224 - 1971 - Emerson, Lake And Palmer - Tarkus

De progressieve superband Emerson, Lake And Palmer maakte met "Tarkus" één van hun meesterwerken. Deze plaat is wel grotendeels opgehangen aan de geweldige titelsong, een lang en episch stuk van meer dan 20 minuten, opgedeeld in zeven verschillende delen. Vooral de keyboards van Keith Emerson spelen hierin een grote rol, ook al mag het geweldige drumwerk van Carl Palmer allerminst vergeten worden. Deze progressieve rocksong mag dan ook als een hoogtepunt in de rockgeschiedenis worden gezien.

Jammer genoeg is de rest van het album heel wat minder interessant. Vooral songs als Jeremy Bender en Are You Ready Eddy doen weinig ter zake op dit album. Daarnaast is er, logisch ook, weinig ander werk op deze plaat dat het geniale Tarkus naar de kroon kan steken.

Net als bij Don McLean is dit dan ook een "one song"-album, maar wel één song met geniale allures.

Punten: 8/10

223 - 1971 - Don McLean - American Pie

Don McLean maakte met "American Pie" zijn doorbraakalbum, maar dan wel een album dat helemaal beheerst wordt door de gelijknamige song. Met Vincent (Starry Starry Night), Grave en Babylon staan er nog wel een aantal goeie songs op het album maar American Pie weet hij op geen enkel moment te overtreffen.

Dit moet je niet verwonderen want dit is echt een fantastisch nummer, later jammer genoeg helemaal verkracht door Madonna. Over de interpretatie van de tekst bestaan veel discussies, erg veel verschillende groepen zijn het nummer naar hun idee gaan interpreteren, maar mij lijkt de verklaring over de teloorgang van de onschuld van de Amerikaanse samenleving de meest waarschijnlijke. Muzikaal gezien start dit eind de jaren '50 met de dood van Buddy Holly, ontwikkelt zich verder met Bob Dylan en The Beatles doorheen de "Summer Of Love" en eindigt in Altamont met een dode en massale histerie bij een optreden van The Rolling Stones. Ook wordt er hier en daar naar politiek verwezen met de moord op Kennedy en Martin Luther King en de gebeurtenissen in Vietnam. De referenties naar al deze verschillende personen, bands en gebeurtenissen zorgen ervoor dat tekstueel deze song een geweldige indruk nalaat.

Jammer dat McLean niet de ganse plaat op dit hoge niveau acteerde, want dan was het een echte topper geweest. Nu is het hoofdzakelijk één goede song waaraan de rest van de plaat vasthangt. Maar wat een song!

Punten: 8/10

222 - 1971 - Dolly Parton - Coat Of Many Colors

Dolly Parton had al een zak vol hits en een compilatie ervan op haar naam staan toen ze "Coat Of Many Colors" maakte. Dit is echter haar eerste échte albumsucces waarop ze best sterk uit de hoek komt.

Nouja, sterk, muziek die op eender welke manier in een country-jasje zit, is niet zo onmiddellijk mijn ding. Bij Dolly Parton vind ik echter wel een aantal pluspunten: Coat Of Many Colors, Traveling Man en Early Morning Breeze zijn best leuke nummers. Deze worden erg sterk en gevoelig gebracht door Parton. Hieruit blijkt ook dat het verhaal in Coat Of Many Colors haar ook echt is overkomen.

Toch blijft dit, naast de drie nummers, voor mij een album dat me niet kan blijven boeien. Bijzonder jammer, zeker als je beseft dat dit album slechts 30 minuten duurt.

Punten:6,5/10

221 - 1971 - Elton John - Madman Across The Water

Het lijkt wel een slechte grap van de schrijvers van het boek om Elton John na Can te plaatsen. Waar Can uitblinkt in experimentaliteit verwacht je van Elton John immers een lamlendig popplaatje. Of dacht je nu echt dat de maker van Nikita en Candle In The Wind met iets zou komen dat écht interessant zou zijn voor de muziekliefhebber?

Ik moet mijn mening echter herzien want op "Madman Across The Water" zijn wel degelijk enkele prachtige popsongs terug te vinden zijn waardoor je alle andere miskleunen zowat vergeet. Alleen al het orchestrale Tiny Dancer is een prachtsong die waarvoor je dit album zeker een moet beluisteren. Ook de titeltrack Madman Across The Water is het noteren waard.

Naar het einde toe verwaterd het album wat maar toch is dit nog meer dan de moeite om een keertje te beluisteren. Ik verwachtte me aan een album dat ik probleemloos de grond in zou kunnen boren, maar voor liefhebbers van een goede popsong is dit de moeite waard om een keer te beluisteren.

Punten: 8/10

220 - 1971 - Can - Tago Mago

Bizar. Dat is wel het minst wat ik over dit album kan zeggen. "Tago Mago" is immers geen plaat die je verwacht aan het begin van de jaren '70. Er wordt geëxperimenteerd met gitaar, bas, drum én electronica alsof het een lieve lust is en hele geluidslandschappen worden neergezet.

"Tago Mago" mag je dan ook gerust een sonisch experiment noemen; een experiment met hoogte- maar ook dieptepunten. Vooral het eerste deel (met Paperhouse, Mushroom, Oh Yeah en Halleluwah) kan bijzonder geslaagd te noemen zijn én vooral beluisterbaar. Je vindt patronen terug die permanent herhaald worden en die je in de plaat trekken.

Totaal tegenovergesteld zijn de twee volgende nummers: Aumgn en Peking O. Laat ons eerlijk zijn, dit is totaal onbeluisterbare noise. Interessant, dat wel; maar niet aan te horen!

"Tago Mago" is echter zo'n mijlpaal dat vooral het eerste, geniale gedeelte moet blijven hangen. Dit is een album dat iedereen met een beetje zin voor experiment een keer moet beluisteren.

Punten: 8,5/10

219 - 1971 - The Doors - L.A. Woman

Compleet afgeleefd, zo klinkt Jim Morrison op "L.A. Woman", wat niet in het minst aan zijn overmatige drankgebruik zal gelegen hebben. "L.A. Woman" is dan ook de laatste plaat die hij maakte voor hij stierf in Parijs in juli 1971. Daarnaast klinkt het hele muzikale arsenaal van The Doors hoe langer, hoe bluesier.

De absolute topsongs op deze plaat zijn L.A. Woman en Riders On The Storm, allicht niet toevallig de twee langste songs op het album. Ze zijn namelijk absolute uitblinkers als het gaat over solo's en lange composities; om dit te ontdekken is een keer naar The End of Light My Fire luisteren al meer dan voldoende.

Ook de kortere songs (Changeling, Been Down So Long) mogen er gerust zijn, maar dat The Doors toch eerder een 'hit & miss' band waren valt niet te ontkennen, bewijze ook dat er slechts 3 albums van hen in deze lijst staan. Hun self-titled staat op eenzame hoogte, met kort daarachter "Morrison Hotel" en dit "L.A. Woman".

Punten: 9,5/10

218 - 1971 - Yes - Fragile

Het vorige Yes-abum, simpelweg "The Yes Album" getiteld, kon ik al appreciëren; zeker omwille van het genre-definiërende aspect dat in dit album vervat zat. Progrock werd voor een deel door Yes uitgevonden en ze gaan hier op "Fragile" mee voort en zetten misschien nog wel een stapje extra in de richting van stukken geniale muziek.

Zo heb je het geweldige openingsnummer Roundabout dat herwerkt ook schitterde als een single. Een iets minder commercieel succes, slechts een B-kantje, maar daarom niet minder geniaal was Long Distance Runaround. In principe had dit nummer alles om een single te zijn, maar werd het nooit op die manier uitgebracht. Daarnaast heeft het instrumentale, voornamelijk op akoestische gitaar geënte Mood For A Day en het klassiek geïnspireerde Cans And Brahms wel iets aparts.

"The Yes Album" mag dan een behoorlijk album zijn geweest, toch heeft "Fragile" nog dat tikkeltje meer. Ondanks dat ik hierboven dan niet onmiddellijk de super-progressieve songs kies als de uitblinkers, zijn ook die nummers meer dan geslaagd.

Punten: 9/10

217 - 1971 - The Beach Boys - Surf's Up

Begin jaren '70 waren The Beach Boys al een heel eind over hun hoogtepunt. De echt goede albums kwamen in het midden van de jaren '60 uit en aan het eind van het decennium wisten ze niet meer echt van welk hout pijlen maken. "Surf's Up" hoort ook in het rijtje van de vergeten Beach Boys albums, althans bij het grote publiek.

De fans van de band, waar ik mezelf niet onder reken, weten immers al langer dat ook op dit album enkele pareltjes terug te vinden zijn. Zo is vooral het afsluitend trio (Day In The Life Of A Tree, Till I Die en Surf's Up) van bijzondere schoonheid. Daarnaast de meeste composities op "Surf's Up" nog behoorlijk fris te noemen. Op Student Demonstration Time na, wat ik evenmin een slecht nummer vind, hebben alle songs de tand des tijds goed doorstaan.

Ergens hou ik dan ook wel meer van "Surf's Up" dan van "Pet Sounds" of "Today!", twee geweldige albums, maar misschien niet met de tijdloosheid van dit album.

Punten: 9,5/10

216 - 1971 - John Lennon - Imagine

Dit album zit me al een tijdje in de weg om verder te gaan met deze lijst. John Lennon is namelijk een figuur waar ik bijzonder moeilijk over kan schrijven. Waar ik enorm hield van The Beatles heb ik nooit hun eigen werk echt beluisterd. "Imagine" was dan ook een plaat die ik eerst een tijd wilde laten bezinken voor ik er mijn mening over uitschreef.

Niet omdat dit een slecht album is; allerminst! Ik hou van songs als Give Me Some Truth, It's So Hard, Oh My Love, Oh Yoko! en natuurlijk het bijzonder naïeve Imagine. Deze songs tonen aan dat Lennon een groot songschrijver was en misschien wel het hart van The Beatles vormde. 

Probleem was dat dit album me niet hetzelfde gevoel gaf als The Beatles. Het mogen dan wel goede songs zijn, ze hebben lang niet dezelfde impact die de songs van dat bandje uit Liverpool wel hadden.

Ik ben nu echter over dit eerder gematigd gevoel bij dit album en ben ermee gestopt om deze songs te vergelijken met het werk van The Beatles. Dit is John Lennon en "Imagine" is een prima album.

Punten: 9/10