zondag 27 juli 2008

087 - 1967 - Love - Forever Changes

"Da Capo" was al een sterk album, maar "Forever Changes" overtreft het toch een aantal keer. Geen 18-minuten durend epos à la Revelation dit keer, maar stuk voor stuk kortere (vier, maximum vijf minuten) songs die bij elke luisterbeurt beklijven.

Het zag er echter niet goed uit voor Love op het moment toen ze dit album opnamen. Producer Bruce Botnick trof een band in staat van ontbinding aan en besluit de nummers van Bryan MacLean en Arthur Lee met sessiemuzikanten op te nemen. Na twee opnames herpakte de band zich echter en besloot opnieuw keihard te gaan werken aan de nieuwe songs.

Dat er keihard gewerkt is aan de songs, mag duidelijk zijn. Dit zijn geen nummers die je in één keer absorbeert en onmiddellijk weet hoe ze gaan. Hoogtepunten Alone Again Or, The Red Telephone en Live And Let Live zijn stuk voor stuk meesterwerkjes waar verschillende luisterbeurten over gaan voordat je ze volledig weet te appreciëren.

De arrangementen op dit album zijn voornamelijk uitgewerkt rond de akoestische gitaar, met occasioneel (zoals in Live And Let Live) een invallende elektrische gitaar. Ook wordt er regelmatig gebruik gemaakt van de nodige blaasinstrumenten (Alone Again Or) waardoor er net dat beetje meer sfeer in de songs wordt gestoken.

"Forever Changes" is in zijn geheel een ondergewaardeerde plaat. Vreemd dat dit geen absolute klassieker is geworden.

Punten: 10/10

086 - 1967 - Tim Buckley - Goodbye And Hello

Nooit gedacht dat ook de vader van Jeff Buckley zo’n fantastische muzikant zou kunnen zijn. Na het beluisteren van "Goodbye And Hello" is het mij duidelijk waar Jeff zijn unieke stem vandaan heeft. Ook zijn unieke singer-songwriter-stijl heeft hij duidelijk niet van een vreemde want ook Tim Buckley zet een hele reeks fantastische songs neer op dit album.

Zo is opener No Man Can Find The War een prachtige aanklacht tegen de Viëtnam-oorlog. Titelsong Goodbye And Hello is dan weer door zijn fantastische opbouw, waarbij verschillende delen keer op keer terugkomen, een schitterende song.

De stem dan; Tim Buckley zal net als Jeff niet door iedereen even goed gesmaakt worden. Zijn ietwat geknepen stem is prachtig als je ervan houdt, maar ook absolute horror als je niet van deze manier van zingen houdt.

"Goodbye And Hello" is wat mij betreft een schitterende plaat en mag gerust naast "Grace" van Jeff komen staan.

Punten: 9,5/10

vrijdag 25 juli 2008

085 - 1967 - The Monkees - Headquarters


The Monkees waren de allereerste band die helemaal gefabriceerd was: ze moesten passen binnen het concept van een TV-show en kregen dan ook nagenoeg geen inspraak in hetgeen ze deden. Alles wat ze tot Headquarters uitbrachten werd dan ook allemaal vanuit formats, via de band op plaat gegoten. Tot Headquarters inderdaad, want dit was het album waar ze voor het eerst zelf alles voor deden.

Of we daar gelukkig mee moeten zijn, is nog maar de vraag. De songs mogen dan niet slecht zijn, het album getuigt van een totaal gebrek aan creativiteit. De band heeft een keer goed naar The Beatles geluisterd, daar een Amerikaans hippie-sausje over uitgegoten en klaar was kees.

The Monkees mochten dan wel trots zijn dat ze dit album helemaal zelf gemaakt hadden, er is nog steeds het schrijnende gebrek aan een eigen smoelwerk dat alle goede bedoelingen teniet doet. Jammer dat ze er niet meer van gemaakt hebben.

Punten: 5/10

donderdag 24 juli 2008

084 - 1967 - The Beau Brummels - Triangle

Deze band mag dan totaal door de mazen van het net van de geschiedenis geglipt zijn, The Beau Brummels hebben wel een aantal fantastische songs geschreven. "Triangle" staat namelijk vol van de knappe folky popsongs met een aparte instrumentatie: zo wordt er op dit album gebruik gemaakt van onder anderen accordeon en banjo.

Dat de band het menens is, is te merken aan nummers als Only Dreaming Now en It Won't Get Better. Dit zijn twee aangename popsongs die je keer op keer kunt beluisteren zonder dat ze gaan vervelen. Ook het knap gearrangeerde The Wolf Of Velvet Fortune is langs de ene kant erg breekbaar, maar staat langs de andere kant als een huis.

"Triangle" is dan ook één van die onderschatte platen in het boek die meer aandacht hadden verdient. Deze songs zijn pareltjes en verdienden beter.

Punten: 9/10

083 - 1967 - Love - Da Capo

"Da Capo" is een typisch jaren-60 plaatje, Love een typische jaren-60 band. Waarom? Simpel, de band haalde haar invloeden uit de poprock van de British Invasion, de folkrock van bands als The Byrds en de vroege psychedelica. Dit mengden ze op Da Capo tot een smaakvol geheel. Met songs als Seven & Seven Is en Stephanie Knows Who hadden ze twee nummers in handen die nu groter hadden moeten zijn dan wat ze momenteel zijn. Afsluiter Revelationis dan weer een echte rockopera geworden, ietwat softer dan bands als Rush en ook iets minder goed, maar zeker in die richting gaande. Het nummer duurt bijna twintig minuten en verveelt absoluut niet.

Waarom heeft deze band het dan nooit gemaakt? De klassieke elementen van een jaren-60 mislukking stapelden zich op bij Love: drugs, interne disorganisatie en een wat flamboyante bandleider. Lee wilde namelijk tot ver over hun top niet optreden, waardoor de band ook nooit hoog uitkwam in single- en albumcharts. Een fatale misrekening waardoor de band nu nauwelijks erkenning krijgt.

Love verdient ze echter wel. "Da Capo" is een uitstekende plaat voor liefhebbers van de jaren-60, ook al klinkt het niet overal meer even fris; het is zeker een aanrader.

Punten: 8,5/10

maandag 21 juli 2008

082 - 1967 - Moby Grape - Moby Grape

Moby Grape leerde ik exact een jaar geleden toen ik per toeval dit album ged..eeeh...gekocht had op het Internet. Ik vond ze op dat moment bijzonder fris klinken voor de periode waar ze uit kwamen en daarnaast hoorde ik ook bijzonder goed de aanzet die ze gegeven hebben richting de hardere bluesrock van bands als Led Zeppelin. Dankzij het boek kon ik me echter verdiepen in de muziek van die tijd en nu blijkt dat er in die tijd een hoop vergelijkbare bands waren en zij zeker niet diegenen zijn die de tand des tijds het beste doorstaan hebben.

Toch doen schitterende songs als 8:05, Omaha en Sitting By The Window het nu nog steeds uitstekend. Deze band heeft wel degelijk enkele pareltjes voortgebracht, maar niet om ze tot een bijzonder invloedrijke, laat staan tijdloze band te bombarderen. Daarvoor klinkt het allemaal net ietsjes te tam en te braafjes in vergelijking met bijvoorbeeld hun voorgangers.

Moby Grape is echter wel een aanrader voor iedereen die graag eens een streepje bluesrock speelt. Ze zijn geen exceptionele band, maar hun sound heeft net genoeg eigen input om het gevoel te krijgen dat je naar een goede en originele band aan het luisteren bent.

Punten: 8/10

081 - 1967 - Captain Beefheart & His Magic Band - Safe As Milk

Dit album begint als een echt bluesrock-album, maar eindigt als bluesrock "met nen hoek af". Als je één ding kunt zeggen over de twaalf nummers op "Safe As Milk", is dat ze allesbehalve safe as milk zijn. Het is allemaal nog niet zo gewaagd als Captain Beefheart's latere werk, maar toch weet dit album al een lekker opwarmertje te bieden voor zijn écht experimentele werk.

Daar zijn we nu nog niet aan toe, maar toch laat hij al wel staaltjes van zijn kunnen zien. Zig Zag Wanderer klinkt op het eerste gehoor als een redelijk rechttoe-rechtaan rocksong, maar hier en daar worden toch paadjes bewandeld die je niet onmiddellijk verwacht. Het meer experimentele werk begint hierna bij Electricity en gaat door op Abba Zaba. Het is blues met wat psychedelica-invloeden, maar toch op zo'n manier verwerkt dat ze niet als pure psychedelica worden opgevat.

Captain Beefheart & His Magic Band hebben hier alvast een te gekke CD gemaakt. Bluesrock met nen hoek af!

Punten: 9/10

080 - 1967 - Buffalo Springfield - Buffalo Springfield Again

Wat moest ik in godsnaam met dit album aanvangen? Dat was de vraag die ik me stelde na een eerste beluistering van Buffalo Springfield's "Again". Dit was immers totaal geen album dat zo gecategoriseerd kon worden. Langs de ene kant krijg je folk, langs de andere kant krijg je meer country gerichte muziek en dan heb je weer een stukje rechttoe-rechtaan rock. Dan krijg je weer een band die experimenteert met tal van stijlen en instrumentaties.

Het antwoord vond ik dan ook uit het bekijken van de samenstelling van de band. Hier waren drie sterke songwriters aan het werk, die naast elkaar de band Buffalo Springfield vormden. Neil Young, Stephen Stills en in mindere mate Richie Furay wilden stuk voor stuk hun stempel op het geluid van de band drukken waardoor het album alle richtingen uitschiet.

Deze richtingen zijn echter wel stuk voor stuk bijzonder interessant; zeker de songs van Neil Young kan ik bijzonder smaken, waarschijnlijk omdat ze meer een "rock zonder al teveel fransjes" weergeven. Echter, ook het materiaal van Stills is niet te versmaden.

Je hoort hier al dat de band niet lang meer te gaan heeft en inderdaad, na het volgende album gingen alledrie de songwriters hun eigen, succesvolle richting uit. Desalniettemin is "Buffalo Springfield Again" een niet te versmaden tijdsdocument.

Punten: 9/10

079 - 1967 - Country Joe And The Fish - Electric Music For The Mind And Body

Waar de "Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators" nog een wat matig psychedelisch album was, is "Electric Music For The Mind And Body" een meesterwerk in het genre. Dit album bevat een mengeling van folksy-achtige rock, gemengd met de meer trippy acid en psychedelische muziek uit die tijd.

Vooral het zeven-minuten-durende Grace is een nummer dat alles in zich herbergt. Een knappe spanningsboog, het gevoel dat je even weg bent van de wereld terwijl je dit nummer beluistert, experimentele instrumentatie; kortom een meesterwerkje.

Maar dat is niet alles, ook Bass Strings, Section 43 en Superbird zijn songs die af waren. Country Joe and The Fish was met andere woorden een collectief dat zich gerust één van de voorlopers van de psychedelische muziek mag noemen.

Punten: 9,5/10

zaterdag 19 juli 2008

078 - 1967 - The Beatles - Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band

Wat kan ik nog toevoegen aan alles wat er over dit album is geschreven? "Sgt. Peppers" finisht traditiegetrouw in eender welk "beste album ooit"-lijstje erg hoog; terecht, want dit is qua creatief vermogen misschien wel het beste Beatles-album ooit. De songs zijn quasi perfect en zijn zo gekend dat er nog nauwelijks iets over moet geschreven worden.

Er is jammer genoeg één song die ervoor zorgt dat dit niet mijn favoriete album ooit is: Within You Without You. Ik erger me steeds dood aan de sitarklank in dit nummer, het duurt te lang én het gaat nergens heen. George Harrison heeft voor dit album enkel deze songs geschreven maar wat mij betreft had dit nergens voor nodig geweest.

Hierdoor zit ik halverwege steeds met een klein gevoel van ergernis, wat wel steeds opgelost wordt met het einde van het album dat ijzersterk is. Met andere woorden: is dit (voor mij dan toch) het beste Beatles-album ooit? Nee, dat moet nog steeds komen. Is dit een album dat boven zowat al de rest uitkomt wat ooit gemaakt is? Absoluut!

Punten: 9,5/10

077 - 1967 - Nico - Chelsea Girls

Bij een eerste beluistering van dit album gingen er koude rillingen over mij heen: een zangeres die niet kan zingen over muziek die bezwaarlijk muziek kan genoemd worden. Ik zette mij al schrap en bereidde me voor op het ergste want Nico had naast haar beroerde stem ook nog eens een vettig Duits accent in haar zang liggen.

Die eerste beluistering was echter weinig relevant: het was zomaar snel door de songs doorgaan om de stijl van de muziek te bepalen, en dat is nu net het moeilijke ervan. Een lijntje folk, heel veel experimenteel geneuzel en een instrumentatie die niet veel verder komt dan gitaar-fluit-strijkers.

De schoonheid druipt er dan ook van af en dat is net de kracht van het album. Dit is geen zware bombast, maar er wordt gezocht naar eenvoud. In combinatie met Nico's breekbare zang wordt dit dan weer ongelooflijk mooi. Daarom moest ik mijn eerste oordeel luisterbeurt na luisterbeurt bijstellen. Songs als Fairest Of The Seasons, Winter Song, Chelsea Girl en Wrap Your Trouble In Dreams (And Dream Your Troubles Away) zijn gewoonweg prachtig. Daarnaast zijn de andere songs ook stuk voor stuk goed te pruimen.

De songs zijn niet van de hand van Nico maar van de grootheden uit de muziek van die tijd: onder anderen Bob Dylan en Lou Reed schreven songs voor het album. Daarnaast liggen ook een heel deel van de "writer credits" bij de rest van The Velvet Underground.

Breekbare emotie, dat is misschien wel de beste manier om dit album samen te vatten. Eenmaal je aan het specifieke stemgeluid van Nico went, zal je dit ook een prachtig album vinden.

Punten: 9,5/10

donderdag 17 juli 2008

076 - 1967 - Astrud Gilberto - Beach Samba

Wat een zeikplaat! Jammer dat een nieuw jaar (1967) met dit onding moet beginnen. Astrud Gilberto zingt dit plaatje immers in alsof ze terwijl haar belastingaangifte zat in te vullen. Hier zit 0,0 bezieling in, hoewel er muzikaal toch een poging wordt gedaan om de bossa nova warm te brengen. De zangeres verknoeit dit echter keer op keer.

Geen woorden meer aan vuil maken, volgende!

Punten: 2/10

075 - 1966 - Nina Simone - Wild Is The Wind

Om met de deur in huis te vallen: wild word ik niet van dit album. Nina Simone mag dan een zangeres zijn met een enorm bereik, het grootste gedeelte van het materiaal is jammer genoeg niet beklijvend genoeg en blijft ook allesbehalve hangen.

Jammer, want het album start uitstekend. De eerste vier songs (I Love Your Lovin' Ways, Four Women, What More Can I Say en het heerlijke Lilac Wine) tonen wel aan dat ze een fantastische stem heeft en daarnaast ook enkele bijzonder mooie songs.

Het materiaal is echter een stapje terug: opnieuw meer Ella Fitzgerald of Billie Holiday dan andere meer innovatieve muziek uit de jaren '60. Dit authentieke heeft z'n sterke punten, het is bijzonder warm, maar ook z'n zwakke, het klinkt voor een album uit die periode al relatief gedateerd.

De eerste vier nummers halen wat mij betreft ook praktisch alle punten. Deze zijn echt genieten en blijven, zij het toch eerder in beperkte mate, wat hangen.

Punten: 6/10

074 - 1966 - The Yardbirds - The Yardbirds (Roger The Engineer)

Geweldig gitaargeluid deel 2! Na John Mayall's Bluesbreakers hebben ook The Yardbirds gevonden hoe een geweldig gitaargeluid kan neergezet worden. Dit gitaargeluid verschilt dan wel een beetje van het heel bluesy geluid van de vorige plaat, toch kan dit nog steeds als erg organisch omschreven worden. Elke aangeslagen snaar klinkt even geweldig, legt als het ware je ziel bloot.

The Yardbirds hadden nochtans pech gehad met gitaristen. In 1965 hadden ze Eric Clapton nog moeten vervangen door Jeff Beck. Je kunt in ieder geval slechter vallen maar waar The Yardbirds vroeger een échte bluessound hadden, werd het op dit album ingeruild voor een mix tussen blues en rock zonder het BLUESROCK te noemen. Het klinkt allemaal iets experimenteler. Er wordt gebruik gemaakt van andere "geluidjes" die het hele geluid een andere draai gaven.

Enkel daarom is dit al een boeiend album: onmogelijk in een hokje te plaatsen en bij elke luisterbeurt even spannend.

Punten: 8,5/10

woensdag 16 juli 2008

073 - 1966 - John Mayall's Blues Breakers - John Mayall's Bluesbreakers With Eric Clapton

Nu weet ik weer waarom ik van oude platen hou: het gitaargeluid. Op dit album moet één van de meest geweldige gitaargeluiden ooit staan! Niet het "ik heb een gitaar, gebruik al mijn pedaaltjes en heb een hoop ongelooflijk coole instellingen op mijn versterker"-geluid zoals de opgevoerde naaimachines die men tegenwoordig gitaren durft noemen klinken, maar een écht organisch geluid, zoals een instrument ook hoort te klinken.

Dan is het al niet meer zo belangrijk dat de songs allemaal van hoogstaande kwaliteit zijn, slechts één springt er dan ook maar bovenuit: What I'd Say. Dit was een héérlijke bluessong met in het midden een geweldige drumsolo. Veel van de latere blues, hoor je gewoon in dit nummer!

Dit album mag dan ook gerust redelijk belangrijk genoemd worden voor de ontwikkeling van blues en latere hardere rockstromingen. En vooral, het gitaargeluid, heerlijk!

Punten: 8,5/10

zondag 13 juli 2008

072 - 1966 - The 13th Floor Elevators - The Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators

Erg vreemd naar hedendaagse maatstaven, dat is wel het minste wat je van The Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators van de gelijknamige band kunt zeggen. Dit album is één lange trip waarin rock en héél véél drugs samenkomen.

De band was erg belangrijk voor de benaming van het genre "Psychedelische rock" en dat hoor je er ook aan. Dit is allemaal nog erg ruw, weinig geproduceerd en heel erg avant-gardistisch in een muzieklandschap waar folk, blues en de door de Britse sound geïndoctrineerde popbands de belangrijkste maatstaven waren.

Misschien is het allemaal wat té rauw, het luistert namelijk erg moeilijk weg. Bepaalde nummers zijn niet om aan te horen en alles is ook redelijk vlak geproduceerd. Toch is vooral het openingsnummer, You're Gonna Miss Me, erg goed en zijn ook bepaalde andere stukken goed te behappen.

Al bij al een redelijk album, maar tegelijk ook erg gedateerd.

Punten: 6,5/10

zaterdag 12 juli 2008

071 - 1966 - Simon And Garfunkel - Parsley, Sage, Rosemary And Thyme

Simon And Garfunkel, een naam die ik al vaak gehoord heb, maar waar ik nagenoeg geen enkel nummer van ken. Mijn verwachtingen lagen bij dit album dan ook allesbehalve hoog: het móest voor mij immers bijna een typische sixties-popgroepje zijn en zou weinig hoogstaands brengen.

Het tegendeel is echter waard: hun folk is tijdloos en geweldig gebracht. Hun stemmen liggen perfect in balans en de songs zijn prachtig uitgewerkt. Er wordt een breed scala aan thema's aangesneden in de teksten, waarvan protest tegen de oorlog in Vietnam er een héél belangrijk was.

Uitschieters vind ik nagenoeg niet, het album is gewoon perfect in balans en herbergt gewoon een twaalftal bloedmooie liedjes. Doet de naam ook een belletje rinkelen maar zegt het je verder niets dan is dit album een mooie introductie.

Punten: 8/10

vrijdag 11 juli 2008

070 - 1966 - The Rolling Stones - Aftermath

In de VS en Groot-Brittannië kwamen vroeger regelmatig verschillende versies van albums uit, zo ook Aftermath van The Rolling Stones. Waar je in Europa een nummer als Mothers Little Helper als opener van het album krijgt, hoor je in de VS Paint It Black, een nummer dat op de Europese versie zelfs niet voorkomt.

Verder ben ik ook niet zo'n grote fan van Rolling Stones-albums. Er zit altijd wel een leuk nummer op, maar zogoed als geen enkel album is een klassieker zoals Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles.

Dit album is wel aangenaam om te beluisteren, maar kabbelt in het tweede gedeelte, na het twaalf-minuten-durende Goin' Home, zomaar wat voort. Opener Mothers Little Helper is alvast mijn favoriet nummer, samen met nummers als Lady Jane en Under My Thumb.

Leuk, maar zeker niet dé klassieker. In 1966 zijn een aantal betere albums uitgebracht.

Punten: 7/10

woensdag 9 juli 2008

069 - 1966 - The Mothers Of Invention - Freak Out!

De albumtitel van dit Frank Zappa-album kon nauwelijks beter gekozen zijn: al wie niet "freakt" op dit album is niet van deze aarde. Dit moet één van de vreemdste platen zijn die ik ooit gehoord heb.

Even wat geschiedenis: tot midden jaren '70 bracht Frank Zappa zijn platen nog uit onder de naam van zijn begeleidingsband The Mothers Of Invention. "Freak Out!" is het debuut van wat in principe Frank Zappa en band is. Dit album was het tweede dubbelalbum uit de geschiedenis van de rockmuziek, net geklopt door het geweldige "Blonde On Blonde" van Bob Dylan. Belangrijkste muziekstuk op de plaat is het twaalf-minuten-durende The Return Of The Son Of Monster Magnet. Dit is pure freakiness³ want geen enkel moment heb je het gevoel naar een conventioneel "nummer" te zitten luisteren.

Dat heb je wel bij andere songs op het album: Wowie Zowie, het maatschappijkritische en het thema van de plaat inleidende Hungry Freaks, Daddy en You're Probably Wondering Why I'm Here met grappige kazoo (een instrument dat overigens meer op het album gebruikt wordt) zijn de hoogtepunten op deze plaat.

Toch zit er hier en daar wat filler bij wat de hele plaat toch eerder een licht gevalletje van twijfel maakt. Hou je van vernieuwende muziek die gewoon alle conventies aan de laars lapt, dan is dit gegarandeerd iets voor jou, want zelfs vandaag klinkt dit nog steeds vooruitstrevend en experimenteel.

Punten: 8/10

dinsdag 8 juli 2008

068 - 1966 - Paul Revere And The Raiders - Midnight Ride

Na The Mamas And The Papas is alles goed en dat geldt ook voor Paul Revere And The Raiders. De band mag dan misschien maar net zoveel street credibility hebben, maar tenminste weten ze toch dat er een beetje pit (KICKS!) in muziek mag zitten; ook al moet hij melodieus klinken om zoveel mogelijk hitpotentieel te hebben.

Op dit album zijn er alvast wel enkele toppers te vinden: de antidrugssong Kicks, Louie Go Home, Get It On en Take A Look At Yourself zijn aangename tot zelfs erg sterke (KICKS!) nummers. Het songpotentieel is ook erg breed: het ene moment luister je naar een nummer dat meer richting de garagerock nijgt, het andere gaat naar country terwijl je dan weer naar een echt popnummer luistert.

Jammer genoeg staat op dit album ook één van de meligste, meest anti-rock & roll-song ooit geschreven: Melody For An Unknown Girl. Dat een band die zo'n goeie songs (KICKS!) weet af te leveren tot zoiets in staat is...

Die ene song (KICKS!) is echter een absolute topper die zo'n stommiteit weer snel doet vergeten. Alvast een al bij al aangenaam album.

Punten: 8/10 (KICKS!)

maandag 7 juli 2008

067 - 1966 - The Mamas And The Papas - If You Can Believe Your Eyes And Ears

Slapper dan slap, dat is wel het minste wat je kunt zeggen van een album dat met een slap nummer als Monday, Monday start. The Mamas And The Papas weten, ondanks een aantal erg kleine lichtpuntjes, absoluut niet te overtuigen en maken misschien wel één van de minste albums die ik in dit boek al tegengekomen ben.

