Het gebeurt me wel eens dat ik een nummer ken vanop TV, maar helemaal niet weet van wie het in godsnaam is. Dat is me ook voorgevallen met In-A-Gadda-Da-Vida. Als kind van The Simpsons-generatie ken ik dit nummer uit een episode waarin Bart zijn ziel verkoopt aan Milhouse en dit nummer in de kerk wordt gezongen. Ik vond het een enorm cool nummer, maar tegelijk had ik geen enkel idee wie dit nummer geschreven had. Had ik beter opgelet had ik het echter kunnen weten: Bart deelde namelijk voor de kerkdienst bladen uit met daarop de naam van de componist: I. Ron Butterfly.Maar ik dwaal af, dit stukje draait om het hele album en daar schiet "In-A-Gadda-Da-Vida" toch rijkelijk tekort. De andere nummers waren duidelijk niet gecomponeerd om een zelfde catchyness te bekomen die ze wel met In-A-Gadda-Da-Vida te pakken hebben. Ook het niveau ervan is bij momenten niet echt om over naar huis te schrijven.
Het is dan ook het zeventien-minuten durende In-A-Gadda-Da-Vida dat alle aandacht opeist, of je het nu leuk vindt of niet. Dit nummer maakte Iron Butterfly bekend en is ook zowat het enige was ze gepresteerd hebben, op wat semi-leuke nummers uit latere albums na. Op optredens die ze tegenwoordig nog doen, staat iedereen niet voor niets op dit nummer te wachten. Om de één of andere reden slaat het nu ook nog steeds aan, gezien ik de voorbije drie dagen al heel wat keren het refreintje opgedreund heb.
Maakt een zeventien-minuten durend nummer een heel album goed? Geen denken aan: "In-A-Gadda-Da-Vida" is een matig album maar In-A-Gadda-Da-Vida is wel een meesterwerkje.
Punten: 7,5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten