The Velvet Underground staat toch vooral als experimenteel en smerig te boek, het was dan ook een verrassing om op deze CD gepolijste, goed afgewerkte, slechts hier en daar experimentele Songs te horen. De reden hiervoor was simpel: John Cale had de band verlaten en de eindverantwoordelijkheid voor de songs lag voornamelijk bij Lou Reed.Op dit minder experimentele karakter van het album heb ik echter niets aan te merken. Een band die werkt met allerlei geluiden, maar er tegelijk goede songs rond kan schrijven, krijgt mijn appreciatie meer dan The Velvet Underground van "White Light/White Heat". De shock na het beluisteren van het album is een stuk minder, maar toch zijn het stuk voor stuk songs die wel de nodige luisterbeurten nodig hebben om door te dringen.
Favorieten? What Goes On, Pale Blue Eyes, Candy Says en Beginning To See The Light. Dit album is wat mij betreft het beste wat ik van The Velvet Underground heb gehoord.
Punten: 10/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten