De kracht van een goed album? Keer op keer blijven verrassen. Dat is ook wat "The Velvet Underground And Nico" keer op keer doet: dit is geen album waar je zomaar aan went, bij elke beluistering geeft dit album namelijk weer nieuwe verrassingen prijs. De band kon dan ook naar jaren '60 normen behoorlijk compromisloos opnemen, dankzij het blinde vertrouwen en bijbehorende blanco cheque van hun manager Andy Warhol.De invloed van deze plaat is ook pas later naar voren gekomen, want in 1967 werd het album allesbehalve enthousiast onthaald door muziekpers en publiek. Weinig mensen hadden wat met de experimentele muziek van The Velvet Underground en dat bleek ook uit de verkoopscijfers. Nu blijken echter heel wat muzikanten goed geluisterd te hebben naar dit album, want de invloeden op andere muziekstromingen haal je er keer op keer uit.
Van zowat alle songs op deze plaat druipt de rauwe schoonheid af: I’m Waiting For The Man, Venus In Furs, Heroin, All Tomorrow's Parties, Run Run Run Run; kortom, zowat alles wat op "The Velvet Underground And Nico" staat is rauw, hard maar is tegelijk toch prachtig en pakkend.
Deze plaat heeft nog niets aan relevantie moeten inboeten en is zelfs vandaag nog steeds revolutionair te noemen.
Punten: 10/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten