Het eerste solo-album van Syd Barrett is een moeilijke nooit om kraken. Niet dat de songs vreselijk complex zijn, wel omdat ik gedurende het hele album tussen twijfel en euforie zweef (en niet omdat ik net als Syd aan de pot met verboden snoepjes heb gezeten).Nee, dit album is gewoon geniaal, gestoord tot irritant in één keer. Zelfs in één song (Dark Globe) zijn momenten van geniale ingevingen afgewisseld met gestoorde, irritante en ronduit valse passages (wat uiteraard wel de bedoeling is). Zelf ben ik 200% fan van het nummer Octopus.
Dit album is echter zo'n persoonlijke belevenis dat je dit zelf een keer moet checken. In ieder geval één van de meest schizofrene platen uit deze reeks.
Punten: 8/10
