216 - 1971 - John Lennon - Imagine

Dit album zit me al een tijdje in de weg om verder te gaan met deze lijst. John Lennon is namelijk een figuur waar ik bijzonder moeilijk over kan schrijven. Waar ik enorm hield van The Beatles heb ik nooit hun eigen werk echt beluisterd. "Imagine" was dan ook een plaat die ik eerst een tijd wilde laten bezinken voor ik er mijn mening over uitschreef.

Niet omdat dit een slecht album is; allerminst! Ik hou van songs als Give Me Some Truth, It's So Hard, Oh My Love, Oh Yoko! en natuurlijk het bijzonder naïeve Imagine. Deze songs tonen aan dat Lennon een groot songschrijver was en misschien wel het hart van The Beatles vormde. 

Probleem was dat dit album me niet hetzelfde gevoel gaf als The Beatles. Het mogen dan wel goede songs zijn, ze hebben lang niet dezelfde impact die de songs van dat bandje uit Liverpool wel hadden.

Ik ben nu echter over dit eerder gematigd gevoel bij dit album en ben ermee gestopt om deze songs te vergelijken met het werk van The Beatles. Dit is John Lennon en "Imagine" is een prima album.

Punten: 9/10

202 - 1970 - Paul McCartney - McCartney

In hetzelfde jaar als George Harrison en John Lennon brengt Paul McCartney ook een solo-album uit. Deze blijkt lang niet het niveau te halen van de albums van zijn vroegere twee bandgenoten, integendeel.

Bij de beluistering vroeg ik me regelmatig af of dit album ooit was opgepikt zonder dat daar de naam McCartney op zou geplakt hebben. Ik betwijfel het alvast. De songs pakken gewoonweg niet. Op geen enkel moment heb ik het gevoel dat dit album tussen de andere platen van dit boek mag staan op basis van de songs.

Toch vind ik één lichtpuntje, namelijk Maybe I'm Amazed. Dit nummer heeft wel een hook en refrein dat blijft hangen. De punten voor dit album zijn dan ook enkel en alleen op het conto te schrijven van deze song (en ook wel een erg klein beetje op dat van de instrumentaaltjes).

Punten: 6/10

183 - 1970 - John Lennon - John Lennon/Plastic Ono Band

The Beatles mochten dan wel mijn helden zijn, wat ze solo deden na de split heb ik mezelf geen moment afgevraagd. In plaats van dat uit te zoeken zette ik gewoonlijk nog een keertje "Abbey Road", "Sgt. Peppers" of "The White Album" op. Met "John Lennon/Plastic Ono Band" heb ik voor het eerst ook één van die solo-albums beluisterd en ik moet zeggen, John Lennon proved me wrong.

Dit album mag immers gerust een klassieker genoemd worden. Lennon schreef hiervoor ook weer geweldige songs die tot op de dag van vandaag de tand des tijds redelijk goed doorstaan. Geen enkel moment had ik immers het gevoel te luisteren naar een album dat niet minder dan 38 jaar oud is! Vooral songs als Working Class Hero, Remember, Love en God blijven bij mij hangen.

Ik kijk er dan ook naar uit om nog meer solo-albums van Lennon en natuurlijk ook McCartney te beluisteren. Dit is alvast een goede, eerste kennismaking met het solowerk van Lennon.

Punten: 9,5/10

144 - 1969 - The Beatles - Abbey Road

Aan "Abbey Road" wordt vaak voorbijgegaan als er over albums van The Beatles gesproken wordt. "Revolver", "Sgt. Peppers", "The White Album", zelfs hun eerdere albums krijgen vaak meer aandacht dan dit meesterwerk. 

Voor mij rocken The Beatles op dit album harder dan in de rest van hun oeuvre. Opener Come Together heeft een geweldige vibe; het gehele slot (Polythene Pam, She Came In Throught The Badroom Window, Golden Slumbers, Carry That Weight en The End) staat bol van het fantastische gitaarwerk en ook een song ergens in het midden als You Never Give Me Your Money rockt zowat de rest van hun werk hun broek uit. Something, niet geschreven door Lennon of McCartney maar door Harrison, is dan weer een zachter nummer, maar misschien wel één van de mooiste in hun repertoire.

Zowat de hele plaat werkt dan ook, van begin tot eind. Er is geen enkele slechte song op te bekennen, waardoor dit naar mijn bescheiden mening wel degelijk in de top van het Beatles-werk past; naast een album als "Sgt. Peppers".

Punten: 10/10

134 - 1968 - The Beatles - The Beatles (aka The White Album)

Een dubbelalbum met daarop dertig songs die stuk voor stuk toppers zijn; dat konden enkel The Beatles. De band was dan wel niet meer wat het moest zijn, de meesten konden niet meer door één deur met elkaar, toch sloegen ze er op de één of andere manier nog wel in om prima nummers te schrijven.

Natuurlijk zijn McCartney en Lennon geweldige songwriters, maar ook Harrison stond zijn mannetje met naar mijn idee het beste nummer op de plaat: While My Guitar Gently Wheeps. Andere toppers? Ach, Back In The U.S.S.R., Happiness Is A Warm Gun, Martha My Dear, Blackbird, Julia, Birthday, Yer Blues, Helter Skelter, Revolution 1, Cry Baby Cry; de lijst lijkt wel eindeloos.

Na "Sgt. Peppers" was dit een ruk naar een heel ander soort muziek, de band ging liedjes schrijven, maar ook stevige gitaarrock maken. The Beatles moet dan ook één van de meest veelzijdige bands ooit zijn.

Punten: 10/10

078 - 1967 - The Beatles - Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band

Wat kan ik nog toevoegen aan alles wat er over dit album is geschreven? "Sgt. Peppers" finisht traditiegetrouw in eender welk "beste album ooit"-lijstje erg hoog; terecht, want dit is qua creatief vermogen misschien wel het beste Beatles-album ooit. De songs zijn quasi perfect en zijn zo gekend dat er nog nauwelijks iets over moet geschreven worden.

Er is jammer genoeg één song die ervoor zorgt dat dit niet mijn favoriete album ooit is: Within You Without You. Ik erger me steeds dood aan de sitarklank in dit nummer, het duurt te lang én het gaat nergens heen. George Harrison heeft voor dit album enkel deze songs geschreven maar wat mij betreft had dit nergens voor nodig geweest.

Hierdoor zit ik halverwege steeds met een klein gevoel van ergernis, wat wel steeds opgelost wordt met het einde van het album dat ijzersterk is. Met andere woorden: is dit (voor mij dan toch) het beste Beatles-album ooit? Nee, dat moet nog steeds komen. Is dit een album dat boven zowat al de rest uitkomt wat ooit gemaakt is? Absoluut!

Punten: 9,5/10

060 - 1966 - The Beatles - Revolver

Wéér een geniaal album van The Beatles. Na Rubber Soul maakten ze met Revolver een echt groots album. Dit is een album dat al meer dan veertig jaar overeind weet te blijven en nog steeds fris weet te klinken?

Het recept? Ongelooflijk veel afwisseling, niet-alledaagse instrumenten (sitar, strijkers, allerhande studiotrukjes) en stuk voor stuk bloedmooie popnummers. Geen enkel nummer klinkt op geen enkel moment gedateerd, alles blijft origineel klinken. Vooral het schitterende Eleanor Rigby blijft me bij. Dit nummer, zuiver op strijkers geschreven, is gewoonweg een monument dat de volgende veertig jaar ook gemakkelijk overleeft.

Nog meer goede songs? Genoeg! Denk maar aan Love You To, voornamelijk dankzij het geweldige sitar-arrangement. Good Day Sunshine is dan weer uniek dankzij het schitterende karakter van de hele song. For No One bewijst dan weer dat intieme liedjes misschien wel de mooiste kunnen zijn van allemaal. Top of the bill is echter het experimentele Tomorrow Never Knows. Niet te geloven dat een nummer met dit experimenteel karakter al in 1966 kon gemaakt worden!

Deze bespreking is een aaneenhechting van uitroeptekens en superlatieven. "Revolver" is dan ook één van de beste Beatles-CD's ooit gemaakt!

Punten: 10/10

042 - 1964 - The Beatles - A Hard Day's Night

Hoe lyrisch ik ook kan zijn over The Beatles, "A Hard Day's Night" vond ik aanvankelijk toch een iets minder album. Het staat dan wel vol van de catchy nummertjes, toch bleef er in eerste instantie weinig hangen dat me écht aanstond.

Natuurlijk heb je de hitjes: A Hard Day's Night en Can't Buy Me Love, twee nummers en al redenen te over om dit album keer op keer te beluisteren. Daarnaast begon ik hoe langer, hoe meer ook andere juweeltjes te ontdekken: het felle Any Time At All is mijn absolute favoriet op de plaat, het rustigere If I Fell en het mooie I Should Have Known Better zijn stuk voor stuk toppers.

Belangrijk op dit album was dat alle nummers geschreven waren door McCartney-Lennon; in die tijd al een zeldzaamheid. Hun muziek blijft echt hangen en klinkt mij allesbehalve gedateerd in de oren: waarom zouden bands als The Kooks anders tegenwoordig nog steeds zo hoog scoren met nummers die in principe niet meer dan een doorslagje zijn dan die van The Beatles?

Kortom, topplaat, ook al hou ik mezelf nog iets meer aan het latere Beatles-werk.

Punten: 9/10

035 - 1963 - The Beatles - With The Beatles

Wat ben ik blij dat ik met het vijfendertigste album onmiddellijk op het eerste album van The Beatles stoot. Hun Abbey Road, Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band, White Album en Revolver behoren al tot mijn all-time favorieten en daarnaast is Macca's solo-optreden in het Sportpaleis nog steeds één van de beste optredens die ik ooit gezien heb, zoniet hét beste.

Daar gaat deze blog natuurlijk niet over, maar wel over "With The Beatles". Aan mijn bovenstaande keuze van Beatles-albums merk je misschien dat ik enkel maar interesse had in het latere werk van The Beatles en het eerder ietwat links heb laten liggen, buiten de echte hitjes natuurlijk.

Toch is "With The Beatles" gevuld met een aantal erg goede nummers: de schitterende opener It Won't Be Long, gevolgd door All My Loving en het niet door McCartney of Lennon geschreven Please Mr. Postman. In het tweede deel vallen vooral I Wanna Be Your Man en de afsluiter Money op.

Toch staan er op deze plaat nog een aantal mindere nummers (Roll Over Beethoven, You've Really Got A Hold On Me), iets wat bij de latere platen niet meer het geval zou zijn. Toch is dit "With The Beatles" gewoon een verplichte plaat voor iedereen die van pop & rock houdt.

Punten: 9/10