweg schitterend.

Toch is dit geen album wat écht memorabel is. Teveel songs lijken toch wat op elkaar en zelfs na een tiental luistebeurten blijft er weinig hangen. Geschikt als muzikaal behang, maar geen album waar je keer op keer bij opkijkt.

Punten: 7,5/10

181 - 1970 - The Carpenters - Close To You

"Close To You" is een album waar ik in principe een hekel aan zou moeten hebben. De melodietjes, harmonieën, matige teksten en het zeemzoete gevoel dat aan heel wat songs vasthangt zijn gewoon zaken die ik niet zoek in muziek.

Toch is de pop van The Carpenters niet zo onoverkomelijk slecht als die van The Mamas And The Papas. Na meer luisterbeurten blijkt dat zeemzoete gevoel namelijk niet zó zoet te zijn en zijn die harmonieën best wel ok. Zo vind ik songs als We've Only Just Begun en Love Is Surrender best te beluisteren. Er is echter één song die er bij mij steeds bovenuit steekt en dat is Mr Gruder. 

Ze hadden van één ding wel moeten afblijven en dat is Help van The Beatles. Die cover is het absolute dieptepunt van dit album.

Punten: 7/10

180 - 1970 - The Doors - Morrison Hotel

Drie jaar en bijna 90 albums na hun self-titled debuut is er eindelijk nog eens een teken van leven van The Doors in deze lijst. Ze hadden in die periode dan wel enkele albums uitgebracht, maar deze waren toch allen van een iets mindere kwaliteit. Op het eerste zicht lijkt ook dit album allesbehalve bekend: op Morrison Hotel zijn geen overbekende songs als The End, Break On Through of Light My Fire te vinden.

En inderdaad, echt bekend klinken de meeste songs me niet in de oren. Daar staat echter wel tegenover dat The Doors op dit album perfect begrepen hebben hoe ze rock, blues en psychedelica in elkaar laten overvloeien. Zo zijn Roadhouse Blues, Waiting For The Sun, The Spy en Queen Of The Highway wat mij betreft stuk voor stuk pareltjes die gerust op één lijn met die van hun debuut mogen geplaatst worden.

"Morrison Hotel" is dan ook weer opnieuw een geweldig hoogtepunt in deze lijst. The Doors mochten tussendoor dan een aantal mindere albums neergezet hebben, dit is een topper.

Punten: 10/10

178 - 1970 - Spirit - Twelve Dreams Of Dr. Sardonicus

Dat ik het album van Spirit vergeten was, is niet echt te verwonderen. "Twelve Dreams Of Dr. Sardonicus" mag dan wel een solide album zijn, echt memorabel is het niet; zeker niet als het tussen grootheden als Miles Davis, Black Sabbath en The Doors terecht komt.

Het klinkt enigszins anders dan de andere rockalbums uit hun tijd, maar tegelijk blijft er geen enkele song hangen.

Ik heb dan ook mijn bedenkingen bij dit album. Terwijl je het luistert, is het allemaal wel ok; maar achteraf bleek er niets dat is blijven hangen. Net boven de middelmaat dus.

Punten: 7,5/10

179 - 1970 - Black Sabbath - Black Sabbath

Jaren heb ik enkel maar metal geluisterd, maar één band ging er bij mij nooit in: Black Sabbath. Ik vond het qua gitaarspel wel altijd schitterend (Iommi is een genie!) maar de stem van Ozzy op de eerdere albums zinde me nooit. Daarom wende ik aan Sabbath via de periode met Dio om dan toch nog eens de eerdere albums op te zetten.

Mijn god wat had ik me vergist. Ook hun eerste album "Black Sabbath" was een ongelooflijke mijlpaal. Eigenlijk past de stem en de zangtechniek van Ozzy perfect bij de sfeer en de gitaarlijnen van Iommi, maar had ik het steeds niet beseft.

Toppers op dit album zijn natuurlijk Black Sabbath, maar ook N.I.B. en Behind The Wall Of Sleep. Stuk voor stuk meesterwerkjes die een periode van heavy metal en heavy rock inluidden.

Punten: 9/10

177 - 1970 - Miles Davis - Bitches Brew

Jazzalbums en ik zijn al de hele lijst geen al te beste maatjes: Duke Ellington, John Coltrane, Bill Evans en in mindere mate de andere albums van Miles Davis; geen van allen boeiden me écht. "Bitches Brew" van Miles Davis zou je zo in hetzelfde rijtje kunnen zetten, ware het niet dat dit album me plots die klik geeft om toch opnieuw eens goed naar jazz te luisteren. Dat deed ik dan ook met een aantal albums van Miles Davis en plots bleek er toch een deur open te gaan die me jazz enigszins deed begrijpen.

Dit album hangt aan elkaar van de jams, maar ook de producers hebben hier het nodige werk van gemaakt want naast de jams maakten zij ook geluidscollages van het opgenomen werk. Hierdoor kom je aan nummers die vaak langer dan 20 minuten duren maar, indien je aandachtig luistert, toch bijzonder boeiend zijn.

Dit is dan ook geen evident album om zomaar eventjes te beluisteren, het heeft me bijna vier dagen gekost om effectief hierover iets op papier te krijgen, maar het is ongelooflijk fascinerend eenmaal je er even goed voor gaat zitten.

Punten: 9,5/10

176 - 1970 - Derek And The Dominos - Layla And Other Assorted Love Songs

Bij een bandnaam als Derek And The Dominos dacht ik eerder aan zwarte muziek dan de muziek van Eric Clapton. Het was dan ook een lichte verrassing om tegen alle verwachtingen in geweldige gitaarmuziek te horen.

Ondanks dat de songs doorheen het hele album super klinken, spreekt de albumtitel toch eerder de waarheid. Dit album draait rond Layla en de andere songs, die op zich allesbehalve slecht zijn, verbleken er toch naast.

Verder is het ook wel duidelijk dat dit album vooral een vehikel is voor Eric Clapton. De rest van de band levert een aardige bijdrage maar toch gaat de meeste aandacht uit naar het gitaarspel van Clapton.

Eric Clapton maakt met dit album een bijzonder goede beurt, maar vooral Layla kan ik beluisteren en blijven beluisteren.

Punten: 9/10

175 - 1970 - Creedence Clearwater Revival - Cosmo's Factory

De jaren '70 gaan van start met het tot nu toe beste album van Creedence Clearwater Revival. "Bayou Country" en "Green River" waren twee verdienstelijke albums, maar toch niet echt origineel genoeg en onderling inwisselbaar. Op dit album laat CCR, en dan met name John Fogerty, pas echt horen wat ze in hun mars hebben.

Ik ben vooral fan de songs Ramble Tamble, de fantastische versie van I Heard It Through The Grapevine en Long As I Can See The Light. Verder staat er met Before You Accuse Me een fantastisch country-uitstapje op dit album en met Travelin' Band gaan ze terug naar de typische rock'n'roll.

De band wijkt niet enorm af van de rock'n'roll-roots op dit album, maar slagen er wel in om dit nog beter, nog strakker en nog interessanter neer te zetten dan op hun eerdere twee albums.

Punten: 9,5/10

174 - 1969 - Frank Zappa - Hot Rats

Met "Hot Rats" van Frank Zappa sluiten we het lange jaar 1969 en ook onmiddellijk de sixties af. Waar The Mothers Of Invention vaak wat te ver zochten, zet Zappa met dit album veruit mijn favoriet neer van de albums waar hij al aan heeft meegewerkt.

Dit album is dan ook nergens experimenteel om experimenteel te zijn, maar mixt progressieve rock, jazz en psychedelica op zo'n manier dat het ineens allemaal 10 keer zo beluisterbaar is als deze stijlen apart.

Het zijn vooral de eerste twee songs, Peaches En Regalia en Willie The Pimp, die bijzonder de aandacht weten te trekken. Het eerste vooral door de fantastische opbouw en de afwisseling die in het nummer zit. Het tweede is dan weer vooral interessant omwille van de geweldige gitaarsolo die erin verwerkt zit. Deze solo strekt zich over het grootste gedeelte van de negen minuten uit die het nummer duurt, maar op geen enkel moment klinkt hij te lang. Daarnaast zit hier ook een vocaal gastoptreden van Don "Captain Beefheart" Von Vliet in verwerkt.

Ook de andere songs zijn meer dan de moeite om een keer te beluisteren. Waar de twee albums van The Mothers Of Invention niet echt om meer riepen, je had immers al een sonisch bombardement overwonnen, doet deze "Hot Rats" dat wel. Fantastisch album!

Punten: 10/10

173 - 1969 - Alexander "Skip" Spence - Oar

Iemand die in Quicksilver Messenger Service, Moby Grape en Jefferson Airplane heeft gespeeld en die een solo-album maakt, daar mag je toch best wat van verwachten. Die iemand hier is Alexander "Skip" Spence; gitarist bij de eerste twee bands en drummer in de laatste. Hij maakte "Oar" in slechts twee weken, maar op geen enkel moment klinkt het zo.

Het is een bijzonder bevreemdend album en het klinkt als niets wat ik eerder gehoord heb. Natuurlijk zijn er dingen bij die naar folk verwijzen, zaken die naar psychedelica verwijzen, maar nergens krijg je het gevoel dat hij aan een herhalingsoefening van bepaalde andere stijlen aan het werken is. Deze plaat is uniek, én gestoord. Want dat deze man niet alles op een rijtje had, dat hoor je wel degelijk in de composities van de songs.

Dit is dus een bijzonder bevreemdend album, met een aantal songs die te volgen zijn voor de gemiddelde muziekliefhebber, maar ook een aantal songs waarbij hij de plank serieus misslaat. Na elke luisterbeurt heb ik dan ook het gevoel goed, maar toch niet dat beetje extra.

Punten: 7,5/10

172 - 1969 - The Stooges - The Stooges

Protopunk, het werd al gebracht door bands als MC5 en The Monks en ook The Stooges maakten eind jaren '60 al iets wat later als de wortels van de punk werden gezien. Hun attitude, hun muziek en hun teksten; alles wijst erop dat we hier aan het begin van een mooi verhaal staan.

Dit album is vooral bekend van songs als I Wanna Be Your Dog, 1969 en No Fun; songs die bij elke liefhebber van dit soort muziek meer dan gekend zijn. Daarnaast heb je nog het fascinerende Ann en de geweldige lange mantra We Will Fall. Dit nummers is rond niets anders dan noise en "wawa"-effecten van de gitaren opgebouwd; geniaal, maar wel een love it or hate it-song!

Met dit album schreven The Stooges muziekgeschiedenis, ook al werd het op het moment van schrijven zo niet ervaren. Een absolute klassieker!

Punten: 10/10

171 - 1969 - Scott Walker - Scott 4

Scott Walker bracht met "Scott 2" al een bijzonder fascinerend album uit en bewees hierop een fantastisch performer te zijn. Op "Scott 4" zet hij voor het eerst enkel eigen materiaal neer, wat opnieuw op een geweldig resultaat uitdraait. Zijn bombastische arrangementen in combinatie met zijn intiemere teksten zijn erg treffend. Daarnaast draagt zijn stem ook grote gedeelten van de muziek.

Toch vind ik dit album iets minder dan "Scott 2" en dat heeft dan voornamelijk te maken met de afwezigheid van covers. Op het andere album stonden twee Brel-covers, maar dat waren ook onmiddellijk de twee beste songs en de beste redenen om die albums opnieuw op te zetten. Op "Scott 4" vind ik niet zo'n song waar ik het album voor zal herinneren.

Al bij al is het dus een hit-and-miss affaire. Er zijn een aantal goeie songs, maar nergens iets wat er écht bovenuit steekt.

Punten: 7/10

170 - 1969 - Fairport Convention - Liège & Lief

"Unhalfbricking" van Fairport Convention was een mijlpaal in de Britse folk. Op "Liège & Lief" zet de band een verder geëvolueerd "Unhalfbricking" neer, maar dan toch met net ietsjes meer rock erin verwerkt.

Vooral de songkeuze valt op: de band houdt zich niet voornamelijk bezig met het maken van originele songs, maar kiest ervoor om traditionele folksongs in een nieuw jasje te verpakken. Iets waar ze bijzonder goed in slagen. Wat onmiddellijk opvalt is de fantastische stem van Sandy Denny. Zij heeft misschien wel één van de mooiste folkstemmen die ik al ben tegengekomen. Daarnaast zijn de songs ook prima gearrangeerd.

Met "Liège & Lief" weten ze het knappe "Unhalfbricking" toch nog te verbeteren.

Punten: 9/10

169 - 1969 - Leonard Cohen - Songs From A Room

Leonard Cohen is altijd al een grote naam geweest voor me, maar het is pas met het debuut "Songs Of Leonard Cohen" dat ik een tijdje geleden beluisterde, dat bij mij is beginnen doordringen wat voor een grootheid het is. Die lijn trekt hij op zijn tweede album "Songs From A Room" snel door.

Op dit album staat echter geen Suzanne zoals op het debuut. Dat was het nummer dat mij het eerst aansprak op het debuut, maar van zo'n hit(je) is hier niets meer te bespeuren. Er staan echter wel een aantal schitterende, aangrijpende songs op dit album: Bird On The Wire, Story Of Isaac en het prachtige The Partisan, dat deels in het Engels en deels in het Frans gezongen wordt.

Het geluid is weinig verfijnd, maar die rauwe emotie doet het hem wel op dit album. Het zorgt ervoor dat je als luisteraar mee wordt getrokken, op zoek naar je emoties, naar gevoelens. Het wordt vaak als een teleurstelling gezien na zijn sublieme debuut, maar ook hierop toont Cohen zich een sublieme songwriter.

Punten: 9,5/10

168 - 1969 - King Crimson - In The Court Of Crimson King

Nog meer Engelse genialiteit, maar van een heel andere orde. King Crimson bracht met In The Court of Crimson King een mijlpaal, een voorloper, in het progrock-genre uit terwijl andere legendarische bands uit het genre nog steeds naar hun stijl aan het zoeken waren.

Aan deze plaat is enkel de hoes al bijzonder fascinerend. Je kunt er uren naar kijken en je blijft er nieuwe zaken op zien, nieuwe emoties op ontdekken. Hetzelfde is het geval met de muziek: bij elke luisterbeurt ontdek je nieuwe zaken, krijg je nieuwe emoties mee die in de muziek verwerkt zitten.

Het album kent slechts vijf songs maar dit zijn stuk voor stuk hoogtepunten. De mix van rock, jazz en klassieke elementen is meer dan enkel maar laten tonen hoe sterk de band technisch is, vaak een probleem bij progbands. Wel zit er in Moonchild een iets te lange, technische improvisatie die misschien niet altijd even interessant.

Hoogtepunten zijn wat mij betreft de vier andere songs. Deze zijn keer op keer bijzonder interessant en laten telkens weer nieuwe elementen los. Alleen daarom is dit al een album dat je als rockliefhebber een keer moet geluisterd hebben.

Punten: 9,5/10

167 - 1969 - Kinks - Arthur - Or The Decline And Fall Of Fall Of The British Empire

The Kinks zijn samen met The Beatles wat mij betreft mee van de interessantste bands uit de jaren '60. In hun muziek hoor je alles wat je dezer dagen in Britpop nog terugvindt. Hun invloed is dus niet te ontkennen. Na "The Village Green Preservation Society" uit 1968 brachten ze in 1969 opnieuw een topalbum uit: "Arthur - Or The Decline And Fall Of The British Empire".

Ook hier staan weer enkele geniale popnummers op: Victoria, Yes Sir No Sir, Some Mother's Son en Shangri-La zijn geweldige songs. Het album is net als "Tommy" van The Who en "S.F. Sorrow" van The Pretty Things een conceptalbum, maar wel één waarvan het verhaal, dat ook rond het leven van een man in Engeland draait, een beetje coherenter en interessanter is uitgewerkt.

"Arthur - Or The Decline And Fall Of The British Empire" is dan ook weer zo'n geweldig Kinks-album dat elke Britpop-liefhebber zou moeten kennen.

Punten: 10/10

166 - 1969 - The Grateful Dead - Live/Dead

Dit live-album van The Grateful Dead uit 1969 is het enige, échte psychedelische dat we tot nu toe in dit lange jaar zijn tegengekomen. De band stond bekend omwille van zijn optredens, dat erg gericht was op improvisaties en lang uitgesponnen composities.

Het album, dat 75-minuten lang is en slechts 7 nummers kent, is opgenomen op 27 februari 1969 in de Fillmore West in San Francisco. Het toont een band in grote vorm die musiceert, improviseert en soleert alsof het een lieve lust is. Daarbij zijn de lange, uitgesponnen solo's een stuk interessanter dan die van een band als Chicago.

Toch laat de plaat in het algemeen geen geweldige indruk na. Het is allemaal net iets teveel over-the-top, waardoor het niet altijd even interessant blijft. Het album is dan ook opmerkelijk omwille van de speelduur en de vele improvisaties, niet omwille van de songs.

Punten: 7/10

165 - 1969 - Isaac Hayes - Hot Buttered Soul

Ik was totaal niet bekend met het werk van Isaac Hayes, waardoor ook de impact van zijn dood in augustus van dit jaar aan mij voorbij is gegaan. Nu ik "Hot Buttered Soul" heb beluisterd, snap ik de invloed van 's mans werk op soul al een stuk beter.

Dit album mag dan slechts vier nummers kennen, toch brengt het de soul die eerder in de jaren '60 verscheen naar een heel ander niveau. Hij brak met de standaard songlengtes van drie à vier minuten en ging voluit voor lange nummers (het kortste duurt vijf minuten, het langste achttien minuten).

Natuurlijk gaat het niet enkel om de lengte van de songs, maar ook om wat er gebracht wordt. Dit is erg bijzonder dankzij de fantastische stem van Hayes, maar ook door het meeslepende instrumentale werk. By The Time I Get To Phoenix is dan weer een song die een bijzonder trage opbouw kent, maar wel in een fantastische climax eindigt.

Isaac Hayes maakte met "Hot Buttered Soul" dan ook een erg bijzonder album uit dat alles uitstraalt wat "zwarte" muziek interessant kan maken. Voor mensen die niet bekend zijn met zijn werk is dat dan ook een absolute aanrader.

Punten: 10/10

164 - 1969 - The Youngbloods - Elephant Mountain

Terwijl een Britse band als Fairport Convention folk gaat verruimen met allerhande vernieuwende arrangementen, kijkt een Amerikaanse band als The Youngbloods eerder richting rock om folk een weer iet of wat andere sound te geven.

De band doet dat op dit album relatief goed. Het is een aangenaam album om als achtergrondmuziek op te zetten en heeft met Darkness Darkness en Sham (met geweldige gitaarlijn) twee uitstekende songs. Toch is er niets wat er echt bovenuit schiet, waardoor het album eerder middelmatig maakt.

Zonde, want er zitten toch een aantal dingen in die wel boeiend zijn.

Punten: 6,5/10

163 - 1969 - Fairport Convention - Unhalfbricking

Eind jaren '60 wilden bepaalde muzikanten een stapje verder gaan met folk dan dat de rest van de sixties gebeurde. Eén van die bands is Fairport Convention en op "Unhalfbricking" maken ze ergens de combinatie tussen Amerikaanse en Britse folk, maar zonder te klinken als een slap aftreksel.

De Dylan-cover Si Tu Dois Partir; (If You Gotta Go, Go Now) is daar een mooi voorbeeld van. Ook het elf-minuten durende A Sailor's Life klinkt bijzonder origineel en blijft boeien van begin tot einde (in tegenstelling tot bijvoorbeeld veel te lang nummers van een band als Chicago, ook al is het niet vergelijkbaar).

"Unhalfbricking" is na "Basket Of Light" van Pentangle opnieuw een best vernieuwend album in de folk-scene.

Punten: 8/10

162 - 1969 - Chicago - Chicago Transit Authority

Positieve punten

• Blazers in rockarrangementen
• Meeslepende gitaarsolo's
• Drie goeie zangers die de vocalen uitstekend delen
• Enkele songs: Does Anybody Really Know What Time It Is, Beginnings, I'm A Man

Negatieve punten

• EINDELOZE gitaarsolo's en nog eindelozer gitaargepiegel (Free Form Guitar)
• Té lange songs waardoor de essentie totaal verloren gaat
• Resultaat: een te lange en niet altijd even boeiende plaat

Punten: 6/10

161 - 1969 - Tim Buckley - Happy Sad

"Goodbye And Hello" van Tim Buckley vond ik een geweldig album, maar "Happy Sad" ben ik niet zo enorm onder de indruk. Waar "Goodbye And Hello" geniale songs bevat, zoekt Buckley op dit album eerder het experiment op en maakt hij lang uitgestrekte, met jazz-invloeden bewerkte composities.

Hierdoor ben ik dan ook niet echt kapot van een song als Gypsy Woman die gewoon te lang duurt om echt interessant te zijn. Het even lange Love From Room 109 At The Islander (On Pacific Coast Highway) is dan misschien ongeveer even lang, het klinkt gewoon tien keer interessanter.

De grote troef is natuurlijk Buckley's stem. Het klinkt misschien wat pathetisch maar hij is en blijft een fantastische zanger, beter dan de meeste van de songs op dit album.

Punten: 7/10

160 - 1969 - Sly & The Family Stone - Stand!

Na The Temptations nog meer funk! Sly & The Family Stone nam dit album op na het commercieel tegenvallende "Life" en was zowat het album van de waarheid voor de band. "Stand!" loste alle verwachtingen in en werd één van de best verkochte albums van de jaren '60. Daarnaast wist de band er ook een plaatsje mee te veroveren op het legendarische Woodstock, waar ze daarenboven nog één van de beste sets van de hele line-up speelde.

Dit album heeft dan ook alles om een succes te worden: goeie songs, een aanstekelijke sound en vernieuwende muzikale richtingen zonder dat inboet aan toegankelijkheid. Kortom, dit album mag best als vernieuwend gezien worden in de soul. Erg goed zijn ook de teksten die maatschappijkritisch en anti-rascistisch zijn.

Eén minpuntje dan toch? Het té lange Sex Machine. De andere songs zijn simelweg een stuk boeiender én meeslepender.

Punten: 8/10

159 - 1969 - The Temptations - Cloud Nine

Van Led Zeppelin over MC5 naar The Temptations; zeg wat je wil, dit boek is perfect voor de muziekliefhebber met een bijzonder brede muzieksmaak. Na heavy rock en pre-punk krijgen we nu een plaatje vol met soul en een beetje funk voorgeschoteld.

Het zijn vooral die funky nummers die goed in de smaak vallen. De eerste helft van de plaat met Cloud 9, I Heard It Through The Grapevine en Runaway Child Running Wild klinken bijzonder innovatief en totaal verschillend van de soul op de tweede helft van de plaat. Ook dat tweede gedeelte is allesbehalve slecht, maar toch een stuk minder boeiend dan het eerste.

Dit album is dan ook vooral interessant dankzij het funk-gedeelte. De rest is de moeite om te beluisteren, maar is bijlange niet zo boeiend.

Punten: 7/10

158 - 1969 - MC5 - Kick Out The Jams

"Kick out the jams, motherfuckers!" MC5 is één van de bands die al erg vroeg met hun geluid tegen het latere punk aanschurkten. Deze band kwam net als The Stooges uit Detroit en kunnen ook dankzij hun compromisloze geluid, linkse anti-establishment teksten en de dreiging die hun muziek oproept ook gemakkelijk als punk gecatalogeerd worden.

Er zat echter nog veel meer in hun muziek: bluesrock, psychedelica, rock & roll, garagerock; zolang het maar luid en ranzig was. Dit album is eigenlijk een live-registratie, blijkbaar was de band op hun best op het podium, wat het allemaal nog een stuk cooler maakt.

Eerder hadden we ook al The Monks, die je kon zien als een soort pre-punk band en ook MC5 maakt een verscheurende indruk op dit album.

Punten: 8,5/10

157 - 1969 - Led Zeppelin - Led Zeppelin II

Nog meer Led Zeppelin! Ook hun tweede album smeekt om keer op keer beluisterd te worden. Dit album is slechts tussen het touren door opgenomen, maar is minstens gelijkwaardig, zoniet beter dan het eerste album.

"Led Zeppelin II" staat weer vol van de geweldige songs: Whole Lotta Love, Heartbreaker, Moby Dick en Thank You zijn gewoonweg geniaal! De riffs van Page, de stem van Plant; weinig muziek weet die combinatie te overtreffen en ook op deze plaat valt opnieuw alles perfect op z'n plaats.

Ook dit album is opnieuw zo'n klassieker waar weinig meer toe te voegen valt aan hetgeen er al over geschreven is. Ik duim alvast voor een reünietour maar of die er ooit zal komen...

Punten: 10/10

156 - 1969 - The Band - The Band

The Band maakte met "Music From The Big Pink" al een erg bijzonder album, maar met hun self-titled tweede album overtreffen ze toch ruimschoots mijn verwachtingen. Gitarist Robbie Robertson plaatste zich op het voorplan als schrijver van de meeste songs op dit album en deed dit werkelijk subliem.

Zo haalde hij invloeden uit folk, country en rock en verwerkte ze tot schitterende songs zoals Rag Mama Rag, Night They Drove Old Dixie Down, Jemima Surrender en Jawbone. Deze mix van stijlen beïnvloedden jaren later nog bands zoals Counting Crowes en The Black Crowes.

"The Band" is een album met nog betere songs dan "Music From The Big Pink". Sowieso weer een tijdloos album.

Punten: 10/10

155 - 1969 - Led Zeppelin - Led Zeppelin

Led Zeppelin is meer dan een band, Led Zeppelin is een icoon. Een icoon dat eind de jaren '60, begin jaren '70 het aangezicht van de rockmuziek deed veranderen en de shift deed maken van bluesrock naar de heavy rock. Natuurlijk zit er nog een hoop blues in, maar toch, wat zij maakten is behoorlijk uniek.

Dit eerste album, met geweldige songs als Dazed And Confused, Good Times Bad Times, Communication Breakdown en Babe I'm Gonna Leave You, is gewoonweg een mijlpaal; iets wat ook maar ieder beetje muziekliefhebber al jaren weet.

Deze plaat heeft dan ook maar weinig meer nodig dan: LUISTEREN NU!

Punten: 10/10

154 - 1969 - Quicksilver Messenger Service - Happy Trails

Met "Happy Trails" van Quicksilver Messenger Service krijgen we in 1969 toch ook nog wat psychedelische rock voorgeschoteld. Dit album ken ik al een tijdje en is vooral bijzonder interessant voor mensen die van lange jams houden.

Zo is het album hoofdzakelijk opgebouw rondom de Who Do You Love-suite. Deze zes nummers, die een kant van de plaat bestreken, zit vol met geweldige instrumentale stukken en solo's die geweldig uitgewerkt zijn. Daarnaast heeft de band met Mona en Cavalry ook nog twee bijzonder interessante nummers (die bolstaan van de solo's) op de tweede helft van de plaat staan.

Misschien is het wel enigszins muziek voor muzikanten, maar toch weet "Happy Trails" in z'n geheel best te overtuigen. 

Punten: 7,5/10

153 - 1969 - The Velvet Underground - The Velvet Underground

The Velvet Underground staat toch vooral als experimenteel en smerig te boek, het was dan ook een verrassing om op deze CD gepolijste, goed afgewerkte, slechts hier en daar experimentele Songs te horen. De reden hiervoor was simpel: John Cale had de band verlaten en de eindverantwoordelijkheid voor de songs lag voornamelijk bij Lou Reed.

Op dit minder experimentele karakter van het album heb ik echter niets aan te merken. Een band die werkt met allerlei geluiden, maar er tegelijk goede songs rond kan schrijven, krijgt mijn appreciatie meer dan The Velvet Underground van "White Light/White Heat". De shock na het beluisteren van het album is een stuk minder, maar toch zijn het stuk voor stuk songs die wel de nodige luisterbeurten nodig hebben om door te dringen.

Favorieten? What Goes On, Pale Blue Eyes, Candy Says en Beginning To See The Light. Dit album is wat mij betreft het beste wat ik van The Velvet Underground heb gehoord.

Punten: 10/10

152 - 1969 - Elvis Presley - From Elvis In Memphis

Het verbaasde me dat Elvis slechts met drie albums in deze lijst aanwezig was, na de beluistering van "From Elvis In Memphis" werd me alweer snel duidelijk waarom: hij heeft gewoonweg geen onvergetelijk album gemaakt. Zijn beste songs moeten gewoon verzameld worden op een best off, dan kan je spreken van een geweldige collectie. Als je je echter door elf nummers moet wringen om dat ene pareltje te vinden, dan heb je al snel genoeg van Elvis.

Dat ene nummer op dit album is In The Ghetto. Hij maakte verder in zijn carrière geen enkel nummer dat zo expliciet politiek getint was, maar dit is toch een voltreffer. Schitterende song op een voor de rest weinig schokkend album.

Punten: 5/10

151 - 1969 - Dusty Springfield - Dusty In Memphis

"A Girl Called Dusty" vond ik eerder al een best onderhoudend album, met een aantal echte topsongs. Met "Dusty In Memphis" probeerde ze haar carrière, die enigszins op een dood spoor terecht was gekomen, in dé stad van de muziek en soul terug vlot te trekken.

Je hoeft alleen al maar naar Son Of A Preacher Man te luisteren om hiervan overtuigd te raken. Enkel dit is al een fantastische song die ervoor zal zorgen dat ze nooit vergeten wordt. De rest van het album is genietbaar, maar zeker niet van het niveau van een Arethe Franklin die toch de betere songs maakte.

Toch verdient dit album zeker een plaatsje in de lijst. Dusty is een geweldige zangeres en wordt vaak nogal eens onder de mat geveegd, iets wat mij betreft zeker niet terecht is.

Punten: 8/10

150 - 1969 - Nick Drake - Five Leaves Left

Het is al bijna 40 jaar geleden dat Nick Drake's "Five Leaves Left" uitkwam, maar dat zou je geen moment zeggen. Dit album klinkt alsof het gisteren uitkwam, mede dankzij de geweldige productie van Joe Boyd (o.a. ook nog R.E.M. en Pink Floyd).

Natuurlijk zijn de songs op dit album stuk voor stuk ijzersterk. Kippevelmomenten? De opener Time Has Told Me en het schitterende Cello Song. Ook River Man is een pracht van een nummer. Deze songs zijn stuk voor stuk zo knap dankzij de geweldige, ietwat ingehouden zang van Nick Drake, het prachtige gitaarspel en de fantastische orchestratie op zowat het hele album. Drake zingt dan niet met de pathos van een Tim Buckley, zijn zang komt nog een stuk emotioneler over.

Nick Drake behaalde met "Five Leaves Left" slechts weinig commercieel succes, maar dit is wel één van die pareltjes die je zeker gehoord moet hebben.

Punten: 10/10

149 - 1969 - Rolling Stones - Let It Bleed

Na een aantal luisterbeurten van "Let It Bleed" wist ik weer waarom ik The Beatles boven The Rolling Stones verkies: The Rolling Stones maakten songs, The Beatles albums. Waar ik op de albums van de Fab Four vaak geen enkel fout nummer tegenkwam, steekt bij mij vooral de opener en de afsluiter op dit album er bovenuit.

Gimme Shelter en You Can't Always Get What You Want zijn dan ook absolute klassiekers. Op de rest van het album doen de Stones het absoluut niet slecht, maar het is gewoon niet bijzonder genoeg om mij te pakken te krijgen. 

Het album is dus niet slecht, maar de Stones weten "Beggars Banquet" bijlange niet te overtreffen.

Punten: 7/10

148 - 1969 - Pentangle - Basket Of Light

Vernieuwende folk mag dan een vreemde uitspraak zijn, hetgeen Bert Jansch en Jacqui McShee op het album "Basket Of Light" maakten onder de noemer Pentangle past hier wel perfect onder.

Dit klinkt immers in z'n geheel niet meer als het debuutalbum van Joan Baez of "The Freewheelin' Bob Dylan". Dit album krijgt een geheel Oosterse sound, mede dankzij de veelvoorkomende sitar, terwijl het nog steeds gerust folk mag genoemd worden. Dit komt uiteraard mede door de zangstijl van Jacque en het kenmerkende gitaarspel van Bert Jansch.

De folkies van de jaren '60 waren hier dan ook niet zo gelukkig mee, maar enkele decennia later blijft het wel beter hangen dan pakweg de albums van Joan Baez of het soloalbum van Bert Jansch omwille van de vernieuwende sound.

Punten: 8/10

147 - 1969 - Bee Gees - Odessa

Als er één band is, waar ik nooit uit eigen beweging naar geluisterd zou hebben, zijn het wel de Bee Gees. Deze band heeft duidelijk nog héél andere, veel creatievere zaken gedaan dan de foute disco van Stayin' Alive. Eind jaren '60 werden ze zelfs gezien als de opvolgers van The Beatles, dankzij hun "White Album" of "Sgt. Peppers", "Odessa".

Ook "Odessa" was een conceptalbum maar van een heel andere orde als "Tommy" van The Who. Waar de Britten verdronken in een wat matig verhaaltje (met schitterende muziek, dat wel), wisten de Bee Gees muzikaal een lijn van zachte, goed gearrangeerde pop neer te zetten. Wat betreft de echte songs steken er vooral opener Odessa (City On The Black Sea) en I Laugh At Your Face uit. Toch zijn mijn favoriete stukken vooral de schitterende orchestrale nummers British Opera en Seven Seas Symphony.

Dat de Bee Gees zo'n muziek gemaakt hebben, was voor mij dan ook een openbaring. Sowieso misschien wel hun beste en meest tijdloze album ooit.

Punten: 10/10