176 - 1970 - Derek And The Dominos - Layla And Other Assorted Love Songs

Bij een bandnaam als Derek And The Dominos dacht ik eerder aan zwarte muziek dan de muziek van Eric Clapton. Het was dan ook een lichte verrassing om tegen alle verwachtingen in geweldige gitaarmuziek te horen.

Ondanks dat de songs doorheen het hele album super klinken, spreekt de albumtitel toch eerder de waarheid. Dit album draait rond Layla en de andere songs, die op zich allesbehalve slecht zijn, verbleken er toch naast.

Verder is het ook wel duidelijk dat dit album vooral een vehikel is voor Eric Clapton. De rest van de band levert een aardige bijdrage maar toch gaat de meeste aandacht uit naar het gitaarspel van Clapton.

Eric Clapton maakt met dit album een bijzonder goede beurt, maar vooral Layla kan ik beluisteren en blijven beluisteren.

Punten: 9/10

175 - 1970 - Creedence Clearwater Revival - Cosmo's Factory

De jaren '70 gaan van start met het tot nu toe beste album van Creedence Clearwater Revival. "Bayou Country" en "Green River" waren twee verdienstelijke albums, maar toch niet echt origineel genoeg en onderling inwisselbaar. Op dit album laat CCR, en dan met name John Fogerty, pas echt horen wat ze in hun mars hebben.

Ik ben vooral fan de songs Ramble Tamble, de fantastische versie van I Heard It Through The Grapevine en Long As I Can See The Light. Verder staat er met Before You Accuse Me een fantastisch country-uitstapje op dit album en met Travelin' Band gaan ze terug naar de typische rock'n'roll.

De band wijkt niet enorm af van de rock'n'roll-roots op dit album, maar slagen er wel in om dit nog beter, nog strakker en nog interessanter neer te zetten dan op hun eerdere twee albums.

Punten: 9,5/10

174 - 1969 - Frank Zappa - Hot Rats

Met "Hot Rats" van Frank Zappa sluiten we het lange jaar 1969 en ook onmiddellijk de sixties af. Waar The Mothers Of Invention vaak wat te ver zochten, zet Zappa met dit album veruit mijn favoriet neer van de albums waar hij al aan heeft meegewerkt.

Dit album is dan ook nergens experimenteel om experimenteel te zijn, maar mixt progressieve rock, jazz en psychedelica op zo'n manier dat het ineens allemaal 10 keer zo beluisterbaar is als deze stijlen apart.

Het zijn vooral de eerste twee songs, Peaches En Regalia en Willie The Pimp, die bijzonder de aandacht weten te trekken. Het eerste vooral door de fantastische opbouw en de afwisseling die in het nummer zit. Het tweede is dan weer vooral interessant omwille van de geweldige gitaarsolo die erin verwerkt zit. Deze solo strekt zich over het grootste gedeelte van de negen minuten uit die het nummer duurt, maar op geen enkel moment klinkt hij te lang. Daarnaast zit hier ook een vocaal gastoptreden van Don "Captain Beefheart" Von Vliet in verwerkt.

Ook de andere songs zijn meer dan de moeite om een keer te beluisteren. Waar de twee albums van The Mothers Of Invention niet echt om meer riepen, je had immers al een sonisch bombardement overwonnen, doet deze "Hot Rats" dat wel. Fantastisch album!

Punten: 10/10

173 - 1969 - Alexander "Skip" Spence - Oar

Iemand die in Quicksilver Messenger Service, Moby Grape en Jefferson Airplane heeft gespeeld en die een solo-album maakt, daar mag je toch best wat van verwachten. Die iemand hier is Alexander "Skip" Spence; gitarist bij de eerste twee bands en drummer in de laatste. Hij maakte "Oar" in slechts twee weken, maar op geen enkel moment klinkt het zo.

Het is een bijzonder bevreemdend album en het klinkt als niets wat ik eerder gehoord heb. Natuurlijk zijn er dingen bij die naar folk verwijzen, zaken die naar psychedelica verwijzen, maar nergens krijg je het gevoel dat hij aan een herhalingsoefening van bepaalde andere stijlen aan het werken is. Deze plaat is uniek, én gestoord. Want dat deze man niet alles op een rijtje had, dat hoor je wel degelijk in de composities van de songs.

Dit is dus een bijzonder bevreemdend album, met een aantal songs die te volgen zijn voor de gemiddelde muziekliefhebber, maar ook een aantal songs waarbij hij de plank serieus misslaat. Na elke luisterbeurt heb ik dan ook het gevoel goed, maar toch niet dat beetje extra.

Punten: 7,5/10

172 - 1969 - The Stooges - The Stooges

Protopunk, het werd al gebracht door bands als MC5 en The Monks en ook The Stooges maakten eind jaren '60 al iets wat later als de wortels van de punk werden gezien. Hun attitude, hun muziek en hun teksten; alles wijst erop dat we hier aan het begin van een mooi verhaal staan.

Dit album is vooral bekend van songs als I Wanna Be Your Dog, 1969 en No Fun; songs die bij elke liefhebber van dit soort muziek meer dan gekend zijn. Daarnaast heb je nog het fascinerende Ann en de geweldige lange mantra We Will Fall. Dit nummers is rond niets anders dan noise en "wawa"-effecten van de gitaren opgebouwd; geniaal, maar wel een love it or hate it-song!

Met dit album schreven The Stooges muziekgeschiedenis, ook al werd het op het moment van schrijven zo niet ervaren. Een absolute klassieker!

Punten: 10/10

171 - 1969 - Scott Walker - Scott 4

Scott Walker bracht met "Scott 2" al een bijzonder fascinerend album uit en bewees hierop een fantastisch performer te zijn. Op "Scott 4" zet hij voor het eerst enkel eigen materiaal neer, wat opnieuw op een geweldig resultaat uitdraait. Zijn bombastische arrangementen in combinatie met zijn intiemere teksten zijn erg treffend. Daarnaast draagt zijn stem ook grote gedeelten van de muziek.

Toch vind ik dit album iets minder dan "Scott 2" en dat heeft dan voornamelijk te maken met de afwezigheid van covers. Op het andere album stonden twee Brel-covers, maar dat waren ook onmiddellijk de twee beste songs en de beste redenen om die albums opnieuw op te zetten. Op "Scott 4" vind ik niet zo'n song waar ik het album voor zal herinneren.

Al bij al is het dus een hit-and-miss affaire. Er zijn een aantal goeie songs, maar nergens iets wat er écht bovenuit steekt.

Punten: 7/10

170 - 1969 - Fairport Convention - Liège & Lief

"Unhalfbricking" van Fairport Convention was een mijlpaal in de Britse folk. Op "Liège & Lief" zet de band een verder geëvolueerd "Unhalfbricking" neer, maar dan toch met net ietsjes meer rock erin verwerkt.

Vooral de songkeuze valt op: de band houdt zich niet voornamelijk bezig met het maken van originele songs, maar kiest ervoor om traditionele folksongs in een nieuw jasje te verpakken. Iets waar ze bijzonder goed in slagen. Wat onmiddellijk opvalt is de fantastische stem van Sandy Denny. Zij heeft misschien wel één van de mooiste folkstemmen die ik al ben tegengekomen. Daarnaast zijn de songs ook prima gearrangeerd.

Met "Liège & Lief" weten ze het knappe "Unhalfbricking" toch nog te verbeteren.

Punten: 9/10

169 - 1969 - Leonard Cohen - Songs From A Room

Leonard Cohen is altijd al een grote naam geweest voor me, maar het is pas met het debuut "Songs Of Leonard Cohen" dat ik een tijdje geleden beluisterde, dat bij mij is beginnen doordringen wat voor een grootheid het is. Die lijn trekt hij op zijn tweede album "Songs From A Room" snel door.

Op dit album staat echter geen Suzanne zoals op het debuut. Dat was het nummer dat mij het eerst aansprak op het debuut, maar van zo'n hit(je) is hier niets meer te bespeuren. Er staan echter wel een aantal schitterende, aangrijpende songs op dit album: Bird On The Wire, Story Of Isaac en het prachtige The Partisan, dat deels in het Engels en deels in het Frans gezongen wordt.

Het geluid is weinig verfijnd, maar die rauwe emotie doet het hem wel op dit album. Het zorgt ervoor dat je als luisteraar mee wordt getrokken, op zoek naar je emoties, naar gevoelens. Het wordt vaak als een teleurstelling gezien na zijn sublieme debuut, maar ook hierop toont Cohen zich een sublieme songwriter.

Punten: 9,5/10

168 - 1969 - King Crimson - In The Court Of Crimson King

Nog meer Engelse genialiteit, maar van een heel andere orde. King Crimson bracht met In The Court of Crimson King een mijlpaal, een voorloper, in het progrock-genre uit terwijl andere legendarische bands uit het genre nog steeds naar hun stijl aan het zoeken waren.

Aan deze plaat is enkel de hoes al bijzonder fascinerend. Je kunt er uren naar kijken en je blijft er nieuwe zaken op zien, nieuwe emoties op ontdekken. Hetzelfde is het geval met de muziek: bij elke luisterbeurt ontdek je nieuwe zaken, krijg je nieuwe emoties mee die in de muziek verwerkt zitten.

Het album kent slechts vijf songs maar dit zijn stuk voor stuk hoogtepunten. De mix van rock, jazz en klassieke elementen is meer dan enkel maar laten tonen hoe sterk de band technisch is, vaak een probleem bij progbands. Wel zit er in Moonchild een iets te lange, technische improvisatie die misschien niet altijd even interessant.

Hoogtepunten zijn wat mij betreft de vier andere songs. Deze zijn keer op keer bijzonder interessant en laten telkens weer nieuwe elementen los. Alleen daarom is dit al een album dat je als rockliefhebber een keer moet geluisterd hebben.

Punten: 9,5/10

167 - 1969 - Kinks - Arthur - Or The Decline And Fall Of Fall Of The British Empire

The Kinks zijn samen met The Beatles wat mij betreft mee van de interessantste bands uit de jaren '60. In hun muziek hoor je alles wat je dezer dagen in Britpop nog terugvindt. Hun invloed is dus niet te ontkennen. Na "The Village Green Preservation Society" uit 1968 brachten ze in 1969 opnieuw een topalbum uit: "Arthur - Or The Decline And Fall Of The British Empire".

Ook hier staan weer enkele geniale popnummers op: Victoria, Yes Sir No Sir, Some Mother's Son en Shangri-La zijn geweldige songs. Het album is net als "Tommy" van The Who en "S.F. Sorrow" van The Pretty Things een conceptalbum, maar wel één waarvan het verhaal, dat ook rond het leven van een man in Engeland draait, een beetje coherenter en interessanter is uitgewerkt.

"Arthur - Or The Decline And Fall Of The British Empire" is dan ook weer zo'n geweldig Kinks-album dat elke Britpop-liefhebber zou moeten kennen.

Punten: 10/10

166 - 1969 - The Grateful Dead - Live/Dead

Dit live-album van The Grateful Dead uit 1969 is het enige, échte psychedelische dat we tot nu toe in dit lange jaar zijn tegengekomen. De band stond bekend omwille van zijn optredens, dat erg gericht was op improvisaties en lang uitgesponnen composities.

Het album, dat 75-minuten lang is en slechts 7 nummers kent, is opgenomen op 27 februari 1969 in de Fillmore West in San Francisco. Het toont een band in grote vorm die musiceert, improviseert en soleert alsof het een lieve lust is. Daarbij zijn de lange, uitgesponnen solo's een stuk interessanter dan die van een band als Chicago.

Toch laat de plaat in het algemeen geen geweldige indruk na. Het is allemaal net iets teveel over-the-top, waardoor het niet altijd even interessant blijft. Het album is dan ook opmerkelijk omwille van de speelduur en de vele improvisaties, niet omwille van de songs.

Punten: 7/10

165 - 1969 - Isaac Hayes - Hot Buttered Soul

Ik was totaal niet bekend met het werk van Isaac Hayes, waardoor ook de impact van zijn dood in augustus van dit jaar aan mij voorbij is gegaan. Nu ik "Hot Buttered Soul" heb beluisterd, snap ik de invloed van 's mans werk op soul al een stuk beter.

Dit album mag dan slechts vier nummers kennen, toch brengt het de soul die eerder in de jaren '60 verscheen naar een heel ander niveau. Hij brak met de standaard songlengtes van drie à vier minuten en ging voluit voor lange nummers (het kortste duurt vijf minuten, het langste achttien minuten).

Natuurlijk gaat het niet enkel om de lengte van de songs, maar ook om wat er gebracht wordt. Dit is erg bijzonder dankzij de fantastische stem van Hayes, maar ook door het meeslepende instrumentale werk. By The Time I Get To Phoenix is dan weer een song die een bijzonder trage opbouw kent, maar wel in een fantastische climax eindigt.

Isaac Hayes maakte met "Hot Buttered Soul" dan ook een erg bijzonder album uit dat alles uitstraalt wat "zwarte" muziek interessant kan maken. Voor mensen die niet bekend zijn met zijn werk is dat dan ook een absolute aanrader.

Punten: 10/10

164 - 1969 - The Youngbloods - Elephant Mountain

Terwijl een Britse band als Fairport Convention folk gaat verruimen met allerhande vernieuwende arrangementen, kijkt een Amerikaanse band als The Youngbloods eerder richting rock om folk een weer iet of wat andere sound te geven.

De band doet dat op dit album relatief goed. Het is een aangenaam album om als achtergrondmuziek op te zetten en heeft met Darkness Darkness en Sham (met geweldige gitaarlijn) twee uitstekende songs. Toch is er niets wat er echt bovenuit schiet, waardoor het album eerder middelmatig maakt.

Zonde, want er zitten toch een aantal dingen in die wel boeiend zijn.

Punten: 6,5/10

163 - 1969 - Fairport Convention - Unhalfbricking

Eind jaren '60 wilden bepaalde muzikanten een stapje verder gaan met folk dan dat de rest van de sixties gebeurde. Eén van die bands is Fairport Convention en op "Unhalfbricking" maken ze ergens de combinatie tussen Amerikaanse en Britse folk, maar zonder te klinken als een slap aftreksel.

De Dylan-cover Si Tu Dois Partir; (If You Gotta Go, Go Now) is daar een mooi voorbeeld van. Ook het elf-minuten durende A Sailor's Life klinkt bijzonder origineel en blijft boeien van begin tot einde (in tegenstelling tot bijvoorbeeld veel te lang nummers van een band als Chicago, ook al is het niet vergelijkbaar).

"Unhalfbricking" is na "Basket Of Light" van Pentangle opnieuw een best vernieuwend album in de folk-scene.

Punten: 8/10

162 - 1969 - Chicago - Chicago Transit Authority

Positieve punten

• Blazers in rockarrangementen
• Meeslepende gitaarsolo's
• Drie goeie zangers die de vocalen uitstekend delen
• Enkele songs: Does Anybody Really Know What Time It Is, Beginnings, I'm A Man

Negatieve punten

• EINDELOZE gitaarsolo's en nog eindelozer gitaargepiegel (Free Form Guitar)
• Té lange songs waardoor de essentie totaal verloren gaat
• Resultaat: een te lange en niet altijd even boeiende plaat

Punten: 6/10

161 - 1969 - Tim Buckley - Happy Sad

"Goodbye And Hello" van Tim Buckley vond ik een geweldig album, maar "Happy Sad" ben ik niet zo enorm onder de indruk. Waar "Goodbye And Hello" geniale songs bevat, zoekt Buckley op dit album eerder het experiment op en maakt hij lang uitgestrekte, met jazz-invloeden bewerkte composities.

Hierdoor ben ik dan ook niet echt kapot van een song als Gypsy Woman die gewoon te lang duurt om echt interessant te zijn. Het even lange Love From Room 109 At The Islander (On Pacific Coast Highway) is dan misschien ongeveer even lang, het klinkt gewoon tien keer interessanter.

De grote troef is natuurlijk Buckley's stem. Het klinkt misschien wat pathetisch maar hij is en blijft een fantastische zanger, beter dan de meeste van de songs op dit album.

Punten: 7/10

160 - 1969 - Sly & The Family Stone - Stand!

Na The Temptations nog meer funk! Sly & The Family Stone nam dit album op na het commercieel tegenvallende "Life" en was zowat het album van de waarheid voor de band. "Stand!" loste alle verwachtingen in en werd één van de best verkochte albums van de jaren '60. Daarnaast wist de band er ook een plaatsje mee te veroveren op het legendarische Woodstock, waar ze daarenboven nog één van de beste sets van de hele line-up speelde.

Dit album heeft dan ook alles om een succes te worden: goeie songs, een aanstekelijke sound en vernieuwende muzikale richtingen zonder dat inboet aan toegankelijkheid. Kortom, dit album mag best als vernieuwend gezien worden in de soul. Erg goed zijn ook de teksten die maatschappijkritisch en anti-rascistisch zijn.

Eén minpuntje dan toch? Het té lange Sex Machine. De andere songs zijn simelweg een stuk boeiender én meeslepender.

Punten: 8/10

159 - 1969 - The Temptations - Cloud Nine

Van Led Zeppelin over MC5 naar The Temptations; zeg wat je wil, dit boek is perfect voor de muziekliefhebber met een bijzonder brede muzieksmaak. Na heavy rock en pre-punk krijgen we nu een plaatje vol met soul en een beetje funk voorgeschoteld.

Het zijn vooral die funky nummers die goed in de smaak vallen. De eerste helft van de plaat met Cloud 9, I Heard It Through The Grapevine en Runaway Child Running Wild klinken bijzonder innovatief en totaal verschillend van de soul op de tweede helft van de plaat. Ook dat tweede gedeelte is allesbehalve slecht, maar toch een stuk minder boeiend dan het eerste.

Dit album is dan ook vooral interessant dankzij het funk-gedeelte. De rest is de moeite om te beluisteren, maar is bijlange niet zo boeiend.

Punten: 7/10

158 - 1969 - MC5 - Kick Out The Jams

"Kick out the jams, motherfuckers!" MC5 is één van de bands die al erg vroeg met hun geluid tegen het latere punk aanschurkten. Deze band kwam net als The Stooges uit Detroit en kunnen ook dankzij hun compromisloze geluid, linkse anti-establishment teksten en de dreiging die hun muziek oproept ook gemakkelijk als punk gecatalogeerd worden.

Er zat echter nog veel meer in hun muziek: bluesrock, psychedelica, rock & roll, garagerock; zolang het maar luid en ranzig was. Dit album is eigenlijk een live-registratie, blijkbaar was de band op hun best op het podium, wat het allemaal nog een stuk cooler maakt.

Eerder hadden we ook al The Monks, die je kon zien als een soort pre-punk band en ook MC5 maakt een verscheurende indruk op dit album.

Punten: 8,5/10

157 - 1969 - Led Zeppelin - Led Zeppelin II

Nog meer Led Zeppelin! Ook hun tweede album smeekt om keer op keer beluisterd te worden. Dit album is slechts tussen het touren door opgenomen, maar is minstens gelijkwaardig, zoniet beter dan het eerste album.