Hoeveel mensen zouden zich niet bekocht gevoeld hebben na het beluisteren van de eerste single California Dreamin'? Dat nummer heeft immers wel alles wat een goede song dient te hebben: muzikaal en vocaal zit het goed, de instrumentatie is prachtig en ook de hele sfeer die de song uitstraalt is perfect in orde.

Luister hierna naar de absolute ruknummers op het album: Spanish Harlem en Do You Wanna Dance. Geen seconde dat ik hiervan ook maar enigszins van kan genieten, totaal foute instrumentatie, gezongen zonder blijkbaar er een ziel in te willen steken. Bah bah bah!

Toch nog één lichtpuntje: het leuke Go Where You Wanna Go. Weer een song die gezongen is met bezieling, waar een krachtige instrumentatie achterstaat en waar je gewoon van geniet, ondanks een misschien wel licht verstreken versheidsdatum.

Bij een goede song hoor je dat echter minder dan op zowat de rest van het album. Pers California Dreamin' en Go Where You Wanna Go op een CD'tje en je hebt alles wat je moet hebben.

Punten: 2/10 (in principe zelfs maar 2/12)

066 - 1966 - The Kinks - Face To Face

Het kan niet gemakkelijk geweest zijn om een Britse popband te zijn in de jaren '60. De vergelijkingen met The Beatles moeten permanent gemaakt zijn en steeds moest de andere band het onderspit delven. Hoe kan het ook anders? The Beatles zijn immers uniek en groter dan god himself.

Hetzelfde gold voor The Kinks: volop vergelijkingen met The Beatles, maar toch net niet. Ze maakten met "Face To Face" wel een uitstekend album, vol met zonnige popnummers die dan misschien de vergelijking met de Fab Four niet aankunnen, maar op zichzelf wel erg aangenaam zijn om te beluisteren.

Ik denk hierbij maar aan het geweldige Dandy, het rockende Most Exclusive Residence For Sale, het zomerse Holiday In Waikiki, het door Indiase sitarklanken beïnvloede Fancy en de megahit Sunny Afternoon. The Kinks konden wel degelijk prima popnummers schrijven en dat bewijzen ze overvloedig op dit album.

Punten: 8,5/10

zaterdag 5 juli 2008

065 - 1966 - The Monks - Black Monk Time

Bands die hun tijd ver vooruit waren zijn in het algemeen ook niet erg populair. Dit gold ook voor The Monks midden jaren '60. Hun ritme-georiënteerde muziek deed het in een tijd van melodieën en harmonieën niet bijzonder goed, maar heeft de tand des tijds misschien hierdoor wel des te beter doorstaan. "Black Monk Time" is een album dat zelfs nu nog steeds zou uitgebracht kunnen worden.

Waarom? Simpel, deze muziek kan niet dateren omdat er nooit een gelijke van de band is geweest. The Monks zijn quasi uniek. Tuurlijk had je andere garage-bands in die tijd, zoals The Sonics. Later zou ook The Velvet Underground gelijkaardige muziek maken. Je kunt The Monks zelfs een voorloper van het punkgeluid zien. Toch ken ik niets dat klinkt zoals deze band.

Monk Time, Shut Up, Complication, Love Came Tumblin' Down en Blast Off zijn op dit album de absolute topppers. De band ragt zich doorheen deze nummers zonder ook maar één keer om te kijken. Daarnaast hebben ze stuk voor stuk gewoonweg géén patroon. Verwacht geen "strofe-refrein-strofe-brug-refrein"-liedjes want dat kent de band duidelijk niet.

Ook teksten, daar hebben The Monks niets voor. Dit zijn namelijk niets meer dan nihilistische schrijfels die gewoon niets te vertellen hebben. Vaak krijg je één zin gedurende een heel nummer te horen, op andere momenten wordt er dan weer een hele tekst afgehaspeld zonder ook maar enige samenhang en in Blast Off krijg je enkel een aftelling te horen met daarachter de woorden "Blast Off!". Geniaal in z'n eenvoud, maar totaal onbegrepen.

Dat geldt in principe voor de hele band. Pas later zou blijken dat ze een geniaal stukje muziekgeschiedenis bij elkaar hebben gespeeld.

Punten: 10/10

064 - 1966 - Bob Dylan - Blonde On Blonde

Het allereerste dubbelalbum uit de rockgeschiedenis is onmiddellijk een schot in de roos! Hoe kan het ook anders: het is een album van Bob Dylan. Deze man loodste folk naar rock op "Bringing It All Home", zette zich af tegen het establishment op "Highway 61 Revisited" en voegt al dit goeds samen op het fantastische "Blonde On Blonde".

Favoriete nummers aanduiden is simpelweg niet eerlijk. Het ene moment valt het ene moment al beter in de smaak dan het andere, maar er staat geen enkel minder sterk nummer op. Als ik dan toch echt moet kiezen ga ik voor Rainy Day Women #12 & 35, Visions Of Johanna, Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again, I Want You en de geweldige afsluiter Say-Eyed Lady Of The Lowlands.

Alles daartussen is echter van hoog niveau, een immens hoog niveau waarmee Bob Dylan heel wat muzikanten uit zijn tijd mijlen ver vooruit was. Je kan jezelf zelfs afvragen: is hij ooit wel écht ingehaald?

"Blonde On Blonde", wéér een geniaal album in de Dylan-catalogus.

Punten: 10/10

063 - 1966 - The Byrds - Fifth Dimension

Geen onaardig album, dit "Fifth Dimension" van The Byrds. Toch draait voor mij ook dit album, net als "Mr. Tambourine Man" rond één song: Eight Miles High. De onderliggende baslijn en het prachtige gitaarspel, geïnspireerd door het sitarspel van diverse andere popgroepen, vormen de basis voor dit fantastische nummer.

Ook 5D Fifth Dimension, Mr. Spaceman en I See You zijn stuk voor stuk goede songs te noemen. Jammer genoeg zijn er ook een aantal mindere songs op het album te vinden, waardoor het album toch eerder als middelmatig uitvalt dan als een absolute topper.

Punten: 7/10

woensdag 2 juli 2008

062 - 1966 - Fred Neil - Fred Neil

Ergens tussen country, blues en vooral folk bevond zich in 1966 ene Fred Neil. Deze semi-crooner, semi-singer-songwriter toont dat er op het randje van folk en folkrock ook best goede muziek kan gemaakt worden. Deze self-titled plaat is echter niet te onderschatten: het duurde een tijdje voor ik zijn specifieke stemgeluid kon appreciëren en ook muzikaal is het niet altijd even toegankelijk.

Vooral erg mooi zijn Dolphins, Badi-Da en Sweet Cocaine. Deze songs tonen Fred Neil als een prima muzikant en iemand die een liedje kan vertellen alsof het een verhaal is. Iets heel anders op deze plaat is dan weer Cynicrustpetefredjohn Rage. Dit instrumentale nummer neemt je mee naar een heel ander muzikaal spectrum dan de rest van de plaat.

Dit is dan ook een plaat waar je best wat tijd in investeert voor je de echte schoonheid ervan tegenkomt.

Punten: 7,5/10

dinsdag 1 juli 2008

061 - 1966 - The Beach Boys - Pet Sounds

Met "Pet Sounds" wilde Brian Wilson The Beatles naar de kroon steken. Slagen doet hij hier ten dele in. Het album is gevuld met allerhande goede popsongs, met niet zo enorm voor de hand liggende arrangementen. Toch komen, naar mijn mening, The Beach Boys enigszins tekort om zichzelf te meten met The Beatles.

Muzikaal valt er echter weinig op aan te merken. Ongewone instrumenten? Check! Lekker in het oor liggende harmonieën? Check! Goed geschreven songs, langs de ene kant poppy maar toch met voldoende diepgang? Check! Een hitje? Check!

Er valt dan ook weinig aan te merken op "Pet Sounds"; de magie die ik echter bij eerdere albums van de The Beatles al wel had, is er echter niet.

Punten: 8,5/10