225 - 1971 - Led Zeppelin - Led Zeppelin IV

Elk album van Led Zeppelin komt tot hiertoe al voor in de lijst, wat niet meer dan terecht kan genoemd worden. De eerste drie albums van Led Zeppelin waren immers geweldige platen, wat ook gezegd kan worden van "Led Zeppelin IV".

Deze plaat blijft immers verrassen, je hoort permanent zaken die je bij eerdere luisterbeurten nog niet had gehoord. Daarnaast zit het ook vol afwisseling: Black Dog, Battle Of Evermore, Going To California, When The Levee Breaks en natuurlijk het onvermijdbare Stairway To Heaven; in geen enkel nummer valt de band in herhaling.

Op dit album is Led Zeppelin dan ook op de top van hun kunnen. Albums komen niet veel perfecter dan dit.

Punten: 10/10

226 - 1971 - Serge Gainsbourg - Histoire De Melody Nelson

Als er één album uit 1971 niet klinkt alsof het in dat jaar gemaakt is, dan is het wel "Histoire De Melody Nelson" van Serge Gainsbourg. Hij was met dit muzikaal meesterwerk overduidelijk zijn tijd vooruit; het is dan ook een album dat gemakkelijk door Air had kunnen gemaakt zijn, zonder dat ze hun oudbollig hadden geklonken.

Het is een conceptalbum met als baseline: oudere man wordt verliefd op véél te jong meisje, ze nemen het ervan waarna het meisje omkomt en de oudere man opnieuw alleen achterblijft. Serge Gainsbourg spreekt over een baslijn, waarbij strijkers, gitaar en andere instrumenten regelmatig komen invallen. Dit is op zo'n geweldige manier gedaan dat je onmiddellijk in het album getrokken wordt.

"Histoire De Melody Nelson" is dan ook zowat het beste wat 1971 tot nu toe gebracht heeft, samen met Marvin Gaye. Een must-have!

Punten: 10/10

224 - 1971 - Emerson, Lake And Palmer - Tarkus

De progressieve superband Emerson, Lake And Palmer maakte met "Tarkus" één van hun meesterwerken. Deze plaat is wel grotendeels opgehangen aan de geweldige titelsong, een lang en episch stuk van meer dan 20 minuten, opgedeeld in zeven verschillende delen. Vooral de keyboards van Keith Emerson spelen hierin een grote rol, ook al mag het geweldige drumwerk van Carl Palmer allerminst vergeten worden. Deze progressieve rocksong mag dan ook als een hoogtepunt in de rockgeschiedenis worden gezien.

Jammer genoeg is de rest van het album heel wat minder interessant. Vooral songs als Jeremy Bender en Are You Ready Eddy doen weinig ter zake op dit album. Daarnaast is er, logisch ook, weinig ander werk op deze plaat dat het geniale Tarkus naar de kroon kan steken.

Net als bij Don McLean is dit dan ook een "one song"-album, maar wel één song met geniale allures.

Punten: 8/10

223 - 1971 - Don McLean - American Pie

Don McLean maakte met "American Pie" zijn doorbraakalbum, maar dan wel een album dat helemaal beheerst wordt door de gelijknamige song. Met Vincent (Starry Starry Night), Grave en Babylon staan er nog wel een aantal goeie songs op het album maar American Pie weet hij op geen enkel moment te overtreffen.

Dit moet je niet verwonderen want dit is echt een fantastisch nummer, later jammer genoeg helemaal verkracht door Madonna. Over de interpretatie van de tekst bestaan veel discussies, erg veel verschillende groepen zijn het nummer naar hun idee gaan interpreteren, maar mij lijkt de verklaring over de teloorgang van de onschuld van de Amerikaanse samenleving de meest waarschijnlijke. Muzikaal gezien start dit eind de jaren '50 met de dood van Buddy Holly, ontwikkelt zich verder met Bob Dylan en The Beatles doorheen de "Summer Of Love" en eindigt in Altamont met een dode en massale histerie bij een optreden van The Rolling Stones. Ook wordt er hier en daar naar politiek verwezen met de moord op Kennedy en Martin Luther King en de gebeurtenissen in Vietnam. De referenties naar al deze verschillende personen, bands en gebeurtenissen zorgen ervoor dat tekstueel deze song een geweldige indruk nalaat.

Jammer dat McLean niet de ganse plaat op dit hoge niveau acteerde, want dan was het een echte topper geweest. Nu is het hoofdzakelijk één goede song waaraan de rest van de plaat vasthangt. Maar wat een song!

Punten: 8/10

222 - 1971 - Dolly Parton - Coat Of Many Colors

Dolly Parton had al een zak vol hits en een compilatie ervan op haar naam staan toen ze "Coat Of Many Colors" maakte. Dit is echter haar eerste échte albumsucces waarop ze best sterk uit de hoek komt.

Nouja, sterk, muziek die op eender welke manier in een country-jasje zit, is niet zo onmiddellijk mijn ding. Bij Dolly Parton vind ik echter wel een aantal pluspunten: Coat Of Many Colors, Traveling Man en Early Morning Breeze zijn best leuke nummers. Deze worden erg sterk en gevoelig gebracht door Parton. Hieruit blijkt ook dat het verhaal in Coat Of Many Colors haar ook echt is overkomen.

Toch blijft dit, naast de drie nummers, voor mij een album dat me niet kan blijven boeien. Bijzonder jammer, zeker als je beseft dat dit album slechts 30 minuten duurt.

Punten:6,5/10

221 - 1971 - Elton John - Madman Across The Water

Het lijkt wel een slechte grap van de schrijvers van het boek om Elton John na Can te plaatsen. Waar Can uitblinkt in experimentaliteit verwacht je van Elton John immers een lamlendig popplaatje. Of dacht je nu echt dat de maker van Nikita en Candle In The Wind met iets zou komen dat écht interessant zou zijn voor de muziekliefhebber?

Ik moet mijn mening echter herzien want op "Madman Across The Water" zijn wel degelijk enkele prachtige popsongs terug te vinden zijn waardoor je alle andere miskleunen zowat vergeet. Alleen al het orchestrale Tiny Dancer is een prachtsong die waarvoor je dit album zeker een moet beluisteren. Ook de titeltrack Madman Across The Water is het noteren waard.

Naar het einde toe verwaterd het album wat maar toch is dit nog meer dan de moeite om een keertje te beluisteren. Ik verwachtte me aan een album dat ik probleemloos de grond in zou kunnen boren, maar voor liefhebbers van een goede popsong is dit de moeite waard om een keer te beluisteren.

Punten: 8/10

220 - 1971 - Can - Tago Mago

Bizar. Dat is wel het minst wat ik over dit album kan zeggen. "Tago Mago" is immers geen plaat die je verwacht aan het begin van de jaren '70. Er wordt geëxperimenteerd met gitaar, bas, drum én electronica alsof het een lieve lust is en hele geluidslandschappen worden neergezet.

"Tago Mago" mag je dan ook gerust een sonisch experiment noemen; een experiment met hoogte- maar ook dieptepunten. Vooral het eerste deel (met Paperhouse, Mushroom, Oh Yeah en Halleluwah) kan bijzonder geslaagd te noemen zijn én vooral beluisterbaar. Je vindt patronen terug die permanent herhaald worden en die je in de plaat trekken.

Totaal tegenovergesteld zijn de twee volgende nummers: Aumgn en Peking O. Laat ons eerlijk zijn, dit is totaal onbeluisterbare noise. Interessant, dat wel; maar niet aan te horen!

"Tago Mago" is echter zo'n mijlpaal dat vooral het eerste, geniale gedeelte moet blijven hangen. Dit is een album dat iedereen met een beetje zin voor experiment een keer moet beluisteren.

Punten: 8,5/10