219 - 1971 - The Doors - L.A. Woman

Compleet afgeleefd, zo klinkt Jim Morrison op "L.A. Woman", wat niet in het minst aan zijn overmatige drankgebruik zal gelegen hebben. "L.A. Woman" is dan ook de laatste plaat die hij maakte voor hij stierf in Parijs in juli 1971. Daarnaast klinkt het hele muzikale arsenaal van The Doors hoe langer, hoe bluesier.

De absolute topsongs op deze plaat zijn L.A. Woman en Riders On The Storm, allicht niet toevallig de twee langste songs op het album. Ze zijn namelijk absolute uitblinkers als het gaat over solo's en lange composities; om dit te ontdekken is een keer naar The End of Light My Fire luisteren al meer dan voldoende.

Ook de kortere songs (Changeling, Been Down So Long) mogen er gerust zijn, maar dat The Doors toch eerder een 'hit & miss' band waren valt niet te ontkennen, bewijze ook dat er slechts 3 albums van hen in deze lijst staan. Hun self-titled staat op eenzame hoogte, met kort daarachter "Morrison Hotel" en dit "L.A. Woman".

Punten: 9,5/10

218 - 1971 - Yes - Fragile

Het vorige Yes-abum, simpelweg "The Yes Album" getiteld, kon ik al appreciëren; zeker omwille van het genre-definiërende aspect dat in dit album vervat zat. Progrock werd voor een deel door Yes uitgevonden en ze gaan hier op "Fragile" mee voort en zetten misschien nog wel een stapje extra in de richting van stukken geniale muziek.

Zo heb je het geweldige openingsnummer Roundabout dat herwerkt ook schitterde als een single. Een iets minder commercieel succes, slechts een B-kantje, maar daarom niet minder geniaal was Long Distance Runaround. In principe had dit nummer alles om een single te zijn, maar werd het nooit op die manier uitgebracht. Daarnaast heeft het instrumentale, voornamelijk op akoestische gitaar geënte Mood For A Day en het klassiek geïnspireerde Cans And Brahms wel iets aparts.

"The Yes Album" mag dan een behoorlijk album zijn geweest, toch heeft "Fragile" nog dat tikkeltje meer. Ondanks dat ik hierboven dan niet onmiddellijk de super-progressieve songs kies als de uitblinkers, zijn ook die nummers meer dan geslaagd.

Punten: 9/10

217 - 1971 - The Beach Boys - Surf's Up

Begin jaren '70 waren The Beach Boys al een heel eind over hun hoogtepunt. De echt goede albums kwamen in het midden van de jaren '60 uit en aan het eind van het decennium wisten ze niet meer echt van welk hout pijlen maken. "Surf's Up" hoort ook in het rijtje van de vergeten Beach Boys albums, althans bij het grote publiek.

De fans van de band, waar ik mezelf niet onder reken, weten immers al langer dat ook op dit album enkele pareltjes terug te vinden zijn. Zo is vooral het afsluitend trio (Day In The Life Of A Tree, Till I Die en Surf's Up) van bijzondere schoonheid. Daarnaast de meeste composities op "Surf's Up" nog behoorlijk fris te noemen. Op Student Demonstration Time na, wat ik evenmin een slecht nummer vind, hebben alle songs de tand des tijds goed doorstaan.

Ergens hou ik dan ook wel meer van "Surf's Up" dan van "Pet Sounds" of "Today!", twee geweldige albums, maar misschien niet met de tijdloosheid van dit album.

Punten: 9,5/10

216 - 1971 - John Lennon - Imagine

Dit album zit me al een tijdje in de weg om verder te gaan met deze lijst. John Lennon is namelijk een figuur waar ik bijzonder moeilijk over kan schrijven. Waar ik enorm hield van The Beatles heb ik nooit hun eigen werk echt beluisterd. "Imagine" was dan ook een plaat die ik eerst een tijd wilde laten bezinken voor ik er mijn mening over uitschreef.

Niet omdat dit een slecht album is; allerminst! Ik hou van songs als Give Me Some Truth, It's So Hard, Oh My Love, Oh Yoko! en natuurlijk het bijzonder naïeve Imagine. Deze songs tonen aan dat Lennon een groot songschrijver was en misschien wel het hart van The Beatles vormde. 

Probleem was dat dit album me niet hetzelfde gevoel gaf als The Beatles. Het mogen dan wel goede songs zijn, ze hebben lang niet dezelfde impact die de songs van dat bandje uit Liverpool wel hadden.

Ik ben nu echter over dit eerder gematigd gevoel bij dit album en ben ermee gestopt om deze songs te vergelijken met het werk van The Beatles. Dit is John Lennon en "Imagine" is een prima album.

Punten: 9/10

215 - 1971 - The Rolling Stones - Sticky Fingers

1971: The Beatles zijn intussen gesplit terwijl The Rolling Stones uitstekende muziek blijven produceren. Ik vond "Let It Bleed" net iets minder geslaagd als "Beggars Banquet", maar "Sticky Fingers" pakken The Rolling Stones me opnieuw helemaal in.

De band rockt zich als nooit tevoren doorheen dit album: Brown Sugar, Sway, Wild Horses, Bitch en zowat alle andere songs op dit album zijn van bijzonder straffe makelij waardoor de Stones op geen enkel moment gaan vervelen. 

"Beggars Banquet" overtreffen ze jammer genoeg net niet, maar toch, na enkele mindere albums in deze lijst is "Sticky Fingers" opnieuw een echte topper!

Punten: 9/10

214 - 1971 - The Allman Brothers - At Fillmore East

Net als "Shaft" van Isaac Hayes weet ook "At Fillmore East" van The Allman Brothers mij niet echt te overtuigen. Ook hier is er weer sprake van eindeloze jams waar maar geen eind aan lijkt te komen en waar zelfs na tal van luisterbeurten geen touw aan vast te knopen valt.

Technisch gezien is dit album wel puur vakmanschap: het gitaar- en orgelspel zijn bijzonder lekker om te beluisteren; één probleem: twee minuten nadat het album afloopt ben je die toffe riffs alweer vergeten. De blues op dit album zijn dan ook al tal van keren beter gespeeld dan dat The Allman Brothers doen.

Met andere woorden: "At Fillmore East" is net zomin erg memorabel ondanks enkele leuke passages.

Punten: 6/10

213 - 1971 - Isaac Hayes - Shaft

"Hot Buttered Soul" van Isaac Hayes werkte wonderwel goed bij mij. Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar de soundtrack die Hayes voor de film "Shaft" bij elkaar schreef. Jammer genoeg kan ik hier niet zo euforisch over zijn.

Dit album heeft al ettelijke keren gespeeld hier, maar toch hou ik er weinig van vast. In een film is de muziek allicht bijzonder goed gekozen, maar als je het gewoon beluistert, zit er teveel vullertjes in. Je hebt te weinig het gevoel dat er een song geschreven wordt om écht een song te schrijven, dan wel als begeleiding van beelden.

Daarnaast is ook zowat 90% van het album instrumentaal. Dit stoort niet, maar toch, ik vond het vorige album van Hayes net zo bijzonder dankzij zijn fantastische stem. Daarom zijn de songs waarin wel wat zang verwerkt zit ook onmiddellijk de besten.

Jammer genoeg kan "Shaft" me een stuk minder boeien dan "Hot Buttered Soul". Als een soundtrack vast en zeker geslaagd, maar zonder beelden alvast een heel stuk minder boeiend.

Punten: 6/10