"Led Zeppelin II" staat weer vol van de geweldige songs: Whole Lotta Love, Heartbreaker, Moby Dick en Thank You zijn gewoonweg geniaal! De riffs van Page, de stem van Plant; weinig muziek weet die combinatie te overtreffen en ook op deze plaat valt opnieuw alles perfect op z'n plaats.

Ook dit album is opnieuw zo'n klassieker waar weinig meer toe te voegen valt aan hetgeen er al over geschreven is. Ik duim alvast voor een reünietour maar of die er ooit zal komen...

Punten: 10/10

156 - 1969 - The Band - The Band

The Band maakte met "Music From The Big Pink" al een erg bijzonder album, maar met hun self-titled tweede album overtreffen ze toch ruimschoots mijn verwachtingen. Gitarist Robbie Robertson plaatste zich op het voorplan als schrijver van de meeste songs op dit album en deed dit werkelijk subliem.

Zo haalde hij invloeden uit folk, country en rock en verwerkte ze tot schitterende songs zoals Rag Mama Rag, Night They Drove Old Dixie Down, Jemima Surrender en Jawbone. Deze mix van stijlen beïnvloedden jaren later nog bands zoals Counting Crowes en The Black Crowes.

"The Band" is een album met nog betere songs dan "Music From The Big Pink". Sowieso weer een tijdloos album.

Punten: 10/10

155 - 1969 - Led Zeppelin - Led Zeppelin

Led Zeppelin is meer dan een band, Led Zeppelin is een icoon. Een icoon dat eind de jaren '60, begin jaren '70 het aangezicht van de rockmuziek deed veranderen en de shift deed maken van bluesrock naar de heavy rock. Natuurlijk zit er nog een hoop blues in, maar toch, wat zij maakten is behoorlijk uniek.

Dit eerste album, met geweldige songs als Dazed And Confused, Good Times Bad Times, Communication Breakdown en Babe I'm Gonna Leave You, is gewoonweg een mijlpaal; iets wat ook maar ieder beetje muziekliefhebber al jaren weet.

Deze plaat heeft dan ook maar weinig meer nodig dan: LUISTEREN NU!

Punten: 10/10

154 - 1969 - Quicksilver Messenger Service - Happy Trails

Met "Happy Trails" van Quicksilver Messenger Service krijgen we in 1969 toch ook nog wat psychedelische rock voorgeschoteld. Dit album ken ik al een tijdje en is vooral bijzonder interessant voor mensen die van lange jams houden.

Zo is het album hoofdzakelijk opgebouw rondom de Who Do You Love-suite. Deze zes nummers, die een kant van de plaat bestreken, zit vol met geweldige instrumentale stukken en solo's die geweldig uitgewerkt zijn. Daarnaast heeft de band met Mona en Cavalry ook nog twee bijzonder interessante nummers (die bolstaan van de solo's) op de tweede helft van de plaat staan.

Misschien is het wel enigszins muziek voor muzikanten, maar toch weet "Happy Trails" in z'n geheel best te overtuigen. 

Punten: 7,5/10

153 - 1969 - The Velvet Underground - The Velvet Underground

The Velvet Underground staat toch vooral als experimenteel en smerig te boek, het was dan ook een verrassing om op deze CD gepolijste, goed afgewerkte, slechts hier en daar experimentele Songs te horen. De reden hiervoor was simpel: John Cale had de band verlaten en de eindverantwoordelijkheid voor de songs lag voornamelijk bij Lou Reed.

Op dit minder experimentele karakter van het album heb ik echter niets aan te merken. Een band die werkt met allerlei geluiden, maar er tegelijk goede songs rond kan schrijven, krijgt mijn appreciatie meer dan The Velvet Underground van "White Light/White Heat". De shock na het beluisteren van het album is een stuk minder, maar toch zijn het stuk voor stuk songs die wel de nodige luisterbeurten nodig hebben om door te dringen.

