118 - 1968 - Blue Cheer - Vincebus Eruptum

Na twee straffe madammen, wat country en een singer-songwriter is het eindelijk nog eens tijd voor wat luider gitaarwerk; en wat heb ik dat gemist! Blue Cheer is de naam van de band en "Vincebus Eruptum" die van het album, een album waarmee een nieuwe standaard in de heavy muziek werd gezet.

Wie de documentaire Metal: A Headbanger's Journey heeft gezien, weet dat Summertime Blues van Blue Cheer gezien wordt als één van de allereerste heavy metal-nummers ooit. Deze cover van Eddie Cochran is op "Vincebus Eruptum" geweldig uitgevoerd en laat me ook voor het eerst in dit boek echt headbangen.

Verder is dit album vooral véél "mentaliteit", het willen rocken, het heavy willen zijn; maar niet echt "kwaliteit". De songs zijn goed (Parchment Farm en Out Of Focus) maar niet uitzonderlijk van niveau. Elke riff wordt gespeeld met bijzonder veel spelplezier en met behoorlijk wat inzet, maar nergens is de band "monumentaal" te noemen.

"Vincebus Eruptum" is desalniettemin een bijzonder leuk werkstukje voor de liefhebbers van de heavy blues.

Punten: 8/10

117 - 1968 - Aretha Franklin - Lady Soul

Na Laura Nyro komt er nog zo'n straffe madam: Aretha Franklin. "I Never Loved A Man The Way I Love You" was een bijzonder knappe plaat en "Lady Soul" moet hier allerminst voor onder doen. Was het op de de andere plaat nog Respect dat de show stal, op dit album is de absolute blikvanger You Make Me Feel (Like A Natural Woman).

Echter, dit album is veel meer dan enkel dat ene bekende nummertje. Aretha zingt de sterren van de hemel en bewijst dat zij de enige echte Lady Soul is. Ook de songs zitten goed in elkaar en zijn een genot om naar te luisteren.

De titel "Lady Soul" is dan ook niet voor niets gekozen. Aretha Franklin bewijst op dit album dat ze een ongelooflijk straffe soulmadam is!

Punten: 9/10

116 - 1968 - Laura Nyro - Eli & The Thirteenth Confession

Waar Kate Bush en Tori Amos hun inspiratie haalden hoor je op Laura Nyro's album "Eli And The Thirteenth Confession". Laura Nyro zet op dit album 13 bijzonder interessante nummers neer, waarvan de stijl varieert tussen pop, soul en jazz.

Haar zangstijl zorgt voor een bijzonder divers album, maar diezelfde zangstijl zorgt ervoor dat het in die afwisseling toch nog coherent klinkt. De nummers klinken allemaal erg gevarieerd, waarbij mij vooral Eli's Coming en Decembers Boudoir bijzonder bevielen. Deze songs laten Laura Nyro op de top van haar kunnen horen.

Dat ze niet zo bekend is als de twee dames die haar ongetwijfeld als voorbeeld hebben, ligt aan haar stijl. De critici eind jaren '60 konden hier nauwelijks mee overweg en wisten dan ook geen raad met haar albums. Toch is ze zonder twijfel een straffe madam!

Punten: 9/10

115 - 1968 - Johnny Cash - At Folsom Prison

Johnny Cash speelde country, inderdaad, maar god, wat is zijn muziek toch tientallen keren interessanter dan zowat alle country die verder op aarde gespeeld wordt (hoewel ik Marty Robbins best dicht vind komen). Johnny Cash was een fenomeen, een held, een man die alle muziek oversteeg en mee van het beste voortbracht in de moderne muziekgeschiedenis.

Op "At Folsom Prison" speelt hij voor een aantal gevangen in Folsom, Californië. Dit doet hij op een geniale manier, met songs waar een hoop thema's in verwerkt zijn die de gevangen ook aanbelangen. Hij zingt over de gevangenis (At Folsom Prison), de laatste minuten van een ter dood veroordeelde gevangen (25 Minutes To Go), menselijk verlies (I Still Miss Someone), moord (Cocaine Blues) en God (Greystone Chapel).

Dit album kan je in verschillende versies tegenkomen: de originele versie maar ook de verlengde versie waar heel het optreden op te vinden is. Ik kan enkel maar die laatste aanbevelen, elk nummer van Cash meer is een extra meesterwerk in je handen.

Punten: 10/10

114 - 1968 - Leonard Cohen - The Songs Of Leonard Cohen

Dit album heeft het singer-songwritergenre definitief veranderd, daar kan geen twijfel over bestaan. De stijl op dit album is misschien wel vergelijkbaar met de meer folky singer-songwriters, maar Leonard Cohen heeft een heel andere stijl op het vlak van teksten die bitterzoete tristesse uitstraalt.

Ik kan dan ook niet anders dan zeggen dat dit album pure genialiteit uitademt. Geen enkele singer-songwriter weet mij dieper in de put te rammen dan Leonard Cohen. Geen enkele singer-songwriter brengt mij tranen in de ogen, op Leonard Cohen na. Alle songs op dit album hebben een prachtige tekst die je gewoonweg gehoord moet hebben.

De songs dan: iedereen kent allicht Suzanne maar ook The Stranger Song, Sisters Of Mercy en Teachers zijn schitterende, meeslepende songs. In principe kan je dat gerust over het hele album zeggen. Perfectie, niets minder dan dat.

Punten: 10/10

113 - 1968 - The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland

"Are You Experienced?" had de songs, "Axis: Bold As Love" had de geweldige riffs; "Electric Ladyland" heeft beide en is veruit het beste werk dat Jimi Hendrix ooit heeft voortgebracht. Jammer genoeg was het ook meteen zijn laatste...

De plaat is opgehangen aan twee extreem lange songs: Voodoo Chile en 1983... (A Merman I Should Turn To Be). Het ene klokt net boven het kwartier af, het andere net eronder maar beiden zijn meesterwerkjes die je simpelweg niet beu geraakt. Jimi Hendrix mocht dan één lange LSD-trip hebben tijdens het schrijven ervan, toch gaat hij nergens echt te ver. Met andere woorden, het blijft gelukkig allemaal beluisterbaar.

Ook de wat kortere songs overtuigen: Have You Ever Been (To Electric Ladyland), de Bob Dylan-cover All Along The Watchtower en de fantastische afsluiter Voodoo Child (Slight Return). Deze laatste is een kleine bewerking van het langere Voodoo Chile, meesterlijk gedaan.

"Electric Ladyland" is in alle geval wat mij betreft het ultieme Jimi Hendrix-album.

Punten: 10/10

112 - 1968 - Os Mutantes - Os Mutantes

Nog meer muziek met een exotisch tintje, dit keer uit Brazilië, wordt ons gebracht door Os Mutantes. Waar andere Braziliaanse albums uit Brazilië in deze lijst eerder duffe bossa nova brengen, brengt dit Os Mutantes met hun self-titled een bijzonder spannen album dat je niet als typisch Braziliaans zou betitelen.

Akkoord, er zitten dan wel wat randjes Zuid-Amerikaanse muziek aan, toch kan je dit album hoofdzakelijk als exotische psychedelica betitelen. Of misschien ook als bijzonder radicale psychedelica, want geen enkele Britse of Amerikaanse hippieband brengt iets inventievers als dit Braziliaans drie/viertal.

Hierdoor is dit een album dat intrigeert, eentje waarbij je permanent op het puntje van je stoel zit om goed te kunnen horen wat er nu gebeurt. Met andere woorden, naast bossa nova kwam er ook interessante muziek uit Brazilië eind jaren '60.

Punten: 8,5/10

111 - 1968 - Ravi Shankar - The Sounds Of India

Na het prima album van Shivkumar Sharma hoopte ik met "The Sounds Of India" van Ravi Shankar een even aangenaam album tegen te komen. De heer Shankar geeft in het eerste nummer een erg interessante inleiding over Indiase muziek. In een paar minuten probeert hij wat uitleg te geven zodat je dit album nog beter leert appreciëren.

Mij lukt het jammer genoeg niet om van dit album te genieten. De vier nummers die op de inleiding volgen klinken me nagenoeg hetzelfde, wat na een tijdje ongelooflijk gaat irriteren. Nergens heb ik het gevoel dat ik "The Sounds Of India" ook maar dieper ga appreciëren, ook niet na het nogmaals beluisteren van de inleiding.

Simpele slotsom: dit is gewoon mijn soort muziek niet. Ik geef dan ook geen punten, wegens totaal irrelevant.

110 - 1968 - The Kinks - The Village Green Preservation Society

"Something Else By The Kinks" mocht dan een absolute voltreffer zijn, "The Village Green Preservation Society" is nog een stapje hoger. Dit album ademt één en al Britpop en is ronduit schitterend.

Bekendste nummer is natuurlijk Picture Book, gebruikt/misbruikt door HP in reclames voor hun digitale fototoestellen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een fantastische song is die zelfs uren later nog in je kop zit. Daarnaast staat er nog het nodige prachtmateriaal op: The Village Green Preservation Society, Do You Remember Walter, Johnny Thunder, Animal Green, Village Green; één na één prachtsongs.

The Kinks leverden met "The Village Green Preservation Society" dan ook een album dat Britpop-liefhebbers zeker in hun collectie dienen te hebben.

Punten: 10/10

109 - 1968 - The Incredible String Band - The Hangman's Beautiful Daughter

"The Hangman's Beautiful Daughter" van The Incredible String Band is een wel héél bevreemdend album. Deze hippies uit de UK zullen dit album, gevuld met een soort psychedelische folk, vast niet zonder de nodige stimulerende middelen gemaakt hebben.

De composities komen dan ook erg bevreemdend over en zitten vol van de wendingen. Bepaalde nummers zijn zelfs verschillende nummers in één waaronder, en deze naam is niet toevallig gekozen, A Very Cellular Song. Allemaal verschillende suites worden aan elkaar gehecht en vormen één compositie.

Daarnaast maakt de band ook nog eens gebruik van de raarste instrumenten: sitar (in die tijd natuurlijk niet ZO vreemd), panfluit, oud (wiki), shehnai en andere. Dit geeft een heel erg apart geluid, wat gecombineerd met de bizarre songstructuren bijzonder intrigerend werkt.

Toch is dit album niet over de hele lijn top, interessant, maar niets meer.

Punten: 7/10

108 - 1968 - Traffic - Traffic

"Traffic", het tweede album van de band Traffic, is geen onaardig album en luistert lekker weg. Ze mixen de typische Britse blues, met wat folk-elementen en met jazzy gitaarloopjes. Over de songs is goed nagedacht en er zitten een aantal erg leuke elementen in. Zo maakt de band onder anderen gebruik van een Hammond orgel, saxofoon, piano en fluit; tamelijk ongewone instrumenten voor een bluesband.

Toch weet dit album ook weer niet écht te overtuigen. Ik krijg er niet hetzelfde gevoel bij als bij pakweg "Beggards Banquet" (de Stones), "White Light/White Heat" (Velvet Underground), Something Else By The Kinks (The Kinks) of Disraeli Gears (Cream) om zo maar enkele tijdgenoten te noemen. Van die albums wilde ik elk nummer keer op keer op keer horen zonder dat ik ze beu raakte en dat is bij Traffic niet het geval.

Op zich is dit geen slecht album, maar in die tijd zijn er zoveel betere dingen uitgebracht die stukken boeiender zijn.

Punten: 7/10

107 - 1967 - The Rolling Stones - Beggars Banquet

Tot nu toe waren de albums van The Rolling Stones nog niet van uitzonderlijke kwaliteit. Hun eerste album was een goede inleiding naar wat nog moest komen en "Aftermath" had ook best wat aardigs in zich maar ook behoorlijk wat filler. Op "Beggards Banquet" tonen de Stones een heel ander gezicht: gevarieerder, interessanter en nog véél betere songs.

Zo zijn Sympathy For The Devil, Jigsaw Puzzle, Street Fighting Man en Factory Girl stuk voor stuk sublieme songs. In tegenstelling tot de vorige albums van de Stones staan hier echter geen matige, laat staan slechte nummers op "Beggards Banquet". De ene na de andere sterke song wisselt zich af.

Naast de live-albums en compilaties van de Stones is "Beggars Banquet" één van de studio-albums van hen die ik regelmatig op zal zetten. 1968 kon niet beter beginnen!

Punten: 10/10

106 - 1967 - Aretha Franklin - I Never Loved A Man The Way I Love You

1967 verlaten we met het album "I Never Loved A Man The Way I Love You" van Aretha Franklin. Ik was voordien nooit zo onder de indruk van studio-albums van soul-artiesten, terwijl live-albums van hen wel stonden als een huis. Dit album blaast me echter van m'n sokken. Aretha Franklin mag duidelijk één van de grotere, zoniet de grootste soul-artieste genoemd worden.

Natuurlijk kent iedereen Respect van dit album, maar ook de andere songs zijn stuk voor stuk prachtige stukjes muziek. Franklin zet deze nummers één voor één met zoveel gevoel en emotie neer, dat je helemaal meegezogen wordt in dit album. Zelden gehoord!

"I Never Loved A Man The Way I Love You" sluit 196 dan ook in schoonheid af. Een topalbum in een topjaar.

Punten: 9/10

105 - 1967 - The Jimi Hendrix Experience - Axis: Bold As Love

Jimi Hendrix, goh, ik vond hem altijd wat overroepen; tot ik enkele dagen geleden "Are You Experienced?" beluisterde. Het gitaarwerk was van ongekende kwaliteit, maar de kracht zat'm vooral in de goeie songs die op dat album staan.

Die kracht verwachtte ik opnieuw op "Axis: Bold As Love", maar tot mijn grote verbazing trof ik hier nauwelijks songs op die me echt omver bliezen. Het was allemaal wel leuk en aardig, maar het nummer waar ik dagen later nog mee in m'n kop zou zitten kwam ik op dit album allesbehalve tegen.

Daar staat wel het waanzinnige gitaarspel van Hendrix tegenover. Dat is op dit album tien keer zo indrukwekkend als op "Are You Experienced?". "Axis: Bold As Love" kan je dan ook beter typeren als een gitaar-gasme. Dit album is op gitaargebied één en al genieten en alleen daarom is het al uitstekend.

Geen songs deze keer, want nummers die boven andere uitsteken heb ik op dit album allesbehalve gehoord. Dit album moet je wél luisteren voor het schitterende Hendrix-gitaarspel! Let echter niet op de cover, wat een verschrikkelijk ontwerp.

Punten: 9,5/10

104 - 1967 - The Velvet Underground - White Light/White Heat

Noemde ik het vorige album van The Velvet Underground al experimenteel, dan kan je dit gewoon een bak herrie noemen. De band ging nog voor minder compromissen, brak met Nico en Andy Warhol en ging gewoon twee dagen in een studio lopen jammen tot ze met White Light/White Heat buitenkwamen.

Ik kan me alvast moeilijk voorstellen dat eind jaren '70, ondanks dat experimenteel geneuzel in muziek bijzonder geapprecieerd werd, dit album hoge ogen kon gooien. De band was gewoon te ver vooruit op zijn tijd. Waar The Beatles over Sgt. Peppers zongen, Jimi Hendrix met zijn gitaar in de weer was, The Kinks thee dronken in de namiddag en The Young Rascals niets anders wilden dan "grooven" zorgden Reed en co voor een album vol gitaarfeedback, sonische experimenten en rauwe teksten. Wat ze niet deden: songs schrijven.

Het enige wat je nog ergens onder een "song" kunt catalogeren is The Gift. Dit macabere verhaal heeft nog enigszins de overzichtelijkheid van een gewoon nummer. Al de rest van de nummers zijn experimentjes, maar wel stuk voor stuk ongelooflijk geslaagde experimentjes.

Dit album is een shock; niets meer, niets minder. En als dat nu nog steeds zo is, hoe zou het dan in de jaren '60 zijn geweest?

Punten: 9/10

103 - 1967 - Shivkumar Sharma / Brijbushan Kabra / Hariprasad Chaurasia - Call Of The Valley

Er zijn zo van die platen waar ik normaal een wijde bocht rond zou maken en ze nooit een kans zou geven. "Call Of The Valley" van (adem diep in) Shivkumar Sharma, Brijbushan Kabra en Hariprasad Chaurasia is er daar één van. Indiase muziek, laat staan klassieke muziek is zoiets waar ik mijn neus voor optrek, mede omdat ik een absolute hekel heb aan sitargeluiden. Bepaalde rockbands gebruikten eind jaren '60 dan wel sitars, ook hun experimenten slaag ik liever over.

Toch is "Call Of The Valley" geen verkeerd album. OK, de structuren liggen compleet anders dan in de Westerse pop-rock-traditie, maar toch kan je bij dit album enorm tot rust komen. Het woord trance moet trouwens voor dit soort muziek uitgevonden zijn. Bij herhaaldelijk na elkaar luisteren lijk je hier in te verkeren.

Het Indiaas trio doet me dan ook met heel andere ogen kijken naar dit soort muziek. Wie weet ga ik Ravi Shankar's CD, later in het boek, ook nog wel appreciëren.

Punten: 7,5/10

102 - 1967 - Loretta Lynn - You Don't Come Home A Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)

Een feministisch country-album, je kan je in deze lijst ook aan alles verwachten. Loretta Lynn is de naam en ze maakte behoorlijk wat ophef in de jaren '60 en '70 met haar vrijgevochten mentaliteit. Dat staat in schril contrast met de muziek die ze speelt, want die is niet bijzonder opmerkelijk. Country staat allesbehalve bol van de vindingrijke muziek en ook Loretta Lynn slaagt er niet in een album te maken dat mij langer dan een nummer of vijf kan boeien.

Er is echter niets fout met "Don't Come Home A Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)". Loretta Lynn zet een vocaal prima plaat neer, laat horen dat ze een heel stuk kan zingen en, voor een country-album, is dit absoluut niet het slechtste wat ik muzikaal al gehoord heb.

Toch blijf ik erbij, geen enkel country-album uit deze lijst zal nog kunnen tippen aan het fantastische album van Marty Robbins; hoe hard ze ook hun best doen.

Punten: 6/10

101 - 1967 - The Electric Prunes - I Had Too Much To Dream (Last Night)

Dit album is genoemd naar de dikste hit die deze band ooit te pakken heeft kunnen krijgen, maar blijkt na deze song, het openingsnummer, toch behoorlijk consistent. De band mag dan met een paar fratsen uitpakken, toch is dit zeker geen slecht album.

Hun garagerock gemixt met psychedelica invloeden is dan ook ideaal voer voor een rockliefhebber. Er zit bijzonder veel afwisseling in, luister maar eens naar de titeltrack of naar Sold To The Highest Bidder, waarin de balalaika een belangrijke speelt. Vergelijk dit dan weer met het erg minimalistische About A Quarter To Nine, dat je eerder van een klein huiskamerorkest verwacht. Dan heb je natuurlijk ook nog het ridicule The Toonerville Trolley, dat het album besluit.

"I Had Too Much To Dream (Last Night)" is een aardig album voor een band die erna nog maar weinig brokken gemaakt heeft. Leuk om weten: de band ondernam enkele jaren terug een reünie en bestaan nu nog steeds.

Punten: 8/10

100 - 1967 - The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced?

Na een tiental luisterbeurten van "Are You Experienced?" kwam ik erachter dat ik steeds naar de verkeerde versie aan het luisteren was geweest. Blijkt dat je zowel een UK als een US-versie hebt van deze plaat en de UK-versie de originele is. Het verschil? Een tracklisting die helemaal door elkaar is gegooid en een aantal songs die niet op ene versie staan maar op de andere wel en vice versa.

Zo mis ik op de UK-versie wel degelijk Hey Joe. Dit nummer is dan origineel niet van Jimi Hendrix, hij maakte allicht wel één van de beste interpretaties die er bestaan. Ook Purple Haze vond ik op de US-versie wel de moeite. In plaats daarvan krijg je Red House, Can You See Me en Remember.

Geen van allen lieten een onuitwisbare indruk op me na, wat niet kan gezegd worden van de rest van de nummers. Foxy Lady, Manic Depression, Love Or Confusion en Are You Experienced? zijn stuk voor stuk klassenummers, waarmee Jimmy Hendrix zich in één ruk tot bij de groten katapulteerde.

Jimi Hendrix was voor mij een redelijk blinde vlek, tot ik dit album een keer beluisterde. Dit is absolute rockgeschiedenis!

Punten: 10/10

099 - 1967 - Merle Haggard - I'm A Lonesome Fugitive

Deze man mag dan ongelooflijk populair zijn in country middens, zijn muziek kan ik absoluut niet smaken. Natuurlijk, zijn country mag dan iets meer pit hebben dan de typische country sound uit Nashville; het is bijzonder moeilijk om een stroming waar al weinig boeiends inzit, toch aantrekkelijk te maken.

Daar komt bovenop dat dit boek hem toch ergens in hetzelfde rijtje als Johnny Cash plaatst en dat vind ik niet één maar meerdere bruggen te ver. Waar Cash geniale songs schreef, klinkt het bij Haggard redelijk middle-of-the-road en absoluut niet aansprekend mensen die zich niet in countrymiddens ophouden. Hij was dan misschien een toeschouwer bij één van de optredens die Cash in San Quentin gaf, op muzikaal gebied mag hij zijn schoenveters niet vast doen.

"I'm A Lonesome Fugitive" is wat mij betreft dan ook een absolute ontgoocheling. Als ik het dan toch met country moet doen, dan blijf ik steken in 1959 bij Marty Robbins' album.

Punten: 5/10

098 - 1967 - Donovan - Sunshine Superman

Wil je een album voor hippies? Dan moet je écht een keer "Sunshine Superman" van Donovan beluisteren. Deze folk gemixt met psychedelische invloeden is allesbehalve een conventioneel album en iets wat enkel eind jaren '60 kon opgenomen worden.

Toch klinkt dit album erg aangenaam, na enkele luisterbeurten toch. Na één keer luisteren wilde ik namelijk niets liever dan dit album de vernieling inschrijven en de rest van mijn leven negeren, maar van zodra ik "Sunshine Superman" met koptelefoon beluisterde kwamen er toch heel wat subtiliteiten bovendrijven die ik in andere albums niet tegenkwam.

De beste man maakt nog steeds albums maar "Sunshine Superman" blijkt uiteindelijk toch zijn grootste succes geworden.

Punten: 8/10

097 - 1967 - The Kinks - Something Else By The Kinks

In tijden van psychedelische muziek was een typisch Britse band als The Kinks niet meer zo geliefd. Ze raakten met "Something Else By The Kinks" nog wel in de hitlijsten, maar dit was wel degelijk hun slechtst verkopende plaat van de jaren '60.

Onbegrijpelijk, want dit album overtreft probleemloos het album "Face To Face". Waar ik dat album als "net niet" betitelde, is dit wel een voltreffer. Het zijn dan wel allemaal echte Britpop-nummers waar misschien niet meer de hopen originaliteit achter zit, toch weten The Kinks mij met nummers als David Watts, Harry Rag, Afternoon Tea en Waterloo Sunset een grote glimlach te ontlokken.

Jammer dan ook dat dit album niet écht de erkenning heeft gekregen die het wel verdiende. De songs op dit album zijn stuk voor stuk van hoog niveau en tonen een band op de top van hun kunnen.

Punten: 9/10

096 - 1967 - Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow

Eén van de eerste psychedelica-bands die in de Verenigde Staten écht erkenning kreeg was Jefferson Airplane. Deze uit San Francisco afkomstige band sloeg erin om met "Surrealistic Pillow" in de top-vijf van de hitlijsten te geraken, voorheen exclusief terrein van bands als The Beatles, The Rolling Stones en soms ook The Byrds.

Dit album doet het nu nog steeds goed onder rockliefhebbers, mede dankzij de aanwezigheid van twee fantastische songs. Een eerste is Somebody To Love, een wereldwijd bekende rocksong. Een tweede is White Rabbit, een psychedelica-song die nog steeds staat als een huis. Daarnaast zijn er nog enkele goede songs te vinden op "Surrealistic Pillow". Ik denk hierbij maar aan Embryonic Journey en Plastic Fantastic Lover.

Een groot deel van het succes komt voort uit het fantastische stemgeluid van zangeres Grace Slick. Haar vocalen werken perfect bij de psychedelische sound van de band. Jefferson Airplane sloeg er dan ook in een heel beluisterbare psychedelicaplaat te maken, op dat vlak is "Surrealistic Pillow" zeker en vast een aanrader.

Punten: 8/10

095 - 1967 - The Young Rascals - Groovin'

Een interessant en leuk album, maar ook niet meer dan dat; dat is zowat de conclusie die ik kan trekken na een aantal luisterbeurten van het derde album van The Young Rascals "Groovin'". De band is met hun op soul en R&B geënte sound een wat vreemde band tussen alle psychedelica van eind de jaren '60 maar klinkt daardoor wel lekker fris.

Iedereen kent dit album natuurlijk omwille van de titeltrack. Groovin' hoor je nog steeds van tijd tot tijd op de radio passeren en is talloze keren gecoverd. Toch is dit niet het beste wat dit album te bieden heeft, vooral de afsluitende nummers Place In The Sun en It's Love maken dit een unieker album dan wat hun tijdgenoten voortbrachten.

Conclusie? "Groovin'" is zeker en vast een aangenaam schijfje om een aantal keer te beluisteren, maar mist de echte hoogtepunten om als een klassieker gezien te worden.

Punten: 7,5/10

094 - 1967 - The Byrds - Younger Than Yesterday

"Mr. Tambourine Man" en "Fifth Dimension" mochten dan al mooie albums zijn, "Younger Than Yesterday" overtreft ze probleemloos. Waar de eerste twee albums nogal snel gingen vervelen, is dit album het wel waard om het verschillende keren te beluisteren.

Dit heeft natuurlijk te maken met de veranderingen in de stijl van de band. Waar ze op eerdere albums zich vooral bezighielden met het maken van folk rock, proberen ze nu, net zoals zowat alle andere bands in die tijd, te gaan experimenteren. Zo zetten ze bijvoorbeeld een alien-tekstje aan het eind van het nummer C.T.A.-102. Daarnaast zetten ze ook steeds complexere structuren neer die ietsjes meer gedurfd zijn dan hun eerdere werk.

The Byrds weet zich op deze plaat in ieder geval te actualiseren. Waar ze enkele jaren eerder nog voornamelijk folkrock maakten, maken ze nu een soort folkrock met psychedelica-invloeden. Zeker niet slecht, vooral niet na een paar luisterbeurten.

Punten: 8,5/10

093 - 1967 - The Doors - The Doors

Dacht je dat 1967 al een mooi jaar was tot hier toe? Wel, dan wordt het tijd om je mening te herbekijken, want het debuutalbum van The Doors moet zowat het meest fantastische album ooit zijn. De laatste dagen heeft mijn iPod (tijden veranderen) nauwelijks iets anders uitgespuwd en keer op keer sta ik versteld van de perfectie, de schoonheid van dit album.

Het mag duidelijk zijn, op deze self-titled staat geen enkel slecht nummer: Break On Through, Twentieth Century Fox, Back Door Man, Take It As It Comes en natuurlijk de twee klappers Light My Fire en The End. De songwriting is fantastisch en gaat geen seconde vervelen en natuurlijk is Jim Morrison een frontman die op eenzaam niveau stond in zijn tijd. Hij doet zijn werk leven met de fantastische teksten.

Dit is dan ook niet zomaar een album, het IS gewoon de manier waarop er eind jaren '60 muziek gemaakt werd: vooruitstrevend, grenzeloos creatief en waanzinnig meeslepend.

Punten: 10/10

092 - 1967 - Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim - Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim

Wat deze plaat nog moet toevoegen aan het bossa nova-muzieklandschap is me een raadsel. In principe brengt Frank Sinatra samen met Jobim dezelfde songs die ook al op andere platen in het boek stonden. Muzikaal verandert er weinig, vocaal is het plots Ol’ Blue Eyes die de songs een Engelstalige tekst meegeeft.

Brengt dit iets bij? Het antwoord mag duidelijk zijn: nee! Dit album is een spin-off om nog snel wat geld aan een populaire muziekstroming te verdienen én de carrière van Sinatra, die eind jaren '60 in principe langs alle kanten gepasseerd was door de jeugd, te herlanceren. Slecht is het allemaal niet en Sinatra zal hier vast wel weer een tijdje mee vooruit gekomen zijn.

Hoort dit album in het boek met dé 1001 albums? Opnieuw mag het antwoord duidelijk zijn: nee! Voor de Sinatra-freaks is dit vast iets wat ze moeten hebben, maar de gewone muziekliefhebber kan met het bossa nova-album "Getz/Gilberto" van Stan Getz en Joao Gilberto ook al een eind komen.

Punten: 5/10

091 - 1967 - The Velvet Underground - The Velvet Underground And Nico

De kracht van een goed album? Keer op keer blijven verrassen. Dat is ook wat "The Velvet Underground And Nico" keer op keer doet: dit is geen album waar je zomaar aan went, bij elke beluistering geeft dit album namelijk weer nieuwe verrassingen prijs. De band kon dan ook naar jaren '60 normen behoorlijk compromisloos opnemen, dankzij het blinde vertrouwen en bijbehorende blanco cheque van hun manager Andy Warhol.

De invloed van deze plaat is ook pas later naar voren gekomen, want in 1967 werd het album allesbehalve enthousiast onthaald door muziekpers en publiek. Weinig mensen hadden wat met de experimentele muziek van The Velvet Underground en dat bleek ook uit de verkoopscijfers. Nu blijken echter heel wat muzikanten goed geluisterd te hebben naar dit album, want de invloeden op andere muziekstromingen haal je er keer op keer uit.

Van zowat alle songs op deze plaat druipt de rauwe schoonheid af: I’m Waiting For The Man, Venus In Furs, Heroin, All Tomorrow's Parties, Run Run Run Run; kortom, zowat alles wat op "The Velvet Underground And Nico" staat is rauw, hard maar is tegelijk toch prachtig en pakkend.

Deze plaat heeft nog niets aan relevantie moeten inboeten en is zelfs vandaag nog steeds revolutionair te noemen.

Punten: 10/10

090 - 1967 - The Who - The Who Sell Out

In 2002 werd Queens Of The Stone Age met lof overladen omwille van het knappe concept op hun album "Songs For The Deaf": de radio als uitgangspunt voor het maken van een album. Dat is wat The Who 35 jaar eerder ook al deed op "The Who Sell Out". Rond de songs zitten radiojingles en reclames om het idee te geven dat je effectief naar de radio aan het luisteren bent. Dit hebben ze vooral in het eerste gedeelte van de plaat redelijk goed doorgetrokken, in het tweede deel verslapt het conceptidee wat.

De songs dan: erg goed wisselt zich hier af met eerder matig. Natuurlijk is dit op de radio ook het geval, maar op dat vlak had het concept niet doorgetrokken moeten worden. Toch geeft een nummer als Armenia City In The Sky me elke keer ik het hoor een fameuze energieboost. Ook I Can See For Miles, Our Love Was en Silas Stingy zijn erg leuke songs.

The Who had met "The Who Sell Out" een geweldig concept in handen, maar heeft dit toch niet tot in de puntjes uitgewerkt. Desalniettemin, leuk album.

Punten: 8/10

089 - 1967 - Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn

Ik heb het geprobeerd, echt waar, ik heb geprobeerd deze plaat goed te vinden. Pink Floyd mag dan door velen gezien worden als een waanzinnig geniale band, "The Piper At The Gates Of Daw" kan me niet overtuigen hen bij te treden.

Toch begint dit album uitstekend: Astronomy Divine bijvoorbeeld herbergt een fantastische riff en zo zijn er nog wel een aantal knappe elementen terug te vinden. Ik haak echter af bij Interstellar Overdrive. Dit nummer start ook weer veelbelovend, maar gaat dan totaal in de mist door het geëxperimenteer en gejam van de band. Dit nummer gaat uiteindelijk nergens meer naartoe. Hetzelfde gevoel heb ik na het uitluisteren van de plaat: niet slecht, maar waar gaat het in godsnaam over.

Ik hoop dat de volgende platen van Pink Floyd me kunnen overtuigen om dit nogmaals te beluisteren. "The Piper At The Gates Of Dawn" was voor mij in ieder geval geen doorslaand succes.

Punten: 6,5/10

088 - 1967 - Cream - Disraeli Gears

Blues met een psychedelica-invloed of psychedelica met een blues-invloed? Dat is de vraag die je kunt stellen na het beluisteren van Cream's "Disraeli Gears". Veel tijd om erover na te denken had ik echter niet, de songs op dit album zijn namelijk zo weergaloos knap dat je gewoon keer op keer verdrinkt in de schoonheid van de muziek en vooral van de gitaarriffs.

Want dat is wat dit album zo sterk maakt: het gitaarwerk! Clapton speelt de sterren van de hemel: Sunshine Of Your Love, Tales Of Brave Ulysses en Swlabr zijn hier de perfecte voorbeelden van. De rest van de band mag echter ook niet vergeten worden: zij leveren namelijk ook stuk voor stuk een uiterst sterk staaltje vakmanschap af.

Cream wordt niet voor niets de eerste supergroep genoemd. Met "Disraeli Gears" leverden ze een album af dat perfect bij die status past.

Punten: 10/10