Ondanks dat psychedelica al over haar hoogtepunt heen was in 1968 zijn er toch twee best aardige, Britse albums uitgebracht dat jaar: "S.F. Sorrow" van Pretty Things en "Ogden's Nut Gone Flake" van Small Faces (wat nog volgt weet ik uiteraard niet...).Naast de geniale albumcover, zit het muzikaal ook best snor; vooral dan de eerste zes nummers. De plaat was namelijk onderverdeeld in twee kanten: één met allemaal losse songs en een concept. De losse songs zijn stuk voor stuk geweldig, met als uitschieters de intro (Ogden's Nut Gone Flake), Afterglow Of Your Love en het overbekende maar nog steeds fantastische Lazy Sunday.
Het conceptgedeelte is muzikaal ook best te pruimen, maar jammer genoeg wordt tussen de songs door steeds het tempo gestoord door Stanley Unwin. Hetgeen de band blijkbaar niet in de songs verwerkt kreeg, moest hij dan maar vertellen; een techniek die ik eerlijk gezegd maar niets vind. Het breekt heel het album en het is gewoonweg oninteressant om een concept in tussenteksten tussen de songs door weg te steken.
Desalniettemin zijn de eerste zes songs absolute pareltjes en alleen dat is al de moeite om dit album een keer een kans te geven.
Punten: 7,5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten