210 - 1971 - The Bee Gees - Trafalgar

Op zoek naar de meligheid der dingen? Dan zit je bij "Trafalgar" van The Bee Gees onmiddellijk goed. Geen enkele, maar ook geen enkele song is interessant te noemen op dit album. Versta me niet verkeerd, ik hou soms wel eens van meligheid. Zo kan ik best een Novastar wel appreciëren en als het echt moet kijk ik een live-set van Milow ook nog wel uit; maar dit gaat er voor mij ver over.

Na het genietbare "Odessa" knap ik met "Trafalgar" weer helemaal af op de Bee Gees.

Punten: 1/10 (het artwork is misschien nog wel ok?)

209 - 1971 - Yes - The Yes Album

Ik beken: ik heb altijd al een zwak gehad voor progressieve rock & metal. Rush is altijd één van mijn favoriete bands geweest (ik kijk nu al uit naar "2112") en ook bepaalde albums van Dream Theater kan ik wel waarderen. "The Yes Album" was dan ook een album dat voor mij voorbestemd was om van te houden.

En dat doe ik dan ook. Yours Is No Disgrace, Starship Trooper: A. Life Seeker / B.Disillusion / C. Wurm en Perpetual Change zijn songs die gewoon het hele genre definiëren: elk gaan ze een stuk over de vijf minuten, zitten er talloze tempowisselingen in en wordt voornamelijk de aandacht getrokken door het instrumentale kunnen van de bandleden (wankers!). Heerlijk gewoonweg!

Toch is er nog één minder nummer terug te vinden op dit album namelijk The Clap. Best jammer, maar toch is dit album zeker een érg genietbaar prog-album.

Punten: 8,5/10

208 - 1971 - Marvin Gaye - What's Going On

Ik moet toegeven, ik keek behoorlijk op tegen twee, no offence, 'zwarte' albums na elkaar. Dit komt omdat ik zwarte muziek van toen niet los kan zien van de rotslechte rap en r&b-crap die tegenwoordig gemaakt wordt en nu nog steeds onder de noemer soul verkocht wordt. Echter, Marvin Gaye heeft met "What's Going On" ervoor gezorgd dat ik soul met een heel ander oog bekijk dan voordien.

Dit album is dan ook pure genialiteit, een voorbeeld voor song-writing en hoe een goed album opgebouwd dient te worden. De songs worden prachtig in elkaar verweven, waardoor het album perfect als één geheel kan worden opgevat. Ondanks dat het dan misschien lijkt alsof het allemaal wat hetzelfde gaat klinken, heeft elke song toch steeds z'n eigen opbouw.

Daarnaast zijn ook de teksten (al duidelijk als je titels van songs leest: What's Going On, Save The Children, Mercy Mercy Me (The Ecology)) behoorlijk kritisch voor de maatschappij en de manier waarop er geleefd wordt en met de aarde omgegaan wordt (toen al!). De prachtig zang van Marvin Gaye zorgt er dan weer voor dat dit op geen enkel moment prekerig gaat klinken.

Dit is voor mij dan ook zowat hét hoogtepunt op het vlak van soulalbums. Pure perfectie waar misschien de muzikanten van nu maar eens inspiratie uit zouden moeten opdoen.

Punten: 10/10

207 - 1971 - Sly & The Family Stone - There's A Riot Going On

"There's A Riot Going On" van Sly & The Family Stone is na "Stand!" het tweede album van de band in deze reeks. Waar er op het vorige album echter nog maar beperkt aandacht was voor de funksound en verder ging met soul na een aantal nummers gaat het er op dit album heel wat funkier aan toe. Dit is dan ook al een belangrijke reden waarom het een nog beter album dan "Stand!" is geworden.

Daarnaast zijn de teksten nog een stuk maatschappijkritischer dan ze op "Stand!" al waren. Verder zit het ook wel goed met het hele coole sfeertje dat gedurende dit hele album hangt. De band weet met nummers als Family Affair, (You Caught Me) Smilin' en Africa Talks To You 'The Asphalt Jungle' een geweldige sfeer neer te zetten.

Mede daarom is dit album ook zo goed herbeluisterbaar. De songs vervelen niet na enkele luisterbeurten, mede daarom is dit album nog beter dan "Stand!".

Punten: 9/10

206 - 1971 - David Crosby - If I Could Only Remember My Name

Na solo-albums van Stephen Stills en Neil Young is David Crosby de derde Crosby, Stills, Nash & Young-muzikant die een solo-album opneemt. Waar de anderen me slechts beperkt kunnen overtuigen ben ik helemaal weg van de muziek die David Crosby op "If I Could Only Remember Your Name" heeft opgenomen.

Dit album beluisteren heeft namelijk iets weg van een religieuze ervaring. Je moet je helemaal laten meeslepen in de muziek, je laten verdrinken in het songmateriaal van David Crosby (die wel hier en daar geassisteerd wordt door andere leden van CSNY). Pas dan kan dit album volledig tot haar recht komen. Er staan songs vol melancholie en pure tristesse op dit album; niet het "ik heb medelijden met mezelf"-soort songs maar wel een soort melancholie die je voelt, die permanent sluimert doorheen de songs.

"If I Could Only Remember Your Name" is dan ook één van de mooiste, meest meeslepende albums van de CSNY-familie tot hiertoe. Geweldige muziek om in te verdrinken.

Punten: 9/10

205 - 1971 - Jethro Tull - Aqualung

Nog zo'n band die ik eigenlijk allang een keer had moeten checken is Jethro Tull. Deze band komt regelmatig terug in reviews van één van mijn favoriete progressieve metalprojecten, namelijk Ayreon, maar het bleef voor mij toch steeds een blinde vlek.

Na een aantal keer "Aqualung" beluisterd te hebben, heb ik hier dan ook behoorlijk spijt van. Dit is namelijk een topalbum dat een staalkaart biedt van wat progressieve rock nu eigenlijk is. Daarnaast is hun mix met daarin ook de nodige folk verwerkt ook gewoonweg meeslepend waardoor je bij elke beluistering nieuwe elementen ontdekt.

De absolute toppers op "Aqualung" zijn voor mij Aqualung, Cross-Eyed Mary en My God; wat niet wegneemt dat ook de andere nummers de beluistering meer dan waard zijn.

Punten: 9,5/10

204 - 1970 - Syd Barrett - The Madcap Laughs

Het eerste solo-album van Syd Barrett is een moeilijke nooit om kraken. Niet dat de songs vreselijk complex zijn, wel omdat ik gedurende het hele album tussen twijfel en euforie zweef (en niet omdat ik net als Syd aan de pot met verboden snoepjes heb gezeten).

Nee, dit album is gewoon geniaal, gestoord tot irritant in één keer. Zelfs in één song (Dark Globe) zijn momenten van geniale ingevingen afgewisseld met gestoorde, irritante en ronduit valse passages (wat uiteraard wel de bedoeling is). Zelf ben ik 200% fan van het nummer Octopus.

Dit album is echter zo'n persoonlijke belevenis dat je dit zelf een keer moet checken. In ieder geval één van de meest schizofrene platen uit deze reeks.

Punten: 8/10

203 - 1970 - Santana - Abraxas

Weer zo'n superheld op gitaar! Ik kwam met Carlos Santana pas in aanraking toen hij Smooth opnam, maar wat hou ik van dat nummer en het gemak waarmee hij gitaar speelt. Met het boek kom ik nu ook in contact met zijn véél vroeger werk, shame on me dat ik dat nog nooit eerder gecheckt heb, namelijk met "Abraxas".

Dit album klinkt nog een stuk puurder dan hetgeen hij in de jaren '90 heeft gedaan en ook hier klinkt het alsof hij maar naar z'n gitaar moet kijken of het geluid komt er al uit. Zelden hoorde ik iemand met zo'n gemak, zo prachtig spelen. Natuurlijk is het niet enkel Carlos waarrond dit album draait; zo is ook de percussie geweldig uitgevoerd en val ik helemaal voor het orgel in Hope You're Feeling Better. Dit is één van de absolute hoogtepunten, samen met Black Magic Woman/Gypsy Queen, Incident at Neshabur en het rustigere Samba Pa Ti.

Eigenlijk zou ik nog veel meer van deze band moeten gaan checken, want net als voor Smooth val ik helemaal omver van de kwaliteit die geboden wordt in de "latin rock" op "Abraxas".

Punten: 9,5/10

202 - 1970 - Paul McCartney - McCartney

In hetzelfde jaar als George Harrison en John Lennon brengt Paul McCartney ook een solo-album uit. Deze blijkt lang niet het niveau te halen van de albums van zijn vroegere twee bandgenoten, integendeel.

Bij de beluistering vroeg ik me regelmatig af of dit album ooit was opgepikt zonder dat daar de naam McCartney op zou geplakt hebben. Ik betwijfel het alvast. De songs pakken gewoonweg niet. Op geen enkel moment heb ik het gevoel dat dit album tussen de andere platen van dit boek mag staan op basis van de songs.

Toch vind ik één lichtpuntje, namelijk Maybe I'm Amazed. Dit nummer heeft wel een hook en refrein dat blijft hangen. De punten voor dit album zijn dan ook enkel en alleen op het conto te schrijven van deze song (en ook wel een erg klein beetje op dat van de instrumentaaltjes).

Punten: 6/10

201 - 1970 - James Taylor - Sweet Baby James

Dankzij dit boek heb ik al enkele prachtige platen leren kennen en "Sweet Baby James" van James Taylor is er daar eentje van. Deze singer-songwriter mixt country-invloeden in zijn muziek en weet op die manier een heel knap album neer te zetten.

Het opent schitterend met het titelnummer Sweet Baby James. Daarnaast zijn ook Fire And Rain, Steamroller, Country Roads en het speelse Oh Susannah absolute blikvangers. Het beste nummer is misschien wel de afsluiter Suite For 20 G waarin naast de klassieke instrumenten ook wat blazers worden bovengehaald.

Dit album is dan ook weer de ontdekking van een geweldige singer-songwriter.

Punten: 10/10

200 - 1970 - The Stooges - Fun House

We zijn aan nummer 200 gekomen en wat een album is dit! "Fun House" van The Stooges is rauw, smerig en gewoon een keiharde mep in je gezicht. Daarnaast is dit ook pure, muzikale chaos!

Het album klinkt erg live en na wat onderzoek blijkt dit ook zo opgenomen te zijn: de band ging de studio in, speelde de zeven nummers en kwam er terug uit met een plaat onder de arm; of toch zoiets. Dit doet erg veel goed aan de plaat, verdere bewerkingen zouden de rauwe sound en de hele feel die je bij dit soort punk "avant la lettre" krijgt, helemaal teniet doen.

Geen enkele song moet voor elkaar onderdoen, maar als ik dan toch voorkeuren moet hebben, gaan deze naar T.V. Eye, Dirt, Loose en 1970. Daarnaast is ook de sax, die in chaos zeker niet moet onderdoen voor het gitaarspel of zang, een toevoeging die ik geweldig kan appreciëren.

Dit album verkocht dan misschien niet te best op het moment dat het uitkwam, maar dit blijft gewoon een klassieker; een voorloper op alles wat in het punkgenre nog moest komen.

Punten: 10/10

199 - 1970 - Traffic - John Barleycorn Must Die

Traffic maakte op hun self-titled album weinig indruk op mij. Ze klonken daar als een standaard bandje zoals er in 1968 allicht tientallen rondliepen. Op "John Barleycorn Must Die" bewijzen ze echter een hele transformatie achter de rug te hebben.

Hun rock klinkt nog steeds heel erg bluesy, maar met veel meer jazz (sax!!!) en funk-elementen dan op het self-titled album. Daarnaast vervelen de composities ook op geen enkel moment hoewel, minpuntje, er ook geen enkel echt gedenkwaardig nummer op dit album terug te vinden is waarmee je Traffic later opnieuw associeert.

Toch is dit een lekker luisteralbum voor mensen die een mengeling van stijlen kunnen appreciëren. Traffic maakt in ieder geval een iets leuker album dan hun self-titled.

Punten: 8,5/10

198 - 1970 - Cat Stevens - Tea For The Tillerman

Where Do The Children Play? en Tea For The Tillerman, twee songs die de laatste tijd regelmatig op televisie kwamen, de eerste in reclame voor Electrabel, de tweede bij de aftiteling van Extra's, maar waarvan ik niet wist wie nu eigenlijk de artiest achter het nummer was.

Dit blijkt Cat Stevens te zijn en deze twee songs blijken slechts twee van de vele hoogtepunten die op Tea For The Tillerman te vinden zijn. Andere absolute hoogtepunten voor mij zijn Wild World, Sad Lisa en Father And Son. Ook de andere songs op dit album zijn een genot voor het oor.

Dit is dan ook een album dat nog lang op mijn iPod zal staan. Zelden hoorde ik een betere combinatie van breekbare, melancholische nummers met uiteindelijk toch een ondertoon van optimisme.

Punten: 10/10

197 - 1970 - Simon And Garfunkel - Bridge Over Troubled Water

Na "Bookends" en "Parsley, Sage, Rosemary And Thyme" ben ik weer helemaal verkocht aan Simon And Garfunkel. "Bridge Over Troubled Water" is dan wel hun laatste album, maar herbergt opnieuw een heel stel prima songs.

Toch brengt het niet de perfectie van "Bookends", niet elke song betoverd me op dezelfde manier als de songs van dat album. Toch staat ook hier het nodige degelijke materiaal op: Bridge Over Troubled Water, Cecilia, The Boxer en de schitterende afsluiter Song For The Asking zijn stuk voor stuk songs die je gewoon eens moet geluisterd hebben.

Met "Bridge Over Troubled Water" kwam dan wel een eind aan hun carrière samen, toch bleek het een uitstekend album te zijn.

Punten: 9/10