148 - 1969 - Pentangle - Basket Of Light

Vernieuwende folk mag dan een vreemde uitspraak zijn, hetgeen Bert Jansch en Jacqui McShee op het album "Basket Of Light" maakten onder de noemer Pentangle past hier wel perfect onder.

Dit klinkt immers in z'n geheel niet meer als het debuutalbum van Joan Baez of "The Freewheelin' Bob Dylan". Dit album krijgt een geheel Oosterse sound, mede dankzij de veelvoorkomende sitar, terwijl het nog steeds gerust folk mag genoemd worden. Dit komt uiteraard mede door de zangstijl van Jacque en het kenmerkende gitaarspel van Bert Jansch.

De folkies van de jaren '60 waren hier dan ook niet zo gelukkig mee, maar enkele decennia later blijft het wel beter hangen dan pakweg de albums van Joan Baez of het soloalbum van Bert Jansch omwille van de vernieuwende sound.

Punten: 8/10

147 - 1969 - Bee Gees - Odessa

Als er één band is, waar ik nooit uit eigen beweging naar geluisterd zou hebben, zijn het wel de Bee Gees. Deze band heeft duidelijk nog héél andere, veel creatievere zaken gedaan dan de foute disco van Stayin' Alive. Eind jaren '60 werden ze zelfs gezien als de opvolgers van The Beatles, dankzij hun "White Album" of "Sgt. Peppers", "Odessa".

Ook "Odessa" was een conceptalbum maar van een heel andere orde als "Tommy" van The Who. Waar de Britten verdronken in een wat matig verhaaltje (met schitterende muziek, dat wel), wisten de Bee Gees muzikaal een lijn van zachte, goed gearrangeerde pop neer te zetten. Wat betreft de echte songs steken er vooral opener Odessa (City On The Black Sea) en I Laugh At Your Face uit. Toch zijn mijn favoriete stukken vooral de schitterende orchestrale nummers British Opera en Seven Seas Symphony.

Dat de Bee Gees zo'n muziek gemaakt hebben, was voor mij dan ook een openbaring. Sowieso misschien wel hun beste en meest tijdloze album ooit.

Punten: 10/10

146 - 1969 - Miles Davis - In A Silent Way

Miles Davis wist me al gedeeltelijk voor de jazz te winnen op "Kind Of Blue", maar op "In A Silent Way" maakt hij zonnodig nog meer indruk. De muziek op dit album is namelijk makkelijk te beschouwen als behangpapier, muziek die wel aanstaat als achtergrond, maar waar je verder nauwelijks naar luistert. 

Echter, op zijn eigen manier weet Davis jazz opnieuw uit te vinden door er een soort relaxe vorm van het genre van te maken: soft jazz. Het kan perfect als achtergrondmuziek dienen, maar als je er maar even beter naar gaat luisteren, verbaas je je dat deze muziek ook zo boeiend klinkt.

Miles Davis is dan ook één van de weinige muzikanten die jazz wat mij betreft erg interessant maakt. Net als "Kind Of Blue" een prachtig album.

Punten: 8,5/10

145 - 1969 - The Who - Tommy

"Tommy" van The Who vind ik allicht zowat het beste album dat ik van The Who ken. Niet zozeer omwille van het concept of het verhaal dat erachter hangt, dat is namelijk niet zo enorm vernieuwend of boeiend; wel omwille van de uitwerking en de algehele geweldige muziek op dit album.

Het concept geeft dit album namelijk een heel eigen dynamiek: bepaalde stukken worden regelmatig herhaald, maar telkens op een andere manier. Qua songs moet het wel één van de betere pure rockalbums van de late jaren '60 zijn. Het songmateriaal is erg divers (instrumentale stukken, theatrale rocksongs en erg basic rocknummers waarin akoestische gitaar een centrale rol speelt) waardoor bij elke luisterbeurt er wel nieuwe zaken te ontdekken vallen. Hierdoor kan je het album keer op keer op keer beluisteren zonder het beu te worden. Telkens zit er wel weer een ander stuk in dat aanspreekt.

The Who verliest punten voor het concept an sich, maar wint er voor de songs op het album; en dat is tenslotte wat telt.

Punten: 8,5/10

144 - 1969 - The Beatles - Abbey Road

Aan "Abbey Road" wordt vaak voorbijgegaan als er over albums van The Beatles gesproken wordt. "Revolver", "Sgt. Peppers", "The White Album", zelfs hun eerdere albums krijgen vaak meer aandacht dan dit meesterwerk. 

Voor mij rocken The Beatles op dit album harder dan in de rest van hun oeuvre. Opener Come Together heeft een geweldige vibe; het gehele slot (Polythene Pam, She Came In Throught The Badroom Window, Golden Slumbers, Carry That Weight en The End) staat bol van het fantastische gitaarwerk en ook een song ergens in het midden als You Never Give Me Your Money rockt zowat de rest van hun werk hun broek uit. Something, niet geschreven door Lennon of McCartney maar door Harrison, is dan weer een zachter nummer, maar misschien wel één van de mooiste in hun repertoire.

Zowat de hele plaat werkt dan ook, van begin tot eind. Er is geen enkele slechte song op te bekennen, waardoor dit naar mijn bescheiden mening wel degelijk in de top van het Beatles-werk past; naast een album als "Sgt. Peppers".

Punten: 10/10

143 - 1969 - Creedence Clearwater Revival - Green River

Na "Bayou Country" was "Green River" het tweede album van Creedence Clearwater Revival in 1969. In principe is deze plaat meer van hetzelfde, maar dat blijkt aan het eind van de rit eerder een goede dan een slechte zaak.

Ze slagen er met onder anderen Green River, Tombstone Shadow en Bad Moon Rising namelijk in om een aantal goeie rocksongs af te leveren. Ook de rest van de plaat is aangenaam luisterwerk. Opnieuw geen fratsen, gewoon rocken.

Punten: 9/10

142 - 1969 - Johnny Cash - San Quentin

Wat ik van Johnny Cash denk? Dat kan je makkelijk terugvinden in mijn bespreking van "At Folsom Prison". Op "San Quentin" gaat hij verder op de toen ingeslagen weg; kernwoorden op deze plaat zijn dan ook: gevangenis, live en geniaal!

Slechts één song op deze plaat is dezelfde als op "At Folsom Prison" namelijk Folsom Prison Blues. Daarnaast zijn op "San Quentin" een aantal overbekende songs te vinden: I Walk The Line, Boy Named Sue en Ring Of Fire. Stuk voor stuk geniaal gebracht door The Man in Black, overgoten met een dikke saus van overdonderend applaus van zijn publiek. Mijn favorieten zijn echter Wreck Of The Ol'97, Darlin Companion en het fantastische San Quentin.

Dit is wat mij betreft misschien wel hét ultieme album van Johnny Cash.

Punten: 10/10

141 - 1969 - The Flying Burrito Brothers - The Gilded Palace Of Sin

Country yieehaaaaa! Akkoord, ik ben nooit echt lief geweest voor country, maar het album van The Byrds kon ik wel smaken. Gram Parsons stapte nadat "Sweetheart Of The Rodeo" uitgekomen was alweer uit de band en richtte The Flying Burrito Brothers op, samen met Chris Hillman.

Dat zij de sound van die Byrds-plaat bepaalden, wordt al redelijk snel duidelijk. Ook The Gilded Palace Of Sin klinkt erg country-rock; maar niet het soort country dat ik in de afgelopen 140 albums verschillende malen uitgekost heb, wel de country (rock) die prima klinkt en die ook een niet-liefhebber kan smaken. Vooral met de nummers Hot Burrito Nr. 1 en Hot Burrito Nr. 2 maakten ze twee schitterende songs. Ook My Uncle en Christine's Tune (A.K.A. Devil In Desguise) staan er nog twee vermeldenswaardige nummers op deze plaat.

Waar ik meestal zo snel mogelijk country uit wil zetten, kan ik dit album zeker appreciëren. Samen met Marty Robbins misschien wel mee van het betere country-werk dat ik al gehoord heb uit dit boek.

Punten: 8,5/10

140 - 1969 - Blood, Sweat & Tears - Blood, Sweat & Tears

Hoe klinkt een mix van jazz, rock en een brassband? Juistja, Blood, Sweat & Tears. Deze band deed een heel ander kunstje dan zowat al haar generatiegenoten maar sloeg er wonderwel in om deze drie stijlen te vermengen.

Met Smiling Phases en de megahit Spinning Wheel staan er dan ook twee erg opvallende songs op het album. Daarnaast verrast de band je de ene maal met een eerder uit de psychedelische rock gehaalde "orgel"-arrangement, terwijl ze even later de blazers laten "jazzen" alsof het niets is. Leuk is ook het nummertje Blues waarin na enkele minuten een stukje Sunshine Of Your Love van Cream verwerkt zit.

Toch is het niet van begin tot einde succes; een aantal nummers zijn weinig verrassend waardoor het album niet helemaal weet te boeien.

Punten: 7,5/10

139 - 1969 - Crosby, Stills & Nash - Crosby, Stills & Nash

Crosby, Stills & Nash; het klinkt als één of andere goedkope tent ergens aan de kant van de highways in de Verenigde Staten. Niets is echter minder waar want dit was een echte supergroep. De band werd gevormd uit het uiteenspatten van drie andere bands: The Byrds (Crosby), Buffalo Springfield (Stills) en The Hollies (Nash). 

Op hun self-titled release mocht deze superband dan ook niet falen. En dat doen ze allerminst! De band laat zich opmerken door knappe songwriting, waarbij niet gekozen wordt voor ingewikkelde maar vooral "back-to-basics maar toch nog net een stapje verder"-songstructuren. Laten zich vooral opmerken: Suite: Judy Blue Eyes, Marrakesh Express, Guinnevere en Long Time Gone. Ook Pre-Road Downs verdient een eervolle vermelding.

Wat maakt deze band nu zo speciaal? Welja, de al genoemde songstructuren, maar vooral de perfecte harmonieën die de stemmen vormen. Weinig bands komen met drie stemmen aan zo'n coherente sound.

Dit debuut was dan ook een schot in de roos.

Punten: 9/10

138 - 1969 - Creedence Clearwater Revival - Bayou Country

Ondanks fratsen als Captain Beefheart en een gestoord genie als Frank Zappa ligt het hoogtepunt van het psychedelica-tijdperk achter ons. Muzikanten en bands als Neil Young, The Beatles en The Byrds gingen elk op hun eigen manier terug op zoek naar de essentie van het muziek maken: het schrijven van goede nummers.

Een band als Creedence Clearwater Revival mag hier ook onder geschaard worden. Zij gaan op zoek naar de roots en spelen een soort bluesrock, maar één die wel op de toekomst gericht is en niet "retro" klinkt. Songs als Born On The Bayou, de geweldige Little Richard-cover Good Golly Miss Molly en het overbekende Proud Mary zijn hier het mooiste bewijs van.

Ik ben alvast tevreden: psychedelica was een leuke periode, maar geef mij toch maar een goeie pot rock'n'roll.

Punten: 8,5/10

137 - 1969 - Captain Beefheart And His Magic Band - Trout Mask Replica

Frank Zappa & The Mothers Of Invention vergden met hun plaat "We're Only In It For The Money" bijzonder veel van me. Soms gebeurt het dat er een plaat aan me voorbijkomt die écht teveel van me vraagt. Duke Ellington's "Ellington At Newport" was zo een plaat en Captain Beefheart's "Trout Mask Replica" is er opnieuw zo één.

Waar "We're Only In It For The Money" te beluisteren is voor een normale sterveling is "Trout Mask Replica" dat allerminst. Hier moet je ofwel zwaar voor aan de geestesverruimende middelen zitten om de gehele boodschap te verstaan of compleet gek zijn. De 28 (!!!!) nummers zijn op zogoed als geen enkel moment als "muziek" te herkennen, om compleet gek van te worden!

Captain Beefheart's "Safe As Milk" vond ik wel bijzonder interessant, deze is me net een brug te ver.

Punten: Onnodig, onbeluisterbaar

136 - 1969 - Neil Young With Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere

Ik keek best uit naar dit album van Neil Young. Zijn bijdrages op het album van Buffalo Springfield waren veruit de interessantste en staken met kop en schouders boven het werk van de andere songwriters uit. Met "Everybody Knows This Is Nowhere" komen we ook in 1969 en een beter eerste album hadden ze niet kunnen voorschotelen.

Neil Young zet samen met zijn band Crazy Horse een geweldige prestatie neer die je van bij het begin van Cinammon Girl tot het eind van Cowgirl In The Sand doet verlangen naar meer. Er staan nummers van 10 minuten op, er staan kortere rockende nummers op, maar nergens kreeg ik het gevoel dat het teveel werd. Het hele album vormt een geheel waar nergens iets op af te dingen valt.

Dit album brengt dan ook de echte gitaarrock terug waar het hoort te zijn. Geen tirlantijntjes met uitstapjes naar psychedelica; gewoon zeven nummers schrijven die een duidelijk "rock"-gevoel meegeven. "Everybody Knows This Is Nowhere" is dan ook een uitstekend ROCK-album.

Punten: 10/10

135 - 1968 - Mothers Of Invention - We're Only In It For The Money

Zij die niet herkennen waar de albumcover vandaan komt, gelieve onder die steen vandaan te komen en een aantal posts terug te keren. Frank Zappa en Mothers Of Invention parodiëren hier de cover van "Sgt. Peppers" en doen dit eigenlijk redelijk grappig.

Het vorige album van Mothers Of Invention vond ik wel aardig, maar het was me allemaal net wat té gek. Ook op dit album heeft Zappa vooral geen compromissen gesloten, maar toch is het allemaal net ietsjes verteerbaarder. Alle nummers lopen zowat in elkaar over, er wordt gespeeld met effecten, stemmen worden vervormd, niets klinkt zoals je het op het eerste gehoor denkt te hebben gehoord; maar toch valt er op dit album best wat te genieten. Daarbij komt natuurlijk nog een flinke portie humor die doorheen de nummers loopt en je weet dat je te maken hebt met een aardig album.

Toch is dit niet het soort albums dat ik hierna nog vaak zal opzetten. Leuk als een soort aardigheidje tussendoor, maar niet om alle dagen te beluisteren.

Punten: 8/10

134 - 1968 - The Beatles - The Beatles (aka The White Album)

Een dubbelalbum met daarop dertig songs die stuk voor stuk toppers zijn; dat konden enkel The Beatles. De band was dan wel niet meer wat het moest zijn, de meesten konden niet meer door één deur met elkaar, toch sloegen ze er op de één of andere manier nog wel in om prima nummers te schrijven.

Natuurlijk zijn McCartney en Lennon geweldige songwriters, maar ook Harrison stond zijn mannetje met naar mijn idee het beste nummer op de plaat: While My Guitar Gently Wheeps. Andere toppers? Ach, Back In The U.S.S.R., Happiness Is A Warm Gun, Martha My Dear, Blackbird, Julia, Birthday, Yer Blues, Helter Skelter, Revolution 1, Cry Baby Cry; de lijst lijkt wel eindeloos.

Na "Sgt. Peppers" was dit een ruk naar een heel ander soort muziek, de band ging liedjes schrijven, maar ook stevige gitaarrock maken. The Beatles moet dan ook één van de meest veelzijdige bands ooit zijn.

Punten: 10/10

133 - 1968 - The Byrds - Sweetheart Of The Rodeo

Het zesde album van The Byrds, het vijfde in het boek, is een album dat allesbehalve aansluit op de folk, hippiemuzik en lichte psychedelica die de band eerder maakte. Na het vertrek van David Crosby en Michael Clarke ging de band namelijk een heel andere richting uit: country! Howdy boys! 

Vervangers van Crosby en Clarke waren Kevin Kelley en Gram Parsons. Die laatste was het enige bandlid dat credits kreeg voor song-writing op dit album. Twee songs waren mede van zijn hand namelijk Hickory Wind en One Hundred Years From Now. Al de rest waren interpretaties van songs van andere songwriters zoals Charles en Ira Louvin, Woody Guthrie en last but not least Bob Dylan.

De country-rock op dit album mag wel redelijk vooruitstrevend genoemd worden. Veel artiesten haalden hier later hun inspiratie uit en het geluid dat ze neerzetten verschilde van pakweg een Merle Haggard. Ergens is Sweetheart Of The Rodeo zelfs leuk om naar te luisteren, ook al ben ik allesbehalve een country-fan.

Na dit album viel de band helemaal uit elkaar, maar toch hadden The Byrds weer een album neergezet dat later de nodige invloed zou uitoefenen op de country. Chapeau!

Punten: 7,5/10

132 - 1968 - Van Morrison - Astral Weeks

OK, cut the crap, ik ga het maar onmiddellijk zeggen: een grote fan van Van Morrison zal ik nooit worden. Daar veranderd ook enkele keren luisteren naar "Astral Weeks" helemaal niets aan. Hoe dit komt? Niets op dit album schiet ook maar iets boven de middelmaat uit, nergens klinken de nummers gevarieerd en op geen enkel moment schiet ik op met het idee dat dit nummer echt een topper is. De redenen hiervoor zijn legio: instrumentatie (ondanks de schitterende dwarsfluit) raakt mij amper, de nummers zitten niet bepaald gevarieerd in elkaar en ook Morrison's stem blijft redelijk op de vlakte.

Al bij al is dit album dus redelijk doorsnee. Hier zullen zeker liefhebbers voor te vinden zijn, maar die schrijft niet op deze blog.

Punten: 6/10

131 - 1968 - The Zombies - Odessey And Oracle

Dit is een album dat echt te plat is voor woorden; althans, dat was mijn oordeel na enkele nummers luisteren. "Odessey And Oracle" is echter geen album dat je na één luisterbeurt kunt beoordelen want eenmaal je wat dieper gaat graven, blijkt dit enorm interessant te worden.

The Zombies bleken met hun Britse, psychedelische pop immers een kind van hun tijd te zijn, maar langs de andere kant zijn er juweeltjes terug te vinden op dit album die allesbehalve "verouderd" klinken. Ze klinken nog enorm fris en geven hun pracht luisterbeurt na luistebeurt prijs. Meest bekende nummers is uiteraard Time Of The Season, reeds in hopen commercials en series gebruikt, 2 miljoen exemplaren van verkocht...alleen jammer dat de single uitkwam toen de band al gesplit was, wegens gebrek aan succes.

Dat doet uiteraard geen afbreuk aan de pracht van "Odessey And Oracle". Voor de fans van The Beatles zeker een aanrader.

Punten: 9/10

130 - 1968 - Scott Walker - Scott 2

Scott Walker maakte met "Scott 2" een album dat totaal niet in de tijdsgeest van eind de jaren '60 paste. Vooral zijn vocaal werk en de pompeuze, eerder klassieke arrangementen springen op dit album namelijk in het oor. Geen psychedelica of andere lichte popdeuntjes te bespeuren op dit album dus!

Het best kan Scott Walker misschien vergeleken worden met Jacques Brel. De drie, meest opvallende nummers op dit album zijn er dan ook van Brel: de opener Jackie (waarna eigenlijk de rest van de plaat overbodig wordt), Next en The Girls And The Dogs. Voor de rest luistert het allemaal aardig weg, maar is het allesbehalve wereldschokkend.

De drie Brel-nummers maken dit album wel tot een topper.  Scott Walker, geweldige zanger.

Punten: 8/10

129 - 1968 - Caetano Veloso - Caetano Veloso

Os Mutantes bracht eerder in 1968 al een goed album uit, maar mijn absolute favoriet op het vlak van Braziliaanse muziek op dit moment is Caetano Veloso. Dit album brengt psychedelica maar dan wel met een exotische, Braziliaanse twist. Geen kopie dus van al het Brits en Amerikaans geweld, maar een heel eigen interpretatie van het genre.

Een belangrijk elemenent hiervoor is de taal: alle nummers zijn in het Portugees gezongen. Je moet echter geen schrik hebben, de teksten zijn wat mij betreft niet essentieel in de hele ervaring van het album.

Laat je immers wegzinken in de schitterende de muziek die Latijn-Amerikaans geïnspireerd is, maar wel met schitterende gitaarakkoorden erin verwerkt. De muziek klinkt bijzonder dromerig en neemt je mee op een reis doorheen je gedachten; misschien dat dit niet de bedoeling is van dit album, maar bij mij heeft het in ieder geval wel dat effect.

Wat betreft de songs: vooral Tropicalia, Clarice en Clara steken er bovenuit. Deze zijn allemaal geweldig en slepen je mee in een wereld van ritmes, langs de vreemde taal heen.

Na de bossa nova, waar meer bedenkelijk materiaal van is voorbijgekomen dan interessant, en Os Mutantes het absolute hoogtepunt in de Braziliaanse muziek van de jaren '60.

Punten: 10/10

128 - 1968 - Jeff Beck - Truth

Een gitarist neemt een album op met The Yardbirds, waar hij onder andere samenspeelt met met Jimmy Page. Verlaat de band 18 maand later, deels dankzij een verslaving aan de sterke drank en gaat dan maar solo spelen. Hij componeert een aantal hitjes en brengt een album uit waarop ook weer een aantal nummers staan die mede gecomponeerd zijn door Jimmy Page en het geheel werd ingezongen door Rod Stewart. Dat is zowat het verhaal van Jeff Beck tot hij het album "Truth" uitbracht.

Met dit album bewees hij echter één van de gitaarhelden van de jaren '60 te zijn. Zijn gitaarmelodieën zitten vol gevoel en zijn schitterend gespeeld. Dit is geen gitaarheld die enkel maar wil tonen hoeveel noten hij per halve seconde kan spelen, wel is van belang hoe hij ze speelt.

Op het album staat ook een cover van You Shook Me, hetzelfde nummer dat Led Zeppelin enkele maanden later zou coveren. Deze is niet slecht gebracht, maar diegene van Led Zeppelin klinkt nog een tikkeltje beter. Voor mij bevindt het hoogtepunt zich absoluut bij het instrumentale nummer Beck's Bolero, schitterend gespeeld, puur vakmanschap.

Jeff Beck stond niet voor niets in de top-20 van de gitaarhelden in Rolling Stone. Eén van de betere albums die ik al hoorde in het boek.

Punten: 10/10

127 - 1968 - The Band - Music From Big Pink

Heerlijk, zo'n compleet andersklinkend album in tijden van psychedelica. Hoe goed ze ook mogen zijn, ze klinken toch een stuk vergankelijker dan de muziek die The Band maakt. Hun country-rock klinkt tijdloos en blijft na tal van luisterbeurten overeind.

Wie is The Band nu eigenlijk? Zij begeleidden Bob Dylan en met drie songs geschreven door de master himself kregen zij nu ook de nodige aandacht. Een vaste stijl, zelfs een vaste zanger is bij The Band evenmin te vinden: alles wisselt af maar tegelijk blijf je ook een zeker stramien ontdekken dat doorheen heel het album loopt.

Topnummer is natuurlijk de hit The Weight, maar ook een song als Chest Fever kan ik bijzonder goed appreciëren. Ook de andere songs zijn goed en luisteren lekker weg; een album waar je weinig mis mee kan doen!

Punten: 8,5/10

126 - 1968 - Small Faces - Ogden's Nut Gone Flake

Ondanks dat psychedelica al over haar hoogtepunt heen was in 1968 zijn er toch twee best aardige, Britse albums uitgebracht dat jaar: "S.F. Sorrow" van Pretty Things en "Ogden's Nut Gone Flake" van Small Faces (wat nog volgt weet ik uiteraard niet...).

Naast de geniale albumcover, zit het muzikaal ook best snor; vooral dan de eerste zes nummers. De plaat was namelijk onderverdeeld in twee kanten: één met allemaal losse songs en een concept. De losse songs zijn stuk voor stuk geweldig, met als uitschieters de intro (Ogden's Nut Gone Flake), Afterglow Of Your Love en het overbekende maar nog steeds fantastische Lazy Sunday.

Het conceptgedeelte is muzikaal ook best te pruimen, maar jammer genoeg wordt tussen de songs door steeds het tempo gestoord door Stanley Unwin. Hetgeen de band blijkbaar niet in de songs verwerkt kreeg, moest hij dan maar vertellen; een techniek die ik eerlijk gezegd maar niets vind. Het breekt heel het album en het is gewoonweg oninteressant om een concept in tussenteksten tussen de songs door weg te steken.

Desalniettemin zijn de eerste zes songs absolute pareltjes en alleen dat is al de moeite om dit album een keer een kans te geven.

Punten: 7,5/10

125 - 1968 - Simon And Garfunkel - Bookends

Op "Parsley, Sage, Rosemary And Thyme" was ik al helemaal verkocht aan Simon And Garfunkel. Ik concludeerde dat het een album was met twaalf bloedmooie nummers en dat het de perfecte introductie is voor een niet-kenner van hun werk.

Daar kom ik nu van terug: "Bookends" is namelijk nog mooier, nog perfecter én herbergt een hitje dat iedereen kent: Mrs. Robinson. Zelfs met de massa's airplay die het nummer heeft gekregen blijft dit gewoon prachtig, hoewel ik America en Overs nog net dat ietsje meer vind hebben.

Ik kan echter dezelfde conclusie trekken: op dit album staat geen slecht nummers, het is perfect in balans en herbergt opnieuw twaalf bloedmooie songs. Misschien een nog wel betere introductie voor zij bij wie de naam een belletje doet rinkelen maar verder niet veel van hun werk kent.

Punten: 9,5/10

124 - 1968 - The Pretty Things - S.F. Sorrow

"S.F. Sorrow" van The Pretty Things wordt weleens het eerste conceptalbum genoemd, iets wat dan misschien niet helemaal waar is omdat er eerder al een aantal CD's waren uitgekomen met nummers waarvan de teksten in het verlengde van elkaar lagen. Eerste rockopera, waarbij er een verhaaltje van A tot Z verteld wordt, is dan weer meer correct, maar klinkt tegelijk ook erg pompeus voor een CD en band die weinig uitstaans hebben met het concept "opera".

Laat het ons het dan ook gewoon een lekker album noemen. "S.F. Sorrow" luistert immers lekker weg en er staan een aantal goede nummers op, zoals S.F. Sorrow Is Born of Baron Saturday. De band speelt een soort psychedelica met een Britse twist, een muziekstroming die eind jaren '60 best populair was.

Dit album is dan niet het beste wat ik gehoord heb, zeker ook niet het slechtste. Best genietbaar dus.

Punten: 8/10

123 - 1968 - Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida

Het gebeurt me wel eens dat ik een nummer ken vanop TV, maar helemaal niet weet van wie het in godsnaam is. Dat is me ook voorgevallen met In-A-Gadda-Da-Vida. Als kind van The Simpsons-generatie ken ik dit nummer uit een episode waarin Bart zijn ziel verkoopt aan Milhouse en dit nummer in de kerk wordt gezongen. Ik vond het een enorm cool nummer, maar tegelijk had ik geen enkel idee wie dit nummer geschreven had. Had ik beter opgelet had ik het echter kunnen weten: Bart deelde namelijk voor de kerkdienst bladen uit met daarop de naam van de componist: I. Ron Butterfly.

Maar ik dwaal af, dit stukje draait om het hele album en daar schiet "In-A-Gadda-Da-Vida" toch rijkelijk tekort. De andere nummers waren duidelijk niet gecomponeerd om een zelfde catchyness te bekomen die ze wel met In-A-Gadda-Da-Vida te pakken hebben. Ook het niveau ervan is bij momenten niet echt om over naar huis te schrijven.

Het is dan ook het zeventien-minuten durende In-A-Gadda-Da-Vida dat alle aandacht opeist, of je het nu leuk vindt of niet. Dit nummer maakte Iron Butterfly bekend en is ook zowat het enige was ze gepresteerd hebben, op wat semi-leuke nummers uit latere albums na. Op optredens die ze tegenwoordig nog doen, staat iedereen niet voor niets op dit nummer te wachten. Om de één of andere reden slaat het nu ook nog steeds aan, gezien ik de voorbije drie dagen al heel wat keren het refreintje opgedreund heb.

Maakt een zeventien-minuten durend nummer een heel album goed? Geen denken aan: "In-A-Gadda-Da-Vida" is een matig album maar In-A-Gadda-Da-Vida is wel een meesterwerkje.

Punten: 7,5/10

122 - 1968 - Dr. John, The Nighttripper - Gris Gris

Dit album draait één en al om ritme: Dr. John levert hier namelijk een album af waarbij de ritmes duidelijk afkomstig zijn van landen als Haïti, Brazilië en uit een stad als New Orleans. Het is dan ook een lange hypnotische trip door de vele herhalingen van de ritmes. De perfecte songs zijn hier dan ook niet te vinden, maar wel een geweldige, erg donkere sfeer. Het lijkt heel de tijd alsof er een voodoo-ceremonie aan de gang is waar je zelf getuige van bent.

Sluit dan ook je ogen, laat je meedrijven op de ritmes, en je ontdekt dat dit album wel degelijk een klein meesterwerkje is.

Punten: 9/10

121 - 1968 - The United States Of America - The United States Of America

Stel jezelf voor: een stel moslims die een band beginnen met als naam New York, WTC of 9/11; het zou een schokgolf veroorzaken, niet? Dat is ook zowat de schok die er ontstond bij het opstarten van een band genaam The United States Of America, laat jaren '60 door een geregistreerd communist, de aartsvijand die een symbool gebruikt/misbruikt om zijn boodschap voor te brengen.

Deze band bracht slechts één album uit, wat dan ook nog maar matig verkocht. De band wijdt dit aan de slechte promotie door het label, toch denk ik dat het gebrek aan toegankelijkheid dit album zeker geen goed deed. Er staan wel een aantal fijne nummers op The Garden Of Earthly Delights, I Won't Leave My Wooden-Wife For You Sugar of Stranded In Time (dat me om de één of andere reden steeds aan Eleanor Rigby doet denken), maar toch is dit album niet hetgeen ik in muziek zoek. Het hele spacy effect dat een hele tijd "over" de plaat heen ligt is me namelijk net wat teveel en doet me een beetje terugdenken aan "The Piper Of The Gates Of Dawn", een album dat me ook al niet zo enorm beviel.

Ik kan The United States Of America dan ook maar matig appreciëren. Na enkele luisterbeurten wordt het al interessanter, maar ik geloof niet dat dit een album is dat ik nog meerdere keren ga beluisteren.

Punten: 7/10

120 - 1968 - Big Brother & The Holding Company - Cheap Thrills

Bij een album als dit hoort maar één woord: geweldig! Big Brother & The Holding Company was de band van Janis Joplin, een vrouw die de blues voor vrouwen een heel ander gezicht gaf. Haar stem is gewoon perfect om blues en rock'n'roll te zingen, de overgave waarmee dit alles gebeurt is van een ongezien niveau.

Op dit album, met Summertime en Piece Of My Heart als uitschieters, bereikt daarnaast ook de band een bijzonder hoog niveau. De gitaarsolo's zijn om van te smullen en de ritmesectie staat als een huis. Als je dan ook nog eens een stem als Janis in je band hebt, kan je probleemloos spreken van een voltreffer. Zelden een vrouw gehoord die zo de stemmen van de hemel weet te zingen.

Dit album is dan ook voor alle rockliefhebbers een album dat je in huis moet hebben, of toch tenminste een keertje beluistert.

Punten: 10/10

119 - 1968 - The Byrds - The Notorious Byrds Brothers

Dat er wel iemand met bijzonder veel bewondering voor The Byrds op de redactie van dit boek werkte mag duidelijk zijn. Geen enkele band komt zo vaak voor in het boek, op The Beatles en nog wat latere helden na dan, dan hen terwijl ze naar mijn idee nu ook weer niet dé meest uitzonderlijke band zijn.

Net als op de vorige albums zetten ze ook op "The Notorious Byrds Brothers" een solide prestatie neer die dan wel erg aangenaam is, maar nu ook weer niet wereldschokkend. Songs als Wasn't Born To Follow en Change Is Now zijn dan wel aardig gearrangeerd, toch is het nu ook weer niet zo bijzonder.

Dat is zowat de conclusie na herhaaldelijke beluisteringen over dit album: goed, maar niet zo bijzonder. Hoewel het album wel boeiender wordt, luisterbeurt na luistebeurt, is het niet dé klassieker die je uit 1968 moet hebben.

Punten: 8/10