Favorieten? What Goes On, Pale Blue Eyes, Candy Says en Beginning To See The Light. Dit album is wat mij betreft het beste wat ik van The Velvet Underground heb gehoord.

Punten: 10/10

152 - 1969 - Elvis Presley - From Elvis In Memphis

Het verbaasde me dat Elvis slechts met drie albums in deze lijst aanwezig was, na de beluistering van "From Elvis In Memphis" werd me alweer snel duidelijk waarom: hij heeft gewoonweg geen onvergetelijk album gemaakt. Zijn beste songs moeten gewoon verzameld worden op een best off, dan kan je spreken van een geweldige collectie. Als je je echter door elf nummers moet wringen om dat ene pareltje te vinden, dan heb je al snel genoeg van Elvis.

Dat ene nummer op dit album is In The Ghetto. Hij maakte verder in zijn carrière geen enkel nummer dat zo expliciet politiek getint was, maar dit is toch een voltreffer. Schitterende song op een voor de rest weinig schokkend album.

Punten: 5/10

151 - 1969 - Dusty Springfield - Dusty In Memphis

"A Girl Called Dusty" vond ik eerder al een best onderhoudend album, met een aantal echte topsongs. Met "Dusty In Memphis" probeerde ze haar carrière, die enigszins op een dood spoor terecht was gekomen, in dé stad van de muziek en soul terug vlot te trekken.

Je hoeft alleen al maar naar Son Of A Preacher Man te luisteren om hiervan overtuigd te raken. Enkel dit is al een fantastische song die ervoor zal zorgen dat ze nooit vergeten wordt. De rest van het album is genietbaar, maar zeker niet van het niveau van een Arethe Franklin die toch de betere songs maakte.

Toch verdient dit album zeker een plaatsje in de lijst. Dusty is een geweldige zangeres en wordt vaak nogal eens onder de mat geveegd, iets wat mij betreft zeker niet terecht is.

Punten: 8/10

150 - 1969 - Nick Drake - Five Leaves Left

Het is al bijna 40 jaar geleden dat Nick Drake's "Five Leaves Left" uitkwam, maar dat zou je geen moment zeggen. Dit album klinkt alsof het gisteren uitkwam, mede dankzij de geweldige productie van Joe Boyd (o.a. ook nog R.E.M. en Pink Floyd).

Natuurlijk zijn de songs op dit album stuk voor stuk ijzersterk. Kippevelmomenten? De opener Time Has Told Me en het schitterende Cello Song. Ook River Man is een pracht van een nummer. Deze songs zijn stuk voor stuk zo knap dankzij de geweldige, ietwat ingehouden zang van Nick Drake, het prachtige gitaarspel en de fantastische orchestratie op zowat het hele album. Drake zingt dan niet met de pathos van een Tim Buckley, zijn zang komt nog een stuk emotioneler over.

Nick Drake behaalde met "Five Leaves Left" slechts weinig commercieel succes, maar dit is wel één van die pareltjes die je zeker gehoord moet hebben.

Punten: 10/10

149 - 1969 - Rolling Stones - Let It Bleed

Na een aantal luisterbeurten van "Let It Bleed" wist ik weer waarom ik The Beatles boven The Rolling Stones verkies: The Rolling Stones maakten songs, The Beatles albums. Waar ik op de albums van de Fab Four vaak geen enkel fout nummer tegenkwam, steekt bij mij vooral de opener en de afsluiter op dit album er bovenuit.

Gimme Shelter en You Can't Always Get What You Want zijn dan ook absolute klassiekers. Op de rest van het album doen de Stones het absoluut niet slecht, maar het is gewoon niet bijzonder genoeg om mij te pakken te krijgen. 

Het album is dus niet slecht, maar de Stones weten "Beggars Banquet" bijlange niet te overtreffen.

Punten: 7/10