Nog meer Engelse genialiteit, maar van een heel andere orde. King Crimson bracht met In The Court of Crimson King een mijlpaal, een voorloper, in het progrock-genre uit terwijl andere legendarische bands uit het genre nog steeds naar hun stijl aan het zoeken waren.
Aan deze plaat is enkel de hoes al bijzonder fascinerend. Je kunt er uren naar kijken en je blijft er nieuwe zaken op zien, nieuwe emoties op ontdekken. Hetzelfde is het geval met de muziek: bij elke luisterbeurt ontdek je nieuwe zaken, krijg je nieuwe emoties mee die in de muziek verwerkt zitten.
Het album kent slechts vijf songs maar dit zijn stuk voor stuk hoogtepunten. De mix van rock, jazz en klassieke elementen is meer dan enkel maar laten tonen hoe sterk de band technisch is, vaak een probleem bij progbands. Wel zit er in Moonchild een iets te lange, technische improvisatie die misschien niet altijd even interessant.
Hoogtepunten zijn wat mij betreft de vier andere songs. Deze zijn keer op keer bijzonder interessant en laten telkens weer nieuwe elementen los. Alleen daarom is dit al een album dat je als rockliefhebber een keer moet geluisterd hebben.
Punten: 9,5/